Μοντέρνο παραμύθι ή μετα-μελό; Το «Ντόντο» ξαναγεννιέται για να αναπαράξει κινηματογραφικά είδη που αγαπήσαμε, ξεχάστηκαν και επαναφέρονται πρωτότυπα, ανανεωμένα και δημιουργικά.
Είναι επίσημη συμμετοχή στο 75ο Φεστιβάλ Καννών (εκτός διαγωνιστικού) στο τμήμα Cannes Premiére. Εκεί ένα ντόντο (είδος πουλιού που έχει εξαφανιστεί εδώ και 300 χρόνια), θα εμφανιστεί ξαφνικά στη μεγάλη οθόνη μέσα από την ταινία του Πάνου Κούτρα που φέρει στον τίτλο της το εξαφανισμένο είδος. Μήπως όμως αυτό το πουλί αποτελεί μια αλληγορία για όσα είδη ανθρωπίνων συμπεριφορών έχουν εξαφανιστεί και η επανεμφάνιση τους ενδέχεται να άλλαζε τον κόσμο;
Στην ταινία «Ντόντο», που διαδραματίζεται λίγο έξω από την Αθήνα στο κτήμα μιας οικογένειας ενός πρώην βουλευτή, βλέπουμε τα τελευταία κρίσιμα 24ωρα μέχρι τον σωτήριο γάμο της κόρης τους με έναν πλούσιο κληρονόμο. Τα όρια ανάμεσα στη λογική και την τρέλα θα δοκιμαστούν και η κατάσταση θα βγει εκτός ελέγχου.
Μετά την «Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά», την «Αληθινή Ζωή», τη «Στρέλλα» και το «Xenia», ο Πάνος Χ. Κούτρας επιστρέφει με ακόμη ένα «παραμύθι για μεγάλους», μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Γαλλίας και Βελγίου που θα κάνει τον ελληνικό κινηματογράφο να πετάξει ακόμα πιο ψηλά.
Το «Dodo» με τα λόγια του Πάνου Χ. Κούτρα
Το «Dodo» είναι μια σύνθεση όλων των ταινιών μου. Περιλαμβάνει θέματα, χαρακτήρες και μέρη που επιστρέφουν ξανά και ξανά, αλλά και μία μείξη ειδών. Μελόδραμα, κωμωδία, μιούζικαλ, βοντβίλ και ελληνική τραγωδία συνυπάρχουν. Ωστόσο, αυτό που βρίσκεται πραγματικά στην καρδιά αυτού του συνονθυλεύματος είναι το παράλογο. Από τότε που ήμουν παιδί, το Θέατρο του Παραλόγου, ο Ιονέσκο, ο Μπέκετ ή ακόμα και ο Ζενέ είχαν μεγάλη επιρροή πάνω μου.
Αργότερα οι ταινίες του Μπουνιουέλ, των Αδερφών Μαρξ, του Μπλέικ Έντουαρντς, του Ντέιβιντ Λιντς και άλλων μου έμοιαζαν συγγενικές και οικείες. Όπως επίσης και η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», μια ιστορία του παραλόγου με την οποία ήμουν πάντα παθιασμένος. Όλες οι ταινίες μου είναι παραμύθια για μεγάλους, κατά κάποιο τρόπο, για όσους έχουν κρατήσει ζωντανό το «παιδί» μέσα τους. Το ίδιο ισχύει και για το «Dodo».
Πάντα με γοήτευαν τα εξαφανισμένα είδη, και ειδικά η ιστορία του ντόντο – σύμφωνα με τους επιστήμονες, ήταν ένα γοητευτικό και φιλικό ζώο, με παράξενη και αστεία εμφάνιση, αλλά η μοίρα του ήταν ιδιαίτερα τραγική. Εξοντώθηκε από τον άνθρωπο μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, μόλις 80 χρόνια μετά την ανακάλυψή του. Θύμα της ανθρώπινης απληστίας και απερισκεψίας, εξαφανίστηκε στον Μαυρίκιο τον 18ο αιώνα.
Ξαφνικά όμως, το 2020, το Dodo εμφανίζεται ξανά στην… Αθήνα. Είτε έρχεται από το εσωτερικό της Γης, είτε από το υπερπέραν, είτε από κάποιο γενετικό εργαστήριο, η παρουσία του είναι για τους ήρωες αυτής της ιστορίας μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα παράλογη, που έρχεται να προστεθεί στην ήδη κρίσιμη κατάσταση στην οποία τους συναντάμε, αντιμέτωποι με την τελευταία ευκαιρία που τους δίνεται να επιβιώσουν, θύτες και θύματα μιας κρίσης οικονομικής αλλά πρωτίστως υπαρξιακής.
Οι ιστορίες του καθένα από τους δεκαπέντε ήρωες της ταινίας είναι οι ιστορίες ενός κόσμου που, σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας του, αναζητά απαντήσεις στα πρωταρχικά ερωτήματα της ύπαρξης. Οι έννοιες της ευημερίας, της οικογένειας, της κανονικότητας, της πατρίδας, του έρωτα και της αλληλεγγύης θα δοκιμαστούν, θα αναθεωρηθούν και θα αποκτήσουν νέο νόημα, καθώς οι αυταπάτες όλων διαλύονται με τον πιο τραγελαφικό τρόπο.
Το ντόντο γίνεται για άλλους ο φύλακας άγγελος και για άλλους ο εξολοθρευτής. Ένας «από μηχανής Θεός» που μάλλον κουβαλά τη λύση που χρειάζονται οι ήρωες, αν καταφέρουν να την ανακαλύψουν. Όσο το ντόντο παραμένει ένα πλάσμα βγαλμένο από τον κόσμο του μύθου ή του παραλόγου, τόσο περισσότερο όλα όσα διαδραματίζονται γύρω του αγγίζουν τα όρια ενός αναπάντεχου, διάφανου ρεαλισμού, μιας κωμωδίας καταστάσεων που δεν αργεί να εξελιχθεί σε δράμα και από εκεί πάλι πίσω σε μια ακόμη πιο εξωφρενική κωμωδία. Ακριβώς όπως και το ίδιο το απίθανο πτηνό μοιάζει άλλοτε τρομακτικό και απόκοσμο και άλλοτε εξαιρετικά αστείο και οικείο.
Από την «Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά» ως το «DODO», όλες μου οι ταινίες αφηγούνται, με φαινομενική ελαφρότητα, ιστορίες για την ανθρώπινη κατάσταση. Ο «άλλος» εμπλέκεται πάντα στις ταινίες μου. Μετανάστες, queer άτομα, άνθρωποι με αναπηρία ή ακόμα και ένας εξωγήινος μουσακάς, όλοι οι χαρακτήρες μου παλεύουν για να επιβιώσουν σε έναν εχθρικό κόσμο που δεν τους καταλαβαίνει. Ένας κόσμος που είναι λάθος, παρόλο που πιστεύει λανθασμένα ότι είναι σωστός.
Οι δεκατέσσερις χαρακτήρες της ταινίας μου προσπαθούν να χτίσουν ένα περίβλημα για να προστατευτούν από το άγνωστο και αυτό το περίβλημα βρίσκεται μέσα στο δικό τους σαλόνι. Δυστυχώς, δεν συνειδητοποιούν πως είναι παγιδευμένοι στις πεποιθήσεις τους. Είναι όλοι τους ξένοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, προέρχονται από άλλη χώρα, από άλλο φύλο, από άλλη τάξη ή απλώς είναι απροσάρμοστοι, που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Οι ήρωες του «Dodo» δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, είναι απλώς άνθρωποι. Αμφιταλαντεύονται μεταξύ του καλού και του κακού, του ονείρου και της πραγματικότητας. «Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων», όπως λέει ο Άγγελος, ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας, στο ντόντο ενώ αυτό απλώς τον κοιτάζει με μάτια ορθάνοιχτα.
Η ταινία «Ντόντο» είναι συμπαραγωγή της ΕΡΤ και θα διανεμηθεί στην Ελλάδα την επόμενη κινηματογραφική σεζόν.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος