«Judy»

Στα Φεστιβάλ του Κόσμου: Τορόντο 2019

Γράφει ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

Στις 15 Σεπτεμβρίου, το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ολοκλήρωσε τη δεκαήμερη γιορτή της 7ης Τέχνης με την ανακοίνωση των βραβείων. Με αφορμή τις περίπου 40 ταινίες που παρακολούθησα, μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις. Θα ήθελα να σας προκαταβάλω ότι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ -όπου βλέπεις ακόμα και πέντε ταινίες στη σειρά, κάνεις συνεντεύξεις, ενημερώνεσαι για την επικαιρότητα- ενδέχεται να έχεις αδικήσει κάποια ταινία. Όποιες από αυτές αξίζουν μια δεύτερη ανάγνωση, επιλέγω να την κάνω με την κυκλοφορία τους στη χώρα μας. Οι πρώτες σκέψεις όμως δίνουν ένα στίγμα πιο αυθόρμητο, λιγότερο φιλτραρισμένο και σίγουρα πιο άμεσο.

Υπάρχουν ελάχιστες ταινίες που είναι κατώτερες των ερμηνειών και ακόμα πιο δύσκολα βρίσκεις ερμηνείες που επισκιάζουν την ιστορία που περιγράφουν, χωρίς όμως στιγμή να υπερισχύσει το εγώ του ηθοποιού κόντρα στον ήρωα. Η Renée Zellweger ως Judy Garland είναι μια από αυτές τις εξαιρέσεις. Αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα της γυναίκας πίσω από τον μύθο, μέσα από σποραδικά αποσπάσματα της περιόδου σχεδόν ενός χρόνου πριν από το θάνατο της μεγαλύτερης σουπερστάρ της χρυσής εποχής των musical, δείχνει ότι είναι πέρα και πάνω από τον ρόλο. Δεν έχουμε σε καμία περίπτωση μιμιτισμό, έχουμε μόνο ουσία: η Zellweger είναι μια σύγχρονη Judy, με τα πάνω και τα κάτω στην καριέρα της, με ευαισθησία και ουσία, κατανόηση και αποδοχή, μια triple actress 360 μοιρών, που φροντίζει να σαρώσει χωρίς να σαρωθεί από το «δημιουργικά εξωστρεφές κτήνος» το οποίο κλήθηκε να αποδώσει ερμηνευτικά.

Με ένα σενάριο (του Tom Edge, που βασίζεται -και δεν κρύβει τις καταβολές του, δυστυχώς- στο θεατρικό του Peter Quilter End of the Rainbow) το οποίο αδικεί τη συνολική προσπάθεια και χαραμίζεται στη λεκτική εξιστόρηση γεγονότων, σε σκηνοθεσία Rupert Goold (κατώτερη του οράματος), το Judy ξεπερνά τις παραφωνίες γιατί η Zellweger γνωρίζει να πατάει σωστά πάνω στις φάλτσες νότες μιας πονεμένης ζωής και με συναίσθημα να καλύπτει τους στίχους που κάποιος ξέχασε να μελετήσει. Αποφεύγω να δίνω spoiler, όμως και μόνο για την τελευταία σκηνή που δίνει μια σπαρακτική ερμηνεία του πιο γνωστού τραγουδιού της καριέρας της Garland Over The Rainbow, την κάνει στα δικά μου μάτια να πρωταγωνιστεί ήδη στις Οσκαρικές υποψηφιότητες. Μια ερμηνεία βαθιά, μόνο συναίσθημα, που σε κάνει να ξεχνάς την ηρωίδα πίσω από τον ρόλο και τα γεγονότα που την οδήγησαν στον τραγικό θάνατο πριν κλείσει τα 50 της χρόνια.

Φεύγοντας από την προβολή, η εικόνα της Zellweger μένει σαν μουσική της οποίας τον στίχο δεν θυμάσαι και τη μουρμουρίζεις μελαγχολικά. Επαναλαμβάνω: Όλη αυτή η παγιωμένη, σχεδόν νομιμοποιημένη μοναξιά της Judy Garland δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα. Σε ευχαριστούμε, Renée, άπαντες θαυμαστές ή μη της diva, που δεν έμεινε στην ιστορία μόνο επειδή έφυγε νωρίς από κοντά μας.

*Η κριτική της ταινίας γράφτηκε μετά την προβολή του φιλμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.

Φωτογραφίες: TIFF
Βίντεο: TIFF/TIFF Talks