“Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων” της Ζωής Χατζηαντωνίου

Η γέννηση ενός απογόνου και η παλιγγενεσία ενός έθνους. Η γονιμότητα ως καθήκον απέναντι σε έναν λαό και η στειρότητα ως σύμβολο απόλυτης αποτυχίας. Πόσα φυτά να φυτέψει κανείς για να καλοπιάσει το σύμπαν και να τον λυπηθεί; Η γυναίκα ως αξιοθέατο, ως πεδίο πειραματισμού, ως freak, ως αφύσικο ον που αδυνατεί να αναπαράξει το είδος της και να διεκπεραιώσει την ύψιστη αποστολή της. Αν ήταν φυτό, σίγουρα θα της έδιναν το όνομα Amalia melancholia. “Ελπίζω κάποτε η ιστορία να μου δώσει τον τίτλο της βασίλισσας των φοινίκων” γράφει η Αμαλία, όταν είχε αρχίσει να κουράζεται από τις προσπάθειες, τους πειραματισμούς και τις θεραπείες στην οποία την υπέβαλαν γιατροί, επιστημονικοί σύμβουλοι, σκιντζήδες και ιατροσοφιστές. Από το όραμα, την επιμονή και κυρίως την αγάπη, γεννήθηκε τελικά ένα παιδί, ένας Κήπος. Οι φοίνικες του είδους Washingtonia filifera, που έφερε στην Ελλάδα για τον Κήπο, τον σημερινό Εθνικό, ήταν οι αγαπημένοι της. Της θύμιζαν αρχαιοελληνικούς κίονες. Η Washingtonia είναι το μόνο είδος φοίνικα που δεν προσβάλλεται από ασθένεια. Πεθαίνει από γεράματα, όταν συμπληρώσει τα 200 χρόνια ζωής.

Συντελεστές

Σύλληψη – Έρευνα – Σκηνοθεσία: Ζωή Χατζηαντωνίου

Δραματουργική συνεργασία: Λουίζα Αρκουμανέα

Σκηνικά: Ελένη Στρούλια

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Σχεδιασμός βίντεο: Παντελής Μάκκας

Επιστημονική συνεργάτες: Χρήστος Καραγεώργος (βιολόγος), Αγγελική Πούλου (θεωρητικός της τέχνης)

Βοηθός σκηνοθέτριας: Στέλλα Ράπτη

Ερμηνεία: Έμιλυ Κολιανδρή κ.α.