Η Πολωνία πληρώνει τεράστιο τίμημα σήμερα επειδή πίστεψε στον μύθο της οικοδόμησης ευημερίας με βάση τις επιδοτήσεις της ΕΕ.
Η απόφαση προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 δικαιολογήθηκε τις περισσότερες φορές για οικονομικούς λόγους. Έχοντας προστατευθεί από το ΝΑΤΟ από το 1999, η χώρα μας αναζητούσε πρωτίστως την εμβάθυνση των οικονομικών δεσμών με τις δυτικές χώρες, επιθυμώντας να φτάσει όσο το δυνατόν συντομότερα τους πλούσιους σε μισθούς, ΑΕΠ και ποιότητα ζωής. Οι προσομοιώσεις που παρουσιάστηκαν εκείνη την εποχή υπέθεταν ότι τις επόμενες δεκαετίες θα γίνουμε τόσο πλούσιοι όσο οι δυτικοί γείτονές μας.
Μεγάλες αποκλίσεις της ΕΕ
Το βασικό λάθος που έκανε η πολωνική πολιτική τάξη ήταν η εσφαλμένη υπόθεση ότι η ευημερία μας μπορεί να επιτευχθεί παρά τη χρήση εργαλείων τελείως διαφορετικών από αυτά που χρησιμοποιούσε προηγουμένως η Δύση. Σε μια εποχή που η Δυτική Ευρώπη έχτιζε την ευημερία της, οι χώρες ανταγωνίζονταν σκληρά, η βιομηχανία τροφοδοτούνταν από ορυκτά καύσιμα, η κοινωνική προστασία ήταν ελάχιστη. Επιπλέον, υπήρχε ένα αποικιακό σύστημα και η συνεχιζόμενη δημογραφική έκρηξη ώθησε την οικονομία σε ολοένα υψηλότερες επιδόσεις. Οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες κατέληξαν στο σύστημα επιδοτήσεων της γεωργίας και άλλων τομέων, στην πραγματικότητα, μόνο όταν είχε ήδη γίνει ο μεγάλος πλουτισμός και κατέστησε δυνατή την άσκηση μιας εξαιρετικά σπάταλης πολιτικής.
Δεδομένου ότι έγινε σαφές από τα πρώτα χρόνια της παρουσίας της Πολωνίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ότι δεν θα υπήρχε πολωνική «μεγάλη απόκλιση», έγιναν προσπάθειες να αντισταθμιστούν οι μεγάλες κοινωνικές φιλοδοξίες με άφθονη βροχή κονδυλίων της ΕΕ. Υπό το φως αυτής της αφήγησης, η Πολωνία επρόκειτο να γίνει πλούσια χάρη στα χρήματα που της δώρησαν οι πλούσιες χώρες. Έτσι, δημιουργήθηκε ένας μηχανισμός που έκανε τη χώρα μας μια «επιδοτούμενη Δημοκρατία», στην οποία ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων εξαρτώνται λίγο πολύ από τις οικονομικές μεταφορές που διαχειρίζονται οι Βρυξέλλες.
Η εξάρτηση ενός σημαντικού τμήματος της πολωνικής κοινωνίας από τις επιδοτήσεις της ΕΕ λαμβάνει χώρα σταδιακά εδώ και πολλά χρόνια και, όπως στην περίπτωση κάθε είδους εθισμού, είναι αδύνατο να λυθεί χωρίς το κατάλληλο κόστος.
Ο δούρειος ίππος των επιδοτήσεων της ΕΕ αρχικά παρουσιάστηκε ως ένα θαυμάσιο δώρο σε εξαθλιωμένες μετακομμουνιστικές χώρες, αλλά σήμερα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν πρωτίστως ένα όργανο πολιτικού ελέγχου. Όσο πιο γρήγορα λήξει το σύστημα επιδοτήσεων, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε για ανάπτυξη.
Επιμέλεια: Μαλγκοζάτα Ολσέφσκι
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος