Στα Φεστιβάλ του Κόσμου: Τορόντο 2019
Γράφει ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Στις 15 Σεπτεμβρίου, το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ολοκλήρωσε τη δεκαήμερη γιορτή της 7ης Τέχνης με την ανακοίνωση των βραβείων. Με αφορμή τις περίπου 40 ταινίες που παρακολούθησα, μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις. Θα ήθελα να σας προκαταβάλω ότι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ -όπου βλέπεις ακόμα και πέντε ταινίες στη σειρά, κάνεις συνεντεύξεις, ενημερώνεσαι για την επικαιρότητα- ενδέχεται να έχεις αδικήσει κάποια ταινία. Προσωπικά επιλέγω όσες ταινίες αξίζουν μια δεύτερη ανάγνωση, αυτή να την κάνω με την κυκλοφορία τους στη χώρα μας. Οι πρώτες σκέψεις όμως δίνουν ένα στίγμα πιο αυθόρμητο, λιγότερο φιλτραρισμένο και σίγουρα πιο άμεσο. Πάντως, όσο οι κινηματογραφικές αίθουσες θα υποδέχονται πληθώρα φεστιβαλικών ταινιών, θα είμαστε εδώ αν χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουμε κάτι.
Το Synchronic είναι η απάντηση στο κόκκινο ή μπλε χαπάκι του Matrix· ήταν επίσης και από τις ελάχιστες ευχάριστες ανεξάρτητες ταινίες του Φεστιβάλ του Τορόντο, το οποίο -σε γενικές γραμμές- δεν επιφύλαξε καμία από τις γνωστές του εκπλήξεις. Πρόκειται για ένα θρίλερ που ξεκινάει σαν ιστορία καθημερινής τρέλας αστυνομικών σε περιπολία και καταλήγει σε μαύρη κωμωδία-«μαστούρα» κβαντικής φυσικής με πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις.
Ένα ναρκωτικό άγνωστης χημικής σύνθεσης φέρεται να εξαγριώνει νεαρούς χρήστες, ξυπνώντας τα πιο άγρια ένστικτά τους. Ένα τριπάρισμα διάρκειας επτά λεπτών είναι αρκετό για να βρεθούν μαχαιρωμένοι, χτυπημένοι, σε κατάσταση παράνοιας, όσοι τολμήσουν να το δοκιμάσουν. Τότε μπερδεύουν το παρελθόν με το παρόν και θυμούνται αποσπασματικά τα γεγονότα. Το δίδυμο των αστυνομικών που θα αναλάβουν την υπόθεση είναι -όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις- φίλοι που κρύβουν μυστικά. Το ένα, που αποκαλύπτεται νωρίς στην ταινία, έχει να κάνει με την υγεία του πρώτου. Το άλλο με την προσωπική ζωή του δεύτερου. Και αντί να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα μυστηρίων με τέρατα και money shot σκηνές, η ιστορία και τα κουλουβάχατά της θα μας συγχρονίσουν με ένα πανηγυρικό ιστορικό χάος με σοβαρές συνέπειες για το παρόν των ηρώων.
Ο Anthony Mackie και ο Jamie Dornan κερδίζουν την εμπιστοσύνη σου σε δευτερόλεπτα. Φτιάχνεις κεφάλι με την απλότητα που αντιμετωπίζουν κάθε υπερρεαλιστική κατάσταση. Αποχαυνώνεσαι με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία των Aaron Moorhead και Justin Benson που φροντίζουν να σεβαστούν αυτό το παράξενο είδος που υπηρετούν: το σουρεαλιστικό low budget μελλοντολογικό θρίλερ τριπαρίσματος (ο όρος, όπως καταλαβαίνετε, είναι δικής μου επινόησης).
Στο τέλος της ταινίας πρέπει να αναρωτηθείς αν τελικά το παρόν είναι το πραγματικό θαύμα – αν πάλι δεν το κάνεις, τότε θα ψάχνεις το δικό σου χάπι synchronic.
*Η κριτική της ταινίας γράφτηκε μετά την προβολή του φιλμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.
Φωτογραφίες: TIFF
Βίντεο: TIFF talks
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος