Οι ταινίες της εβδομάδας: Αλμοδόβαρ ανθεκτικός σαν τιτάνιο

Σίκουελ, αγιογραφίες, Χρυσοί Φοίνικες και κιτς ευαισθησία. Αυτά θα δούμε το εορταστικό τετραήμερο στους κινηματογράφους.

Το ελληνικό Halloween είχε λιλιπούτιους καρναβαλιστές. Το διεθνές, το οριτζινάλε, έχει τον Μάικ Μάγιερς να σκοτώνει αδιακρίτως. Το δεύτερο μέρος του reboot του γνωστού franchise «Η Νύχτα με τις Μάσκες», είναι γεμάτο σεναριακές αυθαιρεσίες, τραυματισμένο, για να μην πούμε και δολοφονημένο. Στερείται πρωτοτυπίας, ολοκληρωμένων χαρακτήρων, ροής… Όμως, την αμαρτία μου θα την πω: Ως αναφορά στην ποπ κουλτούρα μιας άλλης εποχής, είναι το guilty pleasure του τετραημέρου.

Αν υπάρχει προεφηβικό guilty pleasure, αυτό είναι σίγουρα το δεύτερο μέρος της animated έκδοσης της Οικογένειας Άνταμς. Αυτή η αντισυμβατική, μακάβρια οικογένεια, που αποδέχεται το ακραίο ως νόρμα και κάθε τι συμβατικό τους προκαλεί αηδία, θα έρθει αντιμέτωπη με την περίπτωση, η εγκεφαλική κόρη τους Γουένσντευ, να αντικαταστάθηκε από άλλο μωρό στο μαιευτήριο.

Ο (ας τον αποκαλέσουμε για χάρη της αφήγησης) πατέρας της, θα την αναζητήσει, προσπαθώντας στην ουσία να κλέψει μια εφεύρεση της που δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες και τανάπαλιν. Στο πλαίσιο του milking του franchise, έχει την πλάκα της. Φυσικά η χορευτική σκηνή στο τέλος με ένα ανέμπνευστο RNB κομμάτι, είναι απολαυστική μόνο από 10χρονους αγγλόφωνους της αλλοδαπής.

Άλλη ταινία έχει το όνομα, άλλη τη χάρη. Το Respect είναι ένα φλύαρο, ξεχειλωμένο σε διάρκεια, απλοϊκό δημιούργημα που καταγράφει μικρά επεισόδια της ζωής της Αρίθα Φράνκλιν ως κολλάζ της προσωπικότητας της. Η βραβευμένη με Όσκαρ Τζένιφερ Χάντσον έχει επωμισθεί να κουβαλήσει το βάρος μιας μουσικής προσωπικότητας που στην προ me too εποχή, έδωσε μαθήματα φεμινισμού, υπερασπίστηκε τις αξίες της Αφροαμερικανικής κοινότητας, συνεννοήθηκε με το θείο μέσω της μουσικής και μεγάλωσε με αξιοπρέπεια.

Αποκλειστικά και μόνο μέσω της δικής της παρουσίας, το πείραμα πετυχαίνει, ο θεατής όμως συναισθάνεται ότι έρχεται αντιμέτωπος με μια ορθογραφημένη -σε αυτόματο διορθωτή- αφήγηση που απλά καλύπτει «το πριν και το τότε» μιας προσωπικότητας που απευθύνεται στο «μετά».

Ανορθόδοξα βίαιη, σαφώς πρωτότυπη, με πανκ αισθητική, η ταινία Titane εξοικονομεί και προοικονομεί ξαφνιάσματα που έχουν αποδοθεί με μεγάλο ρεαλισμό, φαντασία, σουρεαλισμό, σε άμορφες -αλλά ποτέ κακοφορμισμένες- δόσεις. Ο φθόνος του αρσενικού γίνεται ύμνος του θηλυκού και η αποστροφή στους θεσμούς αγκαλιάζεται από μία πρωτότυπη ασυνήθιστη πατρική σχέση, όσο το εγώ, με όρους αυτοικανοποίησης, βαυκαλίζεται δημιουργικά.

Ένα ατύχημα θα μεταμορφώσει την Αλέξια σε ένα κράμα από τιτάνιο, θυμό και ερωτισμό. Η προσθήκη ξένων σωμάτων, στο δικό της κορμί, θα δημιουργήσει ένα σύγχρονο τέρας με τα δικά της χαρακτηριστικά. Πρωτότυπη όσο λίγες ταινίες, ανορθόδοξη και επιτηδευμένα ενοχλητική, το Titane της Ζούλια Ντικουρνό, διαχειρίζεται χωρίς προσπάθεια ισορροπίας το αντίο στην κανονικότητα. Δώστε του μια ευκαιρία να σας ξαφνιάσει ή να σας αποτρέψει να μπείτε στον κόσμο που πλάθει.

Μετά από μερικές ταινίες περιορισμένης έμπνευσης και πρωτοτυπίας, ο Αλμοδόβαρ επιστρέφει στα καλύτερά του. Με αντικείμενο μελέτης και πάλι τη γυναίκα, αυτή τη φορά ως μέσο αναπαραγωγής, έμφυσης και απόδοσης ζωής.

Η γυναίκα όμως που στη ζωή της έχει δύο επιλογές: το φεμινισμό και άρα την αριστερά ή την καριέρα και το απολιτίκ. Αυτές είναι οι παράλληλες μητέρες του σκηνοθέτη που έχει ανατρέψει πολάκις την εικόνα του αλλά όχι τη βάση των προβληματισμών του, την ουσία του, την τρέλα του, την έκφραση της κραυγής όλων των γυναικών. Ειδικά για αυτή την ταινία, θα ακολουθήσει εκτενές κείμενο τις επόμενες μέρες στην ιστοσελίδα μας.

Μέχρι τότε, Τιτάνιο και Αλμοδόβαρ: Αλμοδόβαρ ανθεκτικός σαν τιτάνιο και Τιτάνιο ως υλικό βάσης ενός κόσμου που το απόκοσμο κοιμάται ήρεμο στην αγκαλιά του παράξενου.