«Νεκρό Τηλέφωνο»: Όταν το μαύρο τηλέφωνο χτυπήσει…

Εμπνευσμένο από ένα διήγημα και με υποβλητικά σκηνοθετημένη πρώτη πράξη (πριν την απαγωγή του κεντρικού ήρωα), το αμάλγαμα φανταστικού και scare jumps experience product, ικανοποιεί ισάξια το κοινό που αναζητά εμπειρίες έντασης στον χώρο του μεταφυσικού και ψυχολογικού τρόμου. Με κεντρικό χαρακτήρα ένα δολοφόνο παιδιών που φοράει μάσκα εμπνευσμένη από το εφιαλτικά αξεπέραστο «Οnibaba» του Κανέτο Σίντο, επιρροές από τις πρόσφατες επιτυχίες του Netflix «Black Mirror» και τη ρετρό λαγνεία του «Stranger Things», το Black Phone έρχεται με διάθεση να αντισταθεί στα covid thrillers (ξέρετε αυτά με τους λίγους χαρακτήρες που γυρίστηκαν την περίοδο του εγκλεισμού και «εκμεταλλεύτηκαν» τα μειονεκτήματα υπέρ τους).

Δεν έχει σήμα. Επαναλαμβάνετε;

Σε ένα απροσδιόριστο κινηματογραφικά χθες κάπου στις απολήξεις του ’70, οι μαντικές ικανότητες της μικρής Γκουέν (Madeleine McGraw) [που στην τρυφερή ηλικία των 13 ετών έχει περισσότερες συμμετοχές από τον μέσο σαραντάρη Έλληνα ηθοποιό], είναι ευχή και κατάρα. Η γραφική (νεκρή) μητέρα της που είχε το ίδιο ακριβώς ταλέντο, αφήνει να εννοηθεί ότι δεν κατάφερε να αποτοξινώσει τον σύζυγό της από τις εξαρτήσεις και εκείνος πλέον μεγαλώνει με πολύ βία και τα δύο παιδιά τους. Όμως τα οράματα της που την επισκέπτονται στο βαθύ REM, περιλαμβάνουν κωδικοποιημένα στοιχεία για την εξαφάνιση ήδη 5 παιδιών της περιοχής. Ο πολλάκις εκφοβισμένος από τους συμμαθητές του αδελφός της, ο Φίνευ (Mason Thames) θα απαχθεί και εγκλεισθεί σε ένα υπόγειο από τον «αρπαχτή» που με καταπιεσμένα παιδικά ένστικτα στήνει ένα παιχνίδι εξουσίας στα θύματα του. Χαμένο είναι πάντα το «άτακτο» παιδί, δηλαδή αυτός που θα παλέψει για τη ζωή του. Στο υπόγειο με την αυτοσχέδια sound proof καταπακτή, μια αενεργοποιημένη συσκευή μαύρου τηλεφώνου συνδέει νεκρούς και ζωντανούς. Οι πρώτοι θέλουν να μοιράσουν μέρος της γνώσης -και αποτυχίας τους- στο να επιβιώσουν· οι ζωντανοί προσπαθούν να διαχειριστούν εξυπνότερα το γνωστικό υλικό που τους προσφέρεται με σκοπό όχι απλά να επιβιώσουν αλλά να αποδώσουν την ύβρη όπου της αναλογεί.

Κάτι μου θυμίζει. Είναι πρωτότυπο;

Με ξεκάθαρες και συχνές αναφορές στο «Texas chainsaw massacre» (ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι) και το «enter the dragon» (Ο κίτρινος πράκτωρ του Χονγκ Κονγκ), μαζί με τις κουλτούρες που γαλούχησαν (των slasher και εξαμερικανοποιημένων πολεμικών τεχνών αντίστοιχα) το «Black Phone» καταλήγει μια ταινία φόρος τιμής στον χώρο της φαντασίας και του early 80’s spirit. Το πιο κουλτουριάρικο κοινό θα μείνει ικανοποιημένο από τη διακειμενική αναφορά στην «Ανθρώπινη Φωνή» του Jean Cocteau (που πρόσφατα τη διασκεύασε ο Πέδρο Αλμοδόβαρ σε μία επίσης Covid movie του πρώτου εγκλεισμού). Όσο για τους λάτρεις της τηλεόρασης, η ταινία υμνεί τη σειρά «Μέντιουμ», που έφερε σε πρώτο πλάνο τη συνεργασία αστυνομικών με μεταφυσικούς ενδιάμεσους λήπτες μηνυμάτων.

Πάρτε το μηδέν ξανά (μπας και ακουστεί το μήνυμα)

Η καταπολέμηση του billing, η ηρωική συμμετοχή των αδικοχαμένων σε έναν αγώνα δικαιοσύνης και η ανιδιοτελής προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο, συγχρωτίζονται με τη θρησκευτική πίστη στο πέρα και πάνω από το ανθρώπινο. Αυτή η άκριτη αποδοχή στο «Θείο» ως ανώτερο (και νικηφόρο) και η γενικευμένη αποστροφή στο προβλέψιμο κακό, προσγειώνει τον λιγότερο άκριτα θαυμαστή αυτού του κράματος ειδών και ιδεών, που κατά γενική ομολογία είναι σαφώς ανώτερο από τον μέσο όρο τέτοιων κινηματογραφικών παντρεμάτων. Το μήνυμα, ενσύρματο και αυτό, δεν φτάνει στα wifi αυτιά όσων περιμένουν αυτή τη μικρή υπέρβαση που θα γεφύρωνε τη φαντασία με το φανταστικό και τον φόβο με τη θεραπεία του. Βαθιά πατριαρχικής σκέψης, η ταινία μεταστρέφει στα μάτια του θεατή αυτοστιγμής την προσωπικότητα του πατέρα, που στη μια σκηνή ραπίζει χωρίς έλεος την κόρη του δια ασήμαντον αφορμή και την άλλη της υπόσχεται πως δεν θα θυμώσει με κάτι «απαγορευμένο» και «άξιο τιμωρίας», υπόσχεση που ανεξήγητα θα κρατήσει.

Μην τα δείχνεις όλα

Στο στριπτίζ, στον έρωτα και σίγουρα στον πόλεμο, αυτά που αποκρύπτεις εξάπτουν τη φαντασία του θεατή. Όπως και οι γραμμές «090», θέλοντας το μαύρο τηλέφωνο να είναι μια full frontal έκθεση όσων λέει και υπαινίσσεται, κορυφώνει στιγμιαία τη λίμπιντο όσων περιμένουν από τα «ανείπωτα» να δώσουν τη λύση. Είναι κατανοητό πως η έκθεση της σύμβασης ενός τηλεφώνου που μόνο οι μελλοθάνατοι -ίσως- ακούσουν την κλήση του, είναι απαραίτητη στη συμβολικά συμβατική σεναριακή πλέξη, όμως η εμφάνιση των νεκρών σε τακτά χρονικά διαστήματα αποδυναμώνει τον φόβο του παρανοϊκού δολοφόνου που ακολουθεί με συνέπεια ένα μοτίβο που ενδέχεται να τον οδηγήσει σε αποτυχία καθώς παίκτης με παίκτη διαφέρουν.

Εδώ ο θάλαμος «δεν παίρνει υπεραστικά» ανεξαρτήτως χρέωσης ικανοποιώντας «αναλογικά» την κλήση στην οποία η εταιρία παραγωγής έπρεπε να απαντήσει. Και η κλήση δεν περιελάμβανε ερώτηση, αλλά κατάφαση: «Πως να κοπούν καλοκαιρινά εισιτήρια». Τελικά αυτή η σύνδεση της τηλεφωνικής (μαύρης) συσκευής παρέμεινε νεκρή, όπως και τα περισσότερα θύματα του παρανοϊκού δολοφόνου.