Οι ελληνικές ταινίες που έκοψαν τα περισσότερα εισιτήρια το 2021

Σε προηγούμενο κείμενο είχαμε αναφερθεί στο Box Office των γιορτών αλλά και τις 10+1 ελληνικές ταινίες της χρονιάς που αξίζει να δείτε. Με αφορμή την ολοκλήρωση του έτους ας δούμε και ας αναλύσουμε τα νούμερα του ελληνικού Box Office για το 2021.

Η δεκάδα των ελληνικών ταινιών ανά εισιτήρια

1. Ο Άνθρωπος του Θεού 283.520

2. Καλάβρυτα 1943 75.900

3. Σμύρνη μου Αγαπημένη 65.662

4. The Black Bachelor 38.888

5. Digger 24.353

6. Monday 19.272

7. Μήλα 12.929

8. Πρόστιμο 11.191

9. Ράφτης 8.185

10. Λούγκερ 5.788

Ας τις δούμε αναλυτικά…

Ο Άνθρωπος του Θεού

«Ο Άνθρωπος του Θεού» είναι ίσως το πρώτο επιτυχημένο παράδειγμα θρησκευτικού κινηματογράφου που λειτούργησε στη χώρα μας. Το είδος που ιδιαίτερα στις ΗΠΑ αλλά και τη Ρωσία έχει ήδη σταθερό κοινό, με μια πολύ καλά επικοινωνημένη καμπάνια from day one, χρησιμοποίησε όλα τα διαθέσιμα εργαλεία. Το κοινό της εκκλησίας, κάποιοι από αυτούς που δεν είχαν ιδιαίτερα σινεφιλικές αναζητήσεις, πήγαν για να δουν μια ιστορία που τους ενδιέφερε. Οι αμφισβητίες της εκκλησίας πάλι, κατευθύνθηκαν για να δουν με τα μάτια τους πόσο σε βάθος θα αναφερθεί το σενάριο στις αδικίες των υψηλόβαθμων του κλήρου. Το κοινό του εμπορικού κινηματογράφου επέλεξε να δει τη συμμετοχή του Μίκυ Ρουρκ στο πλευρό Ελλήνων ηθοποιών. Αλλοι, η μικρότερη κατηγορία, απλά για το hype που είχε δημιουργηθεί. Θυμίζουμε ότι η ταινία προβλήθηκε την καλοκαιρινή σαιζόν σε όλη την Ελλάδα, πριν τη διανομή του Τζέιμς Μποντ και μετά από αρκετή προσμονή για μια πραγματική πρεμιέρα, αφού μέχρι τότε οι περισσότερες ταινίες που διανεμήθηκαν ήταν της προηγούμενης χρονιάς.

Καλάβρυτα 1943

Τα «Καλάβρυτα 1943» εμφανίστηκαν στις μεγάλες οθόνες και ενόσω οι αίθουσες ήταν ακόμα μεικτές. Εύστοχα διανεμήθηκε ένα εύλογο διάστημα πριν το «Σμύρνη μου Αγαπημένη» με σκοπό να προετοιμάσει τη θριαμβευτική πορεία της δεύτερης. Πρόκειται για το κύκνειο άσμα του Μαξ Βον Σίντοφ, που παρέμεινε μεγάλο χρονικό διάστημα «αποθηκευμένο» μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη χρονική συγκυρία εξόδου του στις αίθουσες. Με νέο από το αρχικό μοντάζ (φανερά μικρότερη διάρκεια), συναντήθηκε με το κοινό τη σωστή στιγμή.

Σμύρνη μου Αγαπημένη

Το «Σμύρνη μου Αγαπημένη» έμοιαζε να είναι το μεγαλύτερο χαρτί, όχι μόνο για τον τοπικό κινηματογράφο αλλά και για τα συνολικά εισιτήρια της χρονιάς. Με σχεδόν τρία χρόνια προ-διαφήμιση (η ταινία θα ξεκινούσε γυρίσματα τον Μάιο του πρώτου lock-down και η επικοινωνιακή της καμπάνια είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα). Οι κριτικές ήταν σε γενικές γραμμές ευνοϊκές και (ελάχιστες) χλιαρές οπότε όλοι περιμέναμε καλύτερα εισπρακτικά αποτελέσματα. Η σταθερή αύξηση των αριθμών των κρουσμάτων αλλά και το πολυπληθές κοινό που είχε δει την ιστορία στο θεατρικό σανίδι και ίσως δεν επιθυμούσε να δει το εγχείρημα εκ νέου στις μεγάλες οθόνες δεν βοήθησαν την ταινία να έχει σταθερά αυξανόμενη πορεία. Στην τρίτη θέση λοιπόν (αν και όλα δείχνουν ότι η διανομή της κοντά στα Χριστούγεννα -άρα και η μοιρασιά τους σε δύο ημερομηνιακά έτη-, ίσως τη βοηθήσει να κατακτήσει την πρώτη θέση την νέα χρονιά).

The Black Bachelor

Η τέταρτη ταινία του «Bachelor» κατακτά τη χαμηλότερη θέση από τις προηγούμενες. Με γνωστή αλυσίδα κινηματογράφων να έχει περάσει στα χέρια της τράπεζας, η ταινία έμοιαζε επικοινωνιακά ακυβέρνητο καράβι. Και αυτά τα εισιτήρια έγιναν κυρίως από την κεκτημένη ταχύτητα της επιτυχίας των άλλων τριών ταινιών.

Digger

Το «Digger» βρίσκεται σωστά στην πεντάδα. Διανεμήθηκε ως ανεξάρτητη ταινία και παραμένει βραδυφλεγής η φλόγα της. Εκπροσώπησε τη χώρα μας στα Όσκαρ και ταξίδεψε σε σημαντικά φεστιβάλ του κόσμου. Είναι σίγουρα από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά δείγματα του μετά-weird-wave ελληνικού κινηματογράφου.

Monday

Το «Monday» είναι μια από τις πιο πετυχημένες ανεξάρτητες ταινίες της χρονιάς παγκοσμίως. Περιγράφει έναν έρωτα με την απολυτότητα του πάθους αλλά και τους περιορισμούς της καθημερινότητας. Υπό άλλες συνθήκες, με διεθνές καστ αλλά και ρέουσα αφήγηση, θα ήταν στην κορυφή των εισπρακτικών επιτυχιών της χρονιάς. Και αυτήν την έφαγε ο εγκλεισμός αλλά και ο καλοκαιρινός ανταγωνισμός, αφού δεν πρόλαβε να λειτουργήσει το word of mouth.

Μήλα

Τα «Μήλα» εκπροσώπησαν -για έναν ανεξήγητο λόγο, αφού δεν είχαν ακόμα διανεμηθεί, όπως προαπαιτείται βάση καταστατικού της Αμερικανικής ακαδημίας- την Ελλάδα στα περσινά Όσκαρ. Με εξαιρετική φεστιβαλική πορεία, άκρως ενδιαφέρουσα ερμηνεία από τον Άρη Σερβετάλη και ένα ευφάνταστο αποσπασματικής αφήγησης σενάριο, βρίσκεται στη δεκάδα.

Πρόστιμο

Το «Πρόστιμο» εμφανίζεται στον απόηχο της περσινής εμπορικής επιτυχίας «Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς». Με ανάλογο χιούμορ και θέμα, ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που διανεμήθηκε ευρέως την μετά εγκλεισμού καλοκαιρινή σαιζόν. Ατάκες δε της ταινίας παραμένουν μνημειώδεις.

Με εισιτήρια κάτω των 10.000 οι δυο τελευταίες ταινίες που κλείνουν τη δεκάδα.

Ο Ράφτης

«Ο Ράφτης» κέρδισε τις καρδιές της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το παλιάς κοπής ρομάντζο, που παντρεύει το παρελθόν με το παρόν μέσα από τις αξίες των δύο εποχών αλλά και τω δύο φύλων, έκανε καλοκαιρινή πρεμιέρα.

Λούγκερ

Τελευταία ταινία της δεκάδας, το «Λούγκερ», ένα λαογραφικό μελόδραμα που φτάνει μέχρι και τα χρόνια της σοσιαλιστικής αλλαγής.

Στα θετικά που κρατάμε αυτή τη χρονιά είναι ότι πολύ περισσότερες ελληνικές ταινίες -ποικίλης θεματικής και όχι κατ’ ανάγκη blockbusters- συνάντησαν το κοινό. Η ανάγκη των κινηματογραφόφιλων να δουν ταινίες στη γλώσσα τους ή έστω πρεμιέρες προστατευμένες από την πειρατεία ή την ταυτόχρονη διανομή στις πλατφόρμες, οδήγησε κυρίως σε αυτό. Επίσης σημαντικοί διεθνείς ηθοποιοί όπως οι Σεμπάστιαν Σταν, Μαξ Φον Σίντοφ, Μίκυ Ρουρκ έδωσαν μια διαφορετική λάμψη με την παρουσία τους και μια πιο διεθνή αύρα. Αρκετές δε από τις ταινίες της δεκάδας ήταν δίγλωσσες, σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές.

Στα αρνητικά είναι το «άθροισμα», το αποτέλεσμα στα ταμεία… αλλά και οι εκπτώσεις στην ποιότητα λόγω περιορισμών (των λίγων ταινιών που γυρίστηκαν στην πανδημία).