“Η Μαργαρίτα και τα Ηλιοτρόπια” της Μιχαέλας Αντωνίου στις “Βιβλιοπαρουσιάσεις”

ΜΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα

Ποια αλήθεια είμαι εγώ και γιατί γράφω παραφράζω το αγαπημένο τραγούδι, επειδή δεν υπάρχει για μένα τίποτα πιο δύσκολο από το να μιλήσω για τη Μαργαρίτα μου. Οπότε, πώς λέμε: «Απορία ψάλτου, βηξ», αυτό.

Δεν θυμάμαι τι μου ήρθε πρώτο στο μυαλό, η ηρωίδα του μυθιστορήματος ή η πλοκή. Όμως, ανεξάρτητα από την αδυναμία μου να θυμηθώ τι με χτύπησε πρώτο, δεν έσκυψα να το αποφύγω κι έτσι τώρα μπορείτε να το διαβάσετε σε μυθιστόρημα, τα πράγματα έχουν ως εξής:

Η ιδέα για την περίεργη οικογένεια με τις τρεις κόρες, την πολύγαμη μαμά και την αυταρχική γιαγιά ξεκίνησε από ένα σπίτι που προσπερνούσα κάθε μέρα στην επιστροφή για το «χωριό μου» στην άκρη της Αττικής. Μέσα σε μια μεγάλη αυλή ήταν χτισμένα στα δύο άκρα του οικοπέδου δύο οικήματα, που φαίνονταν να συζητούν μεταξύ τους, να τσακώνονται, να χαμογελάνε, να έχουν μια ζωή δικιά τους. Ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι εκεί μέσα κρυβόταν μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Μια ιστορία που ήθελα να διηγηθώ.

Η Μαργαρίτα, βέβαια, είναι ένα πλάσμα που μεγάλωνε μαζί μου. Διαβάζοντας τη Μαρία Νεφέλη του Ελύτη κι ελπίζοντας να γίνει μια «πραγματική απειλή του μέλλοντος».

Ο Βαν Γκογκ αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο. Ήταν για μένα πάντα ο πιο αγαπημένος. Τόσο αγαπημένος, που όταν ήμουν μικρή έλεγα πως θα παντρευόμουν όποιον άντρα μού αγόραζε ένα βιβλίο με τους πίνακές του. Δεν θα σας πω πώς τελείωσε αυτή η ιστορία.

Ένα ξημέρωμα στο καφετί δωμάτιο του Cronos Hotel στην Άρτα, όπου βρέθηκα «αποκλεισμένη» κι «απομονωμένη», έκλεισα το πρόγραμμα με τα παιχνίδια και άνοιξα το Word. Έγραψα τις πρώτες φράσεις:

«Ήταν δέκα το πρωί. Ημέρα της κηδείας μου. Ήμουν επισήμως νεκρή εδώ και μία μέρα».

Γοητεύτηκα από την φωνή που μιλούσε μέσα μου. Πέρασε καιρός. Τα πράγματα ωρίμασαν. Η ιστορία συμπληρώθηκε. Η πόλη της Ηπείρου μού είχε χαρίσει την αρχική έμπνευση.
Ασφαλώς, η αστυνομική πλοκή ήταν το μπόνους. Το κερασάκι στην τούρτα. Και λατρεύω τα κερασάκια. Όπως και τα αστυνομικά.

Τέλος, δεν μπορώ χωρίς το γέλιο. Χωρίς να βλέπω την αστεία πλευρά που υποσκάπτει το τρομακτικό, το καθημερινό, το συνηθισμένο.

Σασπένς, λοιπόν, και love story μ’ ένα χαμόγελο. Τελικά ένα τέλος φωτεινό, που συνεχίζεται. Ήδη η Μαργαρίτα έχει ξεκινήσει στο χαρτί τη δεύτερη περιπέτειά της και θα χτυπήσει τα βιβλιοπωλεία την άνοιξη να συντροφεύσει το πρώτο μυθιστόρημα που μπορείτε να διαβάσετε.

Ίσως επειδή όταν παραδίδεις ένα έργο, όταν φύγει από τα χέρια σου, θέλεις απλώς να πας παρακάτω κι όχι να κοιτάς.

Μ’ αρέσει να παίζω με τις αναμνήσεις μου, τις μουσικές που με μεγάλωσαν.

Η Μαργαρίτα είναι σαν ένα τραγούδι.
Παιχνίδι μουσικής και λόγου. Έμπνευση από τη ζωή, από τα ερεθίσματα, τις εμπειρίες…

Πού πας παλικάρι;

Πού πας Μαργαρίτα;

Πώς ξεκινάς να γράψεις;

Ένα βράδυ.

Βέβαια, η συγγραφή της πρώτης σκηνής του μυθιστορήματος που κρατάτε στα χέρια σας έγινε ένα ξημέρωμα. Μια πόλη που πάντα θα ευχαριστώ και θα αγαπάω, γιατί παρόλο που βρέθηκα εκεί «αποκλεισμένη» και «απομονωμένη» σχεδόν χωρίς τη θέλησή μου, κατάφερε να με σπρώξει στη Μαργαρίτα.

Μιχαέλα Αντωνίου

photo credit: Κώστας Μητρόπουλος

Το μυθιστόρημα της Μιχαέλας Αντωνίου Η Μαργαρίτα και τα Ηλιοτρόπια κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Mamaya (σελ.: 400, τιμή: 15,00 €).

Συνέντευξη της συγγραφέα στο Πρώτο Πρόγραμμα μπορείτε να ακούσετε εδώ.
Φωτογραφία εξωφύλλου: © Shutterstock/postolit

«Κι έτσι ξαφνικά, όπως θα μπαίνει η άνοιξη…» σιγόπαιζε το ραδιόφωνο την ημέρα που η Μαργαρίτα περνούσε το κατώφλι του πατρικού της, ύστερα από τρία χρόνια και έξι μήνες απουσίας.
Γιατί έτσι ξαφνικά, η Μαργαρίτα παράτησε τη ζωή της στην Αγγλία και κρύφτηκε στο ορεινό χωριό της στην Κορινθία, προκειμένου να γλιτώσει από τους διώκτες της.
Κι έτσι ακόμη πιο ξαφνικά, ανάμεσα σε δολοφονίες, κρυμμένα μυστικά και ξέφρενα ανθρωποκυνηγητά, η Μαργαρίτα έπεσε στα δίχτυα ενός παθιασμένου έρωτα.

 Ποια αλήθεια είμαι εγώ και γιατί γράφω

Γεννήθηκα στον Πειραιά. Έζησα την παιδική και εφηβική μου ηλικία στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, δυο πόλεις που λάτρεψα και λατρεύω ακόμη. Μεγάλωσα μέσα στο θέατρο και, σαν από κεκτημένη ταχύτητα, αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Σπούδασα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έπαιξα για κάποιο καιρό στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Όταν κατάλαβα ότι δεν είναι η σκηνή αυτό ακριβώς που θέλω, προσπάθησα να διευρύνω τους ορίζοντές μου. Φοίτησα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο.
Έζησα εκεί τρία χρόνια. Έκανα ένα διδακτορικό. Τη μέρα που το oλοκλήρωσα, ήξερα ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα. ότι τελικά ο μόνος λόγος που πέρασα ατελείωτες ώρες ψάχνοντας αρχεία, γράφοντας και σβήνοντας ήταν για να μάθω να χειρίζομαι μια ιστορία, να τη στήνω, να μπoρώ να την αφηγούμαι. Κάπως έτσι ξεκίνησα το γράψιμο και κάπως έτσι τελείωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα, Η Μαργαρίτα και τα Ηλιοτρόπια. Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλα. Ζω στην Αθήνα και έχω μία κόρη.

Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα στα κοινωνικά δίκτυα:
https://www.facebook.com/antonioumichaela/?fref=ts
twitter: @antonioumicha