Σε ρυθμούς Χάλουουιν και με ξεκάθαρη διάθεση επιστροφής στους χειμερινούς κινηματογράφους, ταινίες που αγκαλιάζουν την κλειστή αίθουσα, φτάνουν αργοπορημένες αλλά και σε ταυτόχρονη προβολή με την Αμερική.
Κοίτα τους πως τρέχουν (See how they run)
Στο «Κοίτα τους πως Τρέχουν», η σπασίκλω μαθητευόμενη αστυνομικίνα Constable Stalker (Saoirse Ronan) θα κληθεί να συνεργαστεί με τον μεθύστακα σνομπ επιθεωρητή Stoppard (Sam Rockwell) για να βρεθεί ο δολοφόνος σειράς καλλιτεχνών που παρεμποδίζονται από το να μεταφέρουν το θεατρικό «ποντικοπαγίδα» στη μεγάλη οθόνη.
Ο Χίτσκοκ υποστήριζε ότι το κοινό θυμάται μολις τα τελευταία 20 λεπτά κάθε ταινίας. Σε μια εποχή που το πραγματικό προβλημα του κινηματογράφου είναι η σεναριακή ολοκλήρωση της αφήγησης, είναι πολύ καίριο και προφητικό πώς μεθοδικά αυτή η ιστορία πλαισιώνει ένα ενδυναμωμένο τέλος από τις πρώτες κιόλας σκηνές της. Δυστυχώς, η αέναη προσπάθεια του πλούσιου σε τηλεοπτική εμπειρία Tom George να μεταμορφωθεί σε Wes Anderson, στερεί στις αφηγηματικές αρετές να ανθίσουν εκτός φόρμας. Υπερβολικά πολλά split screens, (σχεδόν) αλφαδιασμένα κάδρα, χρωματική παλέτα υπό το πρίσμα της αισθητικής του Robert D. Yeoman. Η σκιά της Αγκάθα Κρίστυ δικαιολογεί αρκετές ατεχνίες για τους πιθανούς εγκληματίες που με ευκολία τους «κοιτάμε όπως τρέχουν» αν και γνωρίζουμε εκ προοιμίου ότι ο τερματισμός τους θα φτάσει στο νήμα των τίτλων τέλους, περίπου στις 2 ώρες.
Ο Χαμένος Βασιλιάς (The Lost King)
Η ερασιτέχνης ιστορικός Φιλίππα Λάνγκλι, αφιερώνει δημιουργικό χρόνο στο να βρεθεί οικονομική ενίσχυση και να αξιοποιηθούν αρκετές ώρες αρχαιολογικής έρευνας ώστε να βρεθεί ο τάφος του Βασιλιά Ριχάρδου Γ’.
500 χρόνια αργότερα, κάπου ανάμεσα στη δημιουργική φαντασία, την έρευνα και το ένστικτο, οι προσπάθειες της καρποφόρησαν· η ίδια έμεινε για κάποια χρόνια στη σκιά της ιστορίας, αφού καρπώθηκαν το αποτέλεσμα των ερευνών της πανεπιστημιακοί φορείς. Η βασίλισσα της Αγγλίας χρόνια αργότερα θα αναγνωρίσει την προσφορά της· και ο Στίβεν Φρίαρς θα χρησιμοποιήσει ανομοιογενή υλικά για να πλάσει μια ταινία φόρο τιμής σε όσους ερασιτέχνες ξεπέρασαν τους επαγγελματίες και στους ακρωτηριασμένους και ενταφιασμένους εραστές της έρευνας, που το πάθος τους κλάπηκε από φορείς και ινστιτούτα.
Η τελευταία νύχτα με τις μάσκες (Halloween Ends)
Τώρα θα πέσουν οι μάσκες! Ποιος θα μείνει ζωντανός την «Τελευταία Νύχτα με τις μάσκες»; Η Λόρι Στρόουντ ή ο Μάικλ Μάγιερς; Μήπως κανένας από τους δύο; Η ερώτηση είναι και η προβλεπόμενη υπόθεση της ταινίας. Οι ανατροπές όμως, αξίζουν το εισιτήριο σας, αν είστε φαν της σειράς τρόμου.
Moonage Daydream
Το μοναδικό ντοκιμαντέρ για τον Ντέιβιντ Μπόουι που έχει την έγκριση των συγγενών του είναι σκέτη ψυχεδέλεια. Το Moonage Daydream σε μια καλειδοσκοπική αφήγηση εξηγεί τους θρύλους που ενστερνίστηκε ο Ντέιβιντ Μπάουι για να γίνει ο πρωτοπόρος πολύ-καλλιτέχνης, που τόσο πολύ μας λείπει. Στην Ελλάδα η πρεμιέρα της ταινίας έγινε λίγες μέρες πριν το επίσημο άνοιγμα στις «Νύχτες Πρεμιέρας».
Drive my Car
Επίκληση σε μια θεατρική διαδρομή προς την αλήθεια, μέσα από ακροάσεις μαγνητοφωνημένων θεατρικών κειμένων και προβών, που προφητικά προδίδουν ένα εσωτερικό ταξίδι στην αλήθεια. Τρείς ώρες που δεν καταλαβαίνεις πως περνάνε. Αυτό είναι το Ιαπωνικό δράμα του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, βραβευμένο με Όσκαρ καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας και υποψήφιο σε τρεις ακόμα κατηγορίες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου). Ένας καταξιωμένος θεατρικός ηθοποιός και σκηνοθέτης ταξιδεύει οδικώς στη Χιροσίμα για να ανεβάσει προσαρμοσμένη στο γεωγραφικό τόπο τον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ. Η αιφνιδιαστική απώλεια της συζύγου του, της Ότο κρύβει ένα μυστικό που κοσκινίζεται μέσα από τον Τσεχοφικό προβληματισμό, την Ιαπωνική διακριτικότητα και τον οικουμενικό ορισμό της ευαισθησίας.
Στην κόψη (7 ταινίες μικρού μήκους ελλήνων δημιουργών)
Η Ανθολογία ελληνικών ταινιών μικρού μήκους, η οποία συνολικά αποτελείται από τα «Index» του Νικόλα Κολοβού, «Ο Σπόρος» της Ιφιγένειας Κοτσώνη, το «À la Carte» των Ταξιάρχη Δεληγιάννη και Βασίλη Τσιουβάρα, το «Πρώτο Μπάνιο» του Αλέξανδρου Κωστόπουλου, το «Τζαφάρ» της Νάνσυ Σπετσιώτη, «Το Κοφίνι» του Άρη Λεχουρίτη και ο «Φοιτητής» του Βασίλη Καλαμάκη βρίσκουν κοινό έδαφος φιλοξενίας στο «Στην Κόψη». Κοινός άξονας, η πολιτική γραφή και οι επιλογές των ηρώων που αιχμηρές γλιστρούν στην κόψη του νήματος και του ξυραφιού. Δεν ταιριάζουν απόλυτα στη «συρραφή» τους, αλλά είναι ένα έντιμο τόλμημα ώστε οι ταινίες μικρού μήκους να βρουν τον χώρο που τους αναλογούν και εκτός φεστιβαλικών προβολών.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος