Όσο το καλοκαίρι πλησιάζει στον πιο «νεκρό μήνα», τον Αύγουστο, έρχεται το ξεστοκάρισμα αξιοπρεπών ευρωπαϊκών ταινιών, τοπικών επιτυχιών σε δημοφιλείς ευρωπαϊκές γλώσσες και art house παραγωγών περιορισμένης εμπορικότητας. Αυτή η εβδομάδα ξεχειλίζει με ταινίες που υποστηρίζονται από το πρόγραμμα ενίσχυσης ευρωπαϊκών συμπαραγωγών Media, οι περισσότερες στη γαλλική γλώσσα. Αν αγαπάτε αυτόν τον κινηματογράφο, είναι η καλύτερή σας.
Άιφελ
Ο κατασκευαστής του Μνημείου Ουάσινγκτον, έχοντας μόλις ολοκληρώσει το Άγαλμα της Ελευθερίας θα επιθυμήσει να σχεδιάσει το μετρό του Παρισίου. Μια μυστηριώδης γυναίκα θα τον κάνει να υποκύψει στις κρατικές πιέσεις για ένα θεαματικό αρχιτεκτονικό έργο που θα παρουσιαστεί στην παγκόσμια έκθεση το 1889 στο Παρίσι. Εξουθενωτική μονογραφία, με ένα αρχιτεκτονικά προχειρογραμμένο love story πάνω στην ιστορία του Γκουστάβ Άιφελ και του επιβλητικού πύργου που σχεδίασε σε προσομοίωση του γράμματος Α. Καλύτερα να βλέπεις το πραγματικό μνημείο, παρά την ιστορία όπως έχει αποτυπωθεί. Το 3D animation στις τελευταίες σκηνές είναι φιλότιμο, αλλά προδίδει τη μη ρεαλιστική του κατασκευή.
Μυστικός Πράκτορας OSS 117: Από την Αφρική με Αγάπη
Ο OSS 117 επιστρέφει για μία ακόμα περιπέτεια, στο μακρινό 1981 και την ακόμα πιο μακρινή Αφρική. Ο στυλάτος Κλουζώ της Γαλλίας, μπορεί να αναβίωσε επιτυχώς με κομψό χιούμορ και τον αέρα του πρωταγωνιστή του Ζαν Ντιζαρντάν, όμως η κούραση του χαρακτήρα είναι διάχυτη και στο σενάριο της ταινίας (ο νέος συνεργάτης OSS 1001 γίνεται από sidekick σε «συγκάτοικος στην τρέλα») και στον ίδιο. Αποκλειστικά για καλοθρεμμένους χιουμορίστες.
Η Πανσιόν
Ο Αφρο-Γάλλος Μιλάν θα χρειαστεί να προσφέρει 300 ώρες κοινωφελούς εργασίας σε ένα γηροκομείο. Η σχέση του με τους τρόφιμους θα αλλάξει, όσο και εκείνος θα αλλάζει. Η «Πανσιόν» θυμίζει φλύαρη προσπάθεια επαναπροσδιορισμού των «’Αφθαρτων», με ψεύτικη ανθρωπιά, μερικές ικανοποιητικές σεκάνς και έναν μαϊντανό Ζεράρ Ντεπαρντιέ που μάλλον διάβαζε το σενάριο 5 λεπτά πριν γυρίσει κάθε σκηνή. Μια ακόμα ταινία για αποκλειστικά γαλλοθρεμμένους.
Στα Άκρα
Θα πέσει στις ράγες του μετρό ο γιός του όσο εκείνος θα οδηγεί τον συρμό. O Λεό δεν γνωρίζει πολλά για τη ζωή του απομακρυσμένου γιού του. Ήρθε τώρα η ώρα να μάθει με τον δύσκολο τρόπο. Καλογραμμένο θρίλερ που σώζει τις ατεχνίες του εξαιτίας της εκφραστικής, εκρηκτικής, ουσιαστικής, σχεδόν «βουβής» ερμηνείας του Αντόνιο ντε λα Τόρε.
Τελευταίο Καλοκαίρι
Ένας επισκέπτης θα αλλάξει τις οικογενειακές ισορροπίες καθώς η Γιούλια, σε ερωτική εγρήγορση, θα αντισταθεί στις επιτάσεις του πατέρα της και όσων αυτός συμβολίζει. Το κροάτικο δράμα, με εκτελεστή παραγωγό τον Μάρτιν Σκορσέζε, δεν καταπιάνεται μόνο με την εφηβική επανάσταση καταφέρνοντας να συντάξει καίρια κριτική στις πατριαρχικές κοινωνίες και το επιβεβλημένο κοινωνικά τέλος της της αθωότητας.
Αμίρα
Όλοι πίστευαν ότι η Αμίρα ήταν παιδί του φυλακισμένου πατέρα της. Η ευκαιρία δείχνει να τους χτυπά ξανά την πόρτα, όμως το παιχνίδι της τύχης θα αποκαλύψει ότι ο Ναγουάρ τελικά ήταν στείρος και το παιδί του είναι αγνώστου πατρός. Στο πρόσωπο της Αμίρα διαβάζουμε μια ακόμα σελίδα του σύγχρονου Παλαιστινιακού δράματος που έφερε αντιμέτωπες πολλές οικογένειες με ανεπιθύμητες εκπλήξεις. Η επιλογή της ανάγνωσης αυτής της ταινίας κυρίως από τα αποθέματα αγάπης που έπλασαν την Αμίρα, κάνει την αμφιλεγόμενη ταινία (δέχτηκε έντονους διθυράμβους αλλά και αρνητική κριτική ταυτόχρονα) ένα ενδιαφέρον κινηματογραφικό ανάγνωσμα που αποφεύγει τις εύκολες λύσεις.
Ανατολικά της Εδέμ
Βασισμένο κυρίως στο δεύτερο μέρος του ομώνυμου μυθιστορήματος του Τζον Στάινμπεκ, το «Ανατολικά της Εδέμ» είναι από τις σπουδαιότερες ταινίες του Ελία Καζάν. Μας μεταφέρει στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σε μια διαμάχη δύο αδελφών. Ο Καλ είναι παρορμητικός και ενστικτώδης. Ο αδελφός του, Άρον είναι ήρεμος και υπάκουος. Και οι δύο επιθυμούν να γίνουν (ή να παραμείνουν) τα αγαπημένα παιδιά του πατέρα τους. Μέχρι που θα φτάσουν για να κερδίσουν την αγάπη του;
Το Μουσικό Δωμάτιο
Το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Apu εμπνέεται από ένα διήγημα του διάσημου Ινδού συγγραφέα Tarashankar Banerjee. Με σεβασμό στους θεατές που δεν ήταν εξοικειωμένοι με την πολιτική κατάσταση ή την κουλτούρα της Βεγγάλης, ο Σατγιαζίτ Ράι δημιούργησε μια ταινία στην οποία, χρησιμοποιώντας την τάξη των αστών και τη μουσική τους, μιλάει σε απλή γλώσσα για τον ινδικό πολιτισμό, τις αρχές και την απώλειά του.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος