Τι κοινό έχει η ταινία «Ακρόαση» που μόλις βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες με τον Θρύλο του Τζέιμς Μποντ; Μα τον Simon Abkarian, που υποδύθηκε τoν «κακό» στην ταινία Casino Royal, και πρωταγωνιστεί στο πλευρό της Νίνα Χος στην αγαπημένη μου ταινία αυτής της εβδομάδας.
Ο γαλλοαρμένιος ηθοποιός μας παραχώρησε μία αποκλειστική εκ βαθέων συνέντευξη, για την εμπειρία του από τις δύο αυτές ταινίες, αλλά και για τις πολλών ειδών εξορίες, την μουσική ως ξένη γλώσσα, τον δημιουργό ως χώρα, τη δύναμη της τέχνης απέναντι στην πανδημία, τον ελληνικό πολιτισμό, τα φαντάσματα του παρελθόντος, το ρεμπέτικο ως αναρχικό πολιτικό κίνημα αλλά και ως θεραπεία, και τον πατέρα του, που ήταν «μάγκας».
Στην ταινία «η Ακρόαση», μια δασκάλα μουσικής ρισκάρει την οικογενειακή της γαλήνη αλλά και τις επαγγελματικές τις σχέσεις για να δώσει μια ευκαιρία καριέρας σε έναν δεύτερης γενιάς μετανάστη και πολυτάλαντο νεαρό μουσικό. Ο Αμπκαριάν υποδύεται τον σύζυγό της, σε μία σχέση που καλείται να εκφραστεί σε δύο γλώσσες.
«Υπάρχει μία τρίτη γλώσσα μεταξύ των Γαλλικών και των Γερμανικών: η γλώσσα της μουσικής, που είναι και η γλώσσα της Ίνα, η οποία έγραψε την ταινία. Για εμένα, το δημιούργημα ενός καλλιτέχνη, ενός ποιητή, είναι μια ξένη γλώσσα από μόνο του, γιατί ένας δημιουργός αποτελεί μια χώρα από μόνος του».
Με αφορμή την ελληνική καταγωγή του μαθητή στην ταινία, ο Σιμόν Αμπκαριάν αναφέρθηκε στο προσωπικό του βίωμα ως εξόριστου.
«Δεν χρειάζεται να φύγεις από τη χώρα σου για να νιώσεις την εξορία. Πάντα είμαστε εξόριστοι από κάτι… Είσαι εξόριστος επειδή δεν ανήκεις σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, επειδή είσαι φτωχός, επειδή σε έχουν απορρίψει οι χαρούμενοι άνθρωποι στην ίδια σου τη χώρα… Είσαι εξόριστος γιατί δεν θεωρείσαι εξολοκλήρου πολίτης, επειδή σε αντιμετωπίζουν ως κάποιον που υπάρχει μόνο για να ρίξει στην κάλπη την σωστή ψήφο και να αγοράσει τα σωστά υλικά αγαθά για να κινείται η οικονομία. Είσαι εξόριστος επειδή δεν ακούς τον εαυτό σου. Επειδή είσαι γυναίκα και δεν πληρώνεσαι αντίστοιχα με έναν άντρα, ενώ κάνετε την ίδια δουλειά. Είσαι εξόριστος επειδή είσαι μαύρος. Επειδή είσαι ομοφυλόφιλος. Υπάρχουν πολλών ειδών εξορίες.
Όσοι είμαστε μικρασιάτες, τραγουδούμε τις εξορίες μας. Αυτή είναι η τύχη μας. Αυτό μας θεραπεύει λιγάκι… Θα ήταν ωραίο αν μπορούσαν όλοι οι εξόριστοι να βρουν έναν τρόπο να τραγουδούν και να γιατρεύουν τις «εξορίες» τους. Γι’ αυτό θεωρώ πως είναι σημαντικό να γίνονται ταινίες όπως «η Ακρόαση». Η ηρωίδα που ερμηνεύει η Νίνα Χος είναι εξορισμένη μέσα στον ίδιο της τον εαυτό. Δεν μπορεί να βγει από εκεί μέσα και να ελέγξει τον θυμό της και τους φόβους της».
Σε μια αναπάντεχη σύγκριση της πανδημίας με την τέχνη της υποκριτικής, ο Γαλλοαρμένιος ηθοποιός προσέφερε μία μεγάλη αγκαλιά στον ελληνικό πολιτισμό.
«Η υποκριτική είναι ένας ιός πιο ισχυρός από αυτόν του κορονοϊού. Η τέχνη είναι πολύ ισχυρότερη από οποιονδήποτε ιό. Υπήρχαμε από την αυγή του χρόνου και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Εάν ως ηθοποιός δεν μπορείς να συνεχίσεις, σημαίνει πως η χώρα σου, το έθνος σου, δεν έχει φτερά. Και στον πιο γαλάζιο ουρανό, χωρίς καλλιτέχνες δεν υπάρχουν φτερά για να πετάξεις. Χωρίς φτερά, δεν μπορείς να δεις τον κόσμο από άλλη οπτική, δεν μπορείς να εμβαθύνεις, να βουτήξεις στην άβυσσο.
Εμείς οι καλλιτέχνες, δεν φοβόμαστε τις αντιξοότητες, δεν θα μας πτοήσει ένας ιός. Γιατί τα φαντάσματα που μας δημιούργησαν, οι νεκροί που έχουμε πίσω μας… Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι δημιουργοί, ο Αισχύλος, ο Βαμβακάρης, ο Σαίξπηρ, ο Μολιέρος, ο Πούσκιν, όλοι αυτοί είναι εκεί, μας τροφοδοτούν και συνεχίζουμε.
Ο ελληνικός πολιτισμός είναι κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασής μου και της πνευματικής μου δομής. Η φιλοσοφία προέρχεται από την Ελλάδα – δεν αναφέρομαι σε αυτήν της Κίνας, αλλά για αυτήν την πλευρά του κόσμου – η Ευρώπη οικοδομήθηκε πάνω σε αυτήν την φιλοσοφία. Η ιατρική, το θέατρο, η μουσική… Η βυζαντινή μουσική είναι αυτό που σήμερα αποκαλούμε τουρκική κλασική μουσική, αλλά όλοι ξέρουμε ότι είναι στην πραγματικότητα αρχαία ελληνική μουσική. Δεν θέλω να ανοίξω διάλογο πάνω σε αυτό το θέμα, αλλά παρόλα αυτά αποτελεί κι αυτό κομμάτι μου.
Αγαπώ επίσης και το ρεμπέτικο, αυτό το πήρα από τον πατέρα μου. Ήταν πραγματικός «μάγκας»! Το ρεμπέτικο δεν είναι απλώς μουσική, είναι κίνημα. Είναι ένα αναρχικό πολιτικό κίνημα. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να δούμε στο 2021 ποιος θα είναι ο επόμενος «ρεμπέτης» και με αυτό δεν εννοώ έναν μουστακαλή με καπέλο. Ρεμπέτης είσαι στην καρδιά και στο μυαλό. Θα έρθουν κι άλλοι ποιητές, δυνατές γυναίκες και δυνατοί άνδρες, για να μας θεραπεύσουν».
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος