Η Μαρία Φακίνου στη “Ραδιοτηλεόραση”

Η Μαρία Φακίνου μιλάει, στη συνέντευξη που έδωσε στη “Ραδιοτηλεόραση”, για τη νέα νουβέλα της, “Ανατομία Κόρης” όπου η συγγραφέας ανατέμνει την παιδική ηλικία για να αφηγηθεί τη σταδιακή διάσπαση και κατάρρευση της πρωταρχικής ενότητας, μέσα από την ανάγνωση, την ερωτική αφύπνιση, την ασθένεια και τον θάνατο.

Συνέντευξη στην Τζένη Χαραλαμπίδου 

Ένα κορίτσι μεγαλώνει στη δεκαετία του ᾿80, μέσα στα όρια ενός παραδεισένιου Κήπου και μιας πυρηνικής οικογένειας, σε «ένα παλίμψηστο από Καθαρές Δευτέρες. Μισοτελειωμένα γεύματα, λεκιασμένα τραπεζομάντιλα, ακρωτηριασμοί μικρής κλίμακας». Αυτή η Εδέμ όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Η κόρη ενηλικιώνεται…

Τι πραγματεύεται το νέο βιβλίο σας “Ανατομία Κόρης”;
Στο βιβλίο παρακολουθούμε, μέσα από σύντομα επεισόδια, την ιστορία μιας οικογένειας στην Αθήνα της δεκαετίας του 1980, μέσα από τη ματιά της κόρης, σχεδόν από τη βρεφική ηλικία μέχρι τα 25 χρόνια της. Πώς διαμορφώνεται η ταυτότητά της μέσα από τις σχέσεις που αναπτύσσει με τα υπόλοιπα μέλη και πώς αυτές την ακολουθούν και επηρεάζουν τις υπόλοιπες σχέσεις της.

Σε τι βαθμό κάνετε τη… δική σας “ανατομία” στη νουβέλα; Υπάρχουν σημεία όπου ταυτίζεστε με την ηρωίδα;
Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για αυτοβιογραφικό βιβλίο. Ωστόσο, υπάρχουν προσωπικές σκέψεις ή εικόνες, όπως συμβαίνει σε κάθετι που γράφουμε. Θέλοντας να μιλήσω για την έμφυλη ταυτότητα και πώς αυτή διαμορφώνει και επηρεάζει τις σχέσεις που αναπτύσσουμε με τους ανθρώπους του άμεσου και έμμεσου περίγυρου, επέλεξα γεγονότα και περιστατικά τα οποία είναι κοινά στην εξέλιξη μιας γυναίκας. Τα σημεία στα οποία νιώθω ότι ταυτίζομαι με την ηρωίδα είναι αυτά που μιλούν για τη σχέση της με την ανάγνωση και τη γραφή.

Παρακολουθούμε την κόρη, τη μητέρα, τον πατέρα και τον αδελφό μέσα από τα μάτια της κόρης. Είναι μια τυπική ελληνική οικογένεια;
Είναι μια οικογένεια η οποία έχει πολλά χαρακτηριστικά που συναντούμε σε αρκετές τυπικές ελληνικές οικογένειες, πιο πολύ με την έννοια του περίκλειστου χαρακτήρα που έχει, παρά με το τι συμβαίνει σε αυτήν και πώς τα διαχειρίζεται. Σε αυτό το σημείο, κάθε οικογένεια είναι μοναδική. Πιστεύω ότι αγγίζει και παρατηρεί ζητήματα τα οποία δεν απασχολούν μόνο την Ελληνίδα κόρη.

Γράφετε: “Υπήρχε (…) μέσα μου ένας σκοτεινός τόπος που με τα χρόνια βάθαινε…”. Ποιος είναι ο τόπος αυτός;
Η ηρωίδα είναι ακόμα μικρή όταν συνειδητοποιεί αυτόν τον σκοτεινό τόπο μέσα της. Κατά τη γνώμη μου, όσο μεγαλώνει τόσο αυτός φωτίζεται και γίνεται πιο βαθύς, καταλήγοντας να είναι ένας κόσμος διαφυγής, η διέξοδός της, ένα μέρος όπου νιώθει καλά και είναι σίγουρη για τον εαυτό της. Νομίζω ότι όλοι έχουμε ανάγκη από έναν τέτοιο τόπο και όλοι με κάποιον τρόπο τον έχουμε διαμορφώσει μέσα μας. Τα υλικά δόμησης αλλάζουν και οι αφορμές που μας οδηγούν σε αυτόν.

Μαρία Φακίνου

Η Μαρία Φακίνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976.

Προηγούμενα βιβλία της: Το καπρίτσιο της κυρίας Ν. (Καστανιώτης, 2007) και Η αρχή του κακού (Καστανιώτης, 2012).

Το βιβλίο “Ανατομία Κόρης” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αντίποδες.