Στα Φεστιβάλ του Κόσμου: Τορόντο 2019
Γράφει ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Στις 15 Σεπτεμβρίου, το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ολοκλήρωσε τη δεκαήμερη γιορτή της 7ης Τέχνης με την ανακοίνωση των βραβείων. Με αφορμή τις περίπου 40 ταινίες που παρακολούθησα, μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις. Θα ήθελα να σας προκαταβάλω ότι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ -όπου βλέπεις ακόμα και πέντε ταινίες στη σειρά, κάνεις συνεντεύξεις, ενημερώνεσαι για την επικαιρότητα- ενδέχεται να έχεις αδικήσει κάποια ταινία. Όποιες από αυτές αξίζουν μια δεύτερη ανάγνωση, επιλέγω να την κάνω με την κυκλοφορία τους στη χώρα μας. Οι πρώτες σκέψεις όμως δίνουν ένα στίγμα πιο αυθόρμητο, λιγότερο φιλτραρισμένο και σίγουρα πιο άμεσο.
Εμπνευσμένος από πραγματικά γεγονότα αλλά χωρίς να κατονομάζει πρόσωπα, ο Michael Winterbottom (μην προσπαθήσετε να μεταφράσετε το επώνυμό του, χάνει τη μαγεία του) σκηνοθετεί μια κωμωδία για τις ακραίες συνέπειες της εμπορευματοποίησης, του καπιταλισμού και της απληστίας. Ήρωας του, «η μούσα του», ο Steve Coogan, ο οποίος υποδύεται έναν αδίστακτο και άπληστο επιδειξία που, με αφορμή τον εορτασμό των γενεθλίων του, οργανώνει ένα ρωμαϊκό όργιο στη Μύκονο (η ταινία έχει γυριστεί στο μεγαλύτερο μέρος της στο νησί των ανέμων). Αυτό το περιστατικό γίνεται η αφορμή να αναδειχτεί η κενοδοξία του εγχειρήματος (του πάρτι) αλλά και του ιδίου. Παράλληλα βλέπουμε τις συνθήκες εκμετάλλευσης των ανθρώπων οι οποίοι εκτός των βρετανικών συνόρων παράγουν τα προϊόντα που αργότερα ο ίδιος διοχετεύει στην αγγλική αγορά.
Άνιση δημιουργία που προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες μεταξύ αστείου και τραγικού, συντίθεται στο μοντάζ με πολλούς κραδασμούς στον ρυθμό της. Η λεπτή γραμμή μεταξύ μαγείας και τραγικότητας θα καταπατηθεί πολλάκις.
Πολλές είναι οι ατάκες του χαρακτήρα του Coogan οι οποίες μένουν στη μνήμη σου. Είναι όμως κρίμα που με τόσο ωραίο υλικό, ακόμα και το ελληνικό τοπίο παραμένει απλά σκηνικός χώρος.
Ο Ken Loach των μαζών, ο Michael Winterbottom, θέλει και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη, ξεχνά όμως ότι ο σκύλος που γαβγίζει μερικές φορές κατασπαράζει άτσαλα όχι μόνο την πίτα που δεν του αναλογεί, αλλά και τις σάρκες από τις οποίες τρέφεται. Το κοινωνικό μήνυμα στο τέλος της ταινίας μοιάζει παραφωνία, αφού το μέρος της εκμετάλλευσης των εργατών που παράγουν τα περισσότερα ευρωπαϊκά ρούχα παραμένει ως υποστηρικτική ιστορία που άτσαλα συνδέεται με αυτή των μεταναστών που έχουν κατασκηνώσει στο νησί. Η αλήθεια είναι ότι με περισσότερη προετοιμασία και λιγότερο αυτοσχεδιασμό, υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις να είχαμε μια διασκεδαστική πολιτική ταινία για τις μάζες.
Καθαρά βρετανικής κοπής, στοχεύει στην απόλαυση του κοινού της χώρας παραγωγής κι ελπίζει στη συμπάθεια του υπόλοιπου κόσμου (πρόσφατα βρήκε διανομή και στην Αμερική). Αξίζει να αναφερθεί ότι ο σκηνοθέτης επισκέφτηκε ακόμα μια φορά τη χώρα μας για γυρίσματα, λίγο μετά την ολοκλήρωση αυτής της ταινίας. Και στη νέα του ταινία που γυρίστηκε σε ελληνικό έδαφος, πρωταγωνιστεί ο Steve Coogan.
*Η κριτική της ταινίας γράφτηκε μετά την προβολή του φιλμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.
*Σε συνέχεια της πορείας του στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Τορόντο, το φιλμ προβλήθηκε επίσης στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Λονδίνου.
Φωτογραφίες: TIFF/Getty Wire Images
Βίντεο για το φεστιβάλ του Τορόντο: TIFF Talks
Βίντεο σκηνής από την ταινία: BFI-London Film Festimal
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος