Στα Φεστιβάλ του Κόσμου: Τορόντο 2019
Γράφει ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Στις 15 Σεπτεμβρίου, το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ολοκλήρωσε τη δεκαήμερη γιορτή της 7ης Τέχνης με την ανακοίνωση των βραβείων. Με αφορμή τις περίπου 40 ταινίες που παρακολούθησα, μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις. Θα ήθελα να σας προκαταβάλω ότι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ -όπου βλέπεις ακόμα και πέντε ταινίες στη σειρά, κάνεις συνεντεύξεις, ενημερώνεσαι για την επικαιρότητα- ενδέχεται να έχεις αδικήσει κάποια ταινία. Προσωπικά επιλέγω όσες ταινίες αξίζουν μια δεύτερη ανάγνωση, αυτή να την κάνω με την κυκλοφορία τους στη χώρα μας. Οι πρώτες σκέψεις όμως δίνουν ένα στίγμα πιο αυθόρμητο, λιγότερο φιλτραρισμένο και σίγουρα πιο άμεσο. Πάντως, όσο οι κινηματογραφικές αίθουσες θα υποδέχονται πληθώρα φεστιβαλικών ταινιών, θα είμαστε εδώ αν χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουμε κάτι.
Κάντε τον σταυρό σας. Έρχονται οι δύο Πάπες.
Αν το λευκό συμβολίζει το καλό, το αγνό, το νέο, ο λευκός καπνός -όταν ακούστηκε το Habemus Papam στην εκλογή του Pope Benedict (Anthony Hopkins)- θα έπρεπε να είχε αν μη τι άλλο μια γκρίζα απόχρωση. Στενόμυαλος, πουριτανός, συγκεντρωτικός, καθόλου ανανεωτικός, το ακριβώς αντίθετο από τον Pope Francis (Jonathan Pryce), ο οποίος οραματιζόταν μια Καθολική Εκκλησία όπου θα αντιμετώπιζε τα φαντάσματα του παρελθόντος, θα ξεχώριζε την ήρα απ’ το σιτάρι και με αγάπη θα αποδεχόταν κάθε πιστό στην αγκαλιά της. Η πολιτική όμως, ιδιαίτερα εντός του κλήρου, έχει και αυτή τα μαγειρέματά της. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Pope Francis θα επισκεφτεί τον Pope Benedict με σκοπό να παραιτηθεί, όταν ο Pope Benedict θα προσπαθήσει να τον πείσει όχι απλώς να μείνει, αλλά να πάρει και τη θέση του.
Τηλεοπτικές κάμερες, βόλτες στη Ρώμη για πίτσα και fanta πορτοκάλι, διδακτικές ανοησίες για το καλό και το κακό, και μια δόση από ποδοσφαιρικό χιούμορ είναι τα στοιχεία που οδηγούν τον σκηνοθέτη που μας χάρισε τον «Επίμονο Κηπουρό», στο μέγα αυτογκόλ, όπου δεν τον σώζει ούτε καν η διαιτησία. Με άλλα λόγια, ο Fernando Meirelles καταπιάνεται μ’ ένα θέμα ταμπού και τα κάνει μαντάρα. Θέλοντας να δείξει το ανθρώπινο προφίλ και των δύο που υπηρέτησαν στο ανώτατο αξίωμα, συνθέτει μια επίπεδη φιλόδοξη φανφάρα που απομακρύνεται από τα βασικά της νοήματα και γίνεται μια τουριστικού ενδιαφέροντος situation comedy βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Ούτε ο Sir Anthony Hopkins χωράει στο ράσο του κακιότατου Pope Benedict με άνεση, ούτε η απλότητα και η καθαρότητα του Jonathan Pryce είναι αρκετή για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ο δεύτερος μάλιστα ρίχνει στάχτη στα μάτια του πρώτου με λευκό καπνό και… ναι, Habemus movie που θα ξεχάσουμε σαν τα Άβε Μαρία που λέμε για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας. Με κάθε σεβασμό στους μεγαλειότατους, προτρέπω τους σινεφιλ αντί για ροσάριο να πάρουν κομπολόι. Θα το χρειαστούν.
Λίγη απογοήτευση… με τις ευλογίες τους!
*Η κριτική της ταινίας γράφτηκε μετά την προβολή του φιλμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.
Φωτογραφίες: TIFF
Βίντεο για το Φεστιβάλ: TIFF Talks
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος