«Τίνος είσαι εσύ;» ― Ετερόκλητα μέλη της θεατρικής ομάδας Vice Versa απαντούν στο ertnews.gr

Στην καλοκαιρινή Αθήνα του 2022, ανεβαίνει μια ξεχωριστή παράσταση – «ωδή στην πολυπολιτισμικότητα της σύγχρονης πόλης», όπου συναντιούνται επί σκηνής καλλιτέχνες, οι οποίοι καταθέτουν μια συλλογή μαρτυριών των ίδιων και των ανθρώπων των κοινοτήτων τους το 2022, από κοινού με αυτές των προσφύγων της Μικράς Ασίας, εκατό χρόνια πριν.

Η ειλικρινής και γεμάτη ενδιαφέρον απορία δεκάδων ηλικιωμένων σε χωριά και πόλεις της Ελλάδας, «Τίνος είσαι εσύ;», γίνεται έναυσμα για το φετινό project της ομάδας Vice Versa.

Η καταγωγή των ανθρώπων, οι μνήμες τους, οι τόποι και τα πρόσωπα που τους συνόδεψαν στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, λειτουργούν ως όχημα για να χαράξουν νέες, δικές τους διαδρομές, στον χώρο και τον χρόνο.

Οι πρόσφυγες, οι μετακινούμενοι πληθυσμοί από ανάγκη, φέρουν μαζί τους παλιές πατρίδες και επιζητούν να γνωρίσουν καινούριες.

Μιλούν διαφορετικές γλώσσες, αλλά βιώνουν κοινές αγωνίες.

Φέρουν διαφορετικές κουλτούρες, αλλά εκφράζουν κοινές ανάγκες.

Έχουν διαφορετικό χρώμα, θρήσκευμα, καταγωγή, αλλά ανήκουν στο ίδιο είδος, το ανθρώπινο.

Η μουσική έρχεται με τη σειρά της να ενώσει τις εμπειρίες αυτές σε μια κοινή γλώσσα που προκύπτει από την ανάμειξη διαφορετικών ηχοχρωμάτων και ρυθμών.

Η δύναμη της διαφορετικότητας δημιουργεί ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό ανθρώπων και πολιτισμών.

Η ιδρύτρια και σκηνοθέτης της ομάδας και της παράστασης Αγγελική Γκιργκινούδη, αλλά και τέσσερα ακόμα μέλη της, απάντησαν στις ερωτήσεις του ertnews.gr με αφορμή την ιδιαίτερη αυτή παράσταση που παρουσιάζεται αυτό το καλοκαίρι στο κέντρο της πρωτεύουσας.

• Τελικά είναι οι κοινωνίες πλέον πολυπολιτισμικές όχι μόνο ως αποτέλεσμα συγκυριών, αλλά και από θέση των πολιτών του κόσμου; Είναι για σας πλέον αυτό το «μωσαϊκό ανθρώπων» ελπιδοφόρο; Κι ως τέτοιο παρουσιάζεται στην παράστασή σας; 

Αγγελική Γκιργκινούδη (ιδρύτρια και σκηνοθέτης της ομάδας και της παράστασης):

Η πολυπολιτισμικότητα δεν χαρακτηρίζει φυσικά μόνο τις σημερινές κοινωνίες. Αρκεί να σκεφτούμε τη Θεσσαλονίκη πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, να σκεφτούμε την εποχή των αυτοκρατοριών. Ωστόσο περάσαμε μια εποχή εθνικής περιχαράκωσης, που έχει λήξει προ πολλού. Ήρθαν τα κύματα των Αλβανών που πρόκοψαν, οι πόλεμοι και η πείνα δημιούργησαν άλλα κύματα προσφύγων και μεταναστών. Για μένα οι ξένοι είναι καλοδεχούμενοι. Δεν μας απειλούν στο ελάχιστο.

Ανανεώνουν την κοινωνία μας, προσφέρουν τη δουλειά τους, που τη χρειαζόμαστε, μας μπολιάζουν με τον πολιτισμό τους. Έτσι προχώρησαν οι κοινωνίες μέχρι σήμερα, έτσι θα προχωρήσουν και τώρα. Η πολυπολιτισμικότητα είναι η ταυτότητα της θεατρικής ομάδας
Vice Versa. Σε διάστημα δεκατριών ετών έχουμε ανεβάσει οκτώ παραστάσεις, στις οποίες έλαβαν μέρος πάνω από 150 επαγγελματίες ηθοποιοί, μουσικοί, χορευτές και ερασιτέχνες από 34 χώρες. Αν αυτό δεν είναι πλούτος, τότε τι είναι;

Γκρέις Νουόκε (καλλιτέχνης γεννημένη στην Αθήνα με καταγωγή από την Νιγηρία, από τα παλαιότερα μέλη της ομάδας):

Πάντα υπήρξαν πολυπολιτισμικές οι κοινωνίες και αυτό δημιουργεί σταδιακά την ανάγκη διαπολιτισμικής επικοινωνίας, το οποίο αποτελεί το μοναδικό ασφαλές πλαίσιο προόδου σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης. Αυτό το μωσαϊκό ανθρώπων είναι η μόνη ελπίδα, επειδή στην ανάγκη της συμβίωσης και επίλυσης καθημερινών θεμάτων, γίνεται αυτόματα ένα πάντρεμα, παραδόσεων, κουλτουρών και γλωσσών. Έτσι παρουσιάζεται και στην παράσταση μας, είναι τόσες πολλές οι κοινές συνιστώσες που στο τέλος της ημέρας δεν γίνεται διαχωρισμός του εμείς και οι άλλοι. Απλώς μιλάμε για τον άνθρωπο, για την εν συναίσθηση, για τις μνήμες· καταλήγουμε στο ότι η ζωή είναι μια ρόδα που γυρίζει και όλοι έχουμε περισσότερα κοινά παρά διαφορές. Στην παράσταση είμαστε 6 ηθοποιοί με 9 διαφορετικές καταγωγές και με βασική κοινή συνιστώσα το ότι ζούμε στην Αθήνα και είμαστε καλλιτέχνες.

Μαντώ Παπαρρηγοπούλου (ηθοποιός, μέλος της ομάδας αρκετά χρόνια):

Είναι γεγονός πως τις τελευταίες δεκαετίες όλο και περισσότερες χώρες του κόσμου όχι μόνο αποδέχονται την πολυπολιτισμικότητα ως αναγκαία αλλά την αποζητούν ως ένδειξη πνευματικής και πολιτισμικής ανάπτυξης. Στην Ελλάδα το πρόβλημα εντοπίζεται στην επιλεκτική αποδοχή. Αγαπάμε την πολυπολιτισμικότητα όταν αυτή περιορίζεται κυρίως στις Δυτικές χώρες του κόσμου, διαφορετικά την θεωρούμε παθογένεια. Στην παράσταση μας προσπαθούμε να αναδείξουμε τον πλούτο που κρύβουν όλες οι χώρες ανεξαρτήτως «κατάταξης». Θεωρούμε λοιπόν, πως το μωσαϊκό που προκύπτει είναι πηγή έμπνευσης για το κοινό όπως ήταν και για εμάς στις πρόβες.

Ελένη Άμπια Νζάνγκα (ηθοποιός και φωτογράφος από το Κονγκό):

Η πολυπολιτισμικότητα υπάρχει. Κυρίως στους πολίτες του κόσμου· υπάρχει στα στενά της Αθήνας, πολλές εθνικότητες, από σπουδαστές μέχρι και οικογένειες. Νέοι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν μια καινούργια αρχή. Το μωσαϊκό των ανθρώπων πραγματικά είναι ελπιδοφόρο αλλά μόνο στην επιφάνεια ή στην αφάνεια δεν ενδιαφέρει κανέναν. Εκεί κυριαρχεί το αυτοί και εμείς. Καμιά φορά είναι σαν να καλύπτεις το μωσαϊκό με χαλάκι είναι επειδή δεν σου αρέσει. Εμείς το αναδεικνύουμε στην παράσταση, το κουβαλάμε κάθε μέρα στη ζωή μας, μόλις βγούμε από το σπίτι μας το βροντοφωνάζουμε και προσπαθούμε συνεχώς να το υπηρετούν οι κινήσεις μας.

Σάκης Πολύζος (από τα νεότερα μέλη της ομάδας και από τους βασικούς μουσικούς της φετινή παραγωγής):

Οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες δεν είναι κάτι καινούργιο. Πλέον υπάρχουν αρκετοί τρόποι να ταξιδέψει κάνεις από ένα μέρος της γης σε ένα άλλο. Οι συγκυρίες με τις οποίες κάποιο μέρος ενός πολιτισμού μετακινείται ποικίλουν ως προς τις ανάγκες και τους λόγους της μετακίνησης αυτής. Κατά την άποψή μου, γινόμαστε όλοι πολίτες του κόσμου ως αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης μέσα από την συναναστροφή, την αποδοχή, την ευαισθητοποίηση, και την ανταλλαγή στοιχείων και παραδόσεων. Η παγκόσμια αυτή υπηκοότητα ανοίγει ορίζοντες αυξάνοντας τα επίπεδα της ενσυναίσθησης. Πλέον ανησυχούμε για τις διαφορές που χωρίζουν τους λαούς αλλά και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά και στο σύνολό του. Αυτό το «μωσαϊκό ανθρώπων» μέσα σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία προσφέρει μία μεγάλη ποικιλία ιδιωματισμών και ταυτοτήτων δίνοντας στη σύγχρονη κοινωνία μία πολυδιάστατη έκφραση, και από την άλλη μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε πόσο μικρές είναι αυτές οι διαφορές μπροστά στην ύπαρξή μας. Μέσα από την παράσταση συνειδητοποιεί κάνεις πως πίσω από τις λεπτομέρειες κρύβονται κοινά ανθρώπινα βιώματα και νοήματα όπως ο ξεριζωμός, η προσφυγιά, οι χαμένες πατρίδες, και το ταξίδι της επιβίωσης.

• Πώς αποτυπώνεται η «συνάντηση» των μαρτυριών των προσφύγων του σήμερα, με αυτές των προσφύγων της Μικράς Ασίας, έναν αιώνα μετά; Είναι οι ομοιότητες περισσότερες από τις όποιες διαφορές; 

Αγγελική Γκιργκινούδη: Είναι περισσότερες οι ομοιότητες από τις διαφορές, κι ας μας ξεγελάει η γλώσσα. Το θανατικό και ο ξεριζωμός, ο αγώνας των ανθρώπων να ριζώσουν σ’ έναν καινούριο τόπο, παρ’ όλα τα εμπόδια, τελικά η θέληση για ζωή. Όμως και οι διαφορές έχουν τη σημασία τους: Το 1922 οι πρόσφυγες ήταν ομοεθνείς και ομόθρησκοι, κι όμως συχνά γνώρισαν τη σκληρότητα από την ελληνική κοινωνία. Σήμερα το μωσαϊκό είναι πιο πολύχρωμο και οι δυσκολίες απείρως μεγαλύτερες. Η ομάδα μας υπήρξε πάντα μια έμπρακτη μορφή αλληλεγγύης. Γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται όχι μόνο ψωμί αλλά και τριαντάφυλλα.

Γκρέις Νουόκε: Ναι οι ομοιότητες είναι πάρα πολλές, και είναι και από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που συγκρατώ από την παράσταση. Όταν κάναμε ανάγνωση κειμένων για να καταλήξουμε στα κείμενα που θα επιλέγαμε δυσκολευόμουν να ξεχωρίσω ποια κείμενα ήταν σημερινών προσφύγων και ποια μαρτυρίες Μικρασιατών. Σήμερα, συγκρίνοντας φωτογραφίες από το 1919-1925 με αυτές τις προσφυγικής κρίσης του 2011-2015, γινόμαστε μάρτυρες του ίδιου πράγματος. Άνθρωποι κυνηγημένοι, όλων των ηλικιών, άποροι, που έχουν βιώσει αισχρά πράγματα και κοιτούν με τρόμο στα μάτια, έχοντας χάσει τα πάντα και ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο, ασφαλές και προστατευμένο.

Μαντώ Παπαρρηγοπούλου: Οι ομοιότητες είναι τραγικά πολλές. Ο Γιώργος Σεφέρης είχε γράψει το 1922 ένα γράμμα στη μητέρα του που της έλεγε «Είναι να το χωρέσει ανθρώπινο μυαλό πως στον εικοστό αιώνα, τον αιώνα του ανθρωπισμού μια πόλη τριακοσίων χιλιάδων ανθρώπων ήθελε μεταβληθεί σε κοιμητήρι μέσα σε τέσσερις μέρες.» Σήμερα, το 2022 βλέπουμε χώρες όπως η Ουκρανία να υφίστανται τα ίδια ακριβώς πάθη. Ο τρόμος του διωγμού, του πολέμου είναι αρχετυπικό συναίσθημα και συνθήκη που βιώνουν οι άνθρωποι είναι κοινή ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου.

Ελένη Άμπια Νζάνγκα: Με τον ίδιο τροπο αποτυπώνεται. Δεν έχει αλλάξει κάτι ως προς τον τροπο που μεταναστεύει κάποιος, ως προς τις δυσκολίες που συναντάει. Οι σκληρές περιγραφές συνεχίζουν να υπάρχουν. Η διαφορά με το σήμερα είναι πως καταγράφεται επίσημα από τις κοινωνικές υπηρεσίες. Η φρίκη που αντιμετωπίζεις σε έναν πόλεμο είναι ίδια.Οι ομοιότητες είναι τρομακτικά περισσότερες από τις διάφορες. Με το πέρασμα του χρόνου είναι σαν να χάνεται και η ενσυναίσθηση, σαν να μουδιάζουμε.

Σάκης Πολύζος: Πραγματικά, η ομοιότητα των προσφύγων από την Μικρά Ασία του περασμένου αιώνα με τους πρόσφυγες του σήμερα σοκάρει… Ίσως να μην υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην βαρβαρότητα, τον τρόμο, την απελπισία και την ματαιότητα της προσφυγιάς του χθες και του σήμερα. Ακόμα, σκέφτομαι πως ίσως να μην υπάρχει καμία ουσιαστική εξέλιξη ως προς την αντιμετώπιση των προσφύγων και αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί!

• Ήταν πρακτικά δύσκολη η συνύπαρξη των συντελεστών της παράστασης ως προσωπικοτήτων με διαφορετικές κουλτούρες και προσλαμβάνουσες; 

Αγγελική Γκιργκινούδη: Όταν υπάρχει κοινός στόχος και θέληση να επιτευχθεί, οι όποιες δυσκολίες παραμερίζονται. Ακόμα και η γλώσσα, που είναι ο κύριος τρόπος επικοινωνίας στην καθημερινότητά μας, δεν μας εμπόδισε ακόμα και στις παλαιότερες παραστάσεις μας, που ο θίασος ήταν πολυπληθέστερος και πολλά μέλη της ομάδας είχαν έρθει πρόσφατα στην Ελλάδα. Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι τα περισσότερα μέλη της ομάδας μας σ’ αυτή την παράσταση έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, που σημαίνει ότι από τη μια κουβαλούν την κουλτούρα της πατρίδας τους, κι απ’ την άλλη μιλούν πολύ καλά ελληνικά και συμμετέχουν στην ελληνική κουλτούρα. Ούτως ή άλλως μία από τις αξίες της ομάδας μας είναι η αποδοχή κάθε είδους διαφορετικότητας. Είναι προϋπόθεση για να ενταχθεί κάποιος στην Vice Versa.

Γκρέις Νουόκε: Όχι, καθόλου. Όσον αφορά την συνύπαρξη με ανθρώπους με διαφορετικές προσλαμβάνουσες και κουλτούρες, η ομάδα αυτή δεν αντιμετώπισε ποτέ πρόβλημα. Προβλήματα αντιμετωπίζουμε στην αρχή κάθε προετοιμασίας με το να συντονιστούμε και να δεσμευθούμε πως θα είμαστε όλοι στην ώρα μας! Πέρα από την πλάκα, η συμβίωση διαφορετικών κουλτουρών είναι που προσδίδει τόση δύναμη και ζεστασιά στην ομάδα γιατί έχει ως αφετηρία την αγάπη και τον σεβασμό. Από την Vice Versa έχουν περάσει περισσότεροι από εκατό άνθρωποι, από 33 χώρες και πολλά μέλη της θεατρικής ομάδας έχουν υπάρξει και πρόσφυγες. Έχουμε μέλη που εργάζονται ως διερμηνείς, διαπολιτισμικοί διαμεσολαβητές σε camps και δομές προσφύγων οπότε το ζήτημα της προσφυγιάς και μετανάστευσης δεν είναι κάτι καινούργιο για εμάς. Ζούσαμε και οι ίδιοι τις εμπειρίες μέσα από τις ιστορίες των μελών της ομάδας που τις διηγούνταν μοιράζονταν τις ανησυχίες τους. Πανηγυρίζαμε και εμείς όταν κάποιος κατάφερνε μετά από χρόνια να νομιμοποιηθεί και να αποκτήσει τα χαρτιά του. Συζητούσαμε στις μαζώξεις μας για τις διαδικασίες νομιμοποίησης και τις ανάγκες για την προσκόμιση των εγγράφων γιατί αυτή είναι η ομάδα για εμάς: ένας μοχλός αλληλοϋποστήριξης, ενημέρωσης, ανταλλαγής ιδεών και κουλτουρών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνύπαρξης, είναι όταν έχουμε πρόβες ή παραστάσεις κατά την διάρκεια της νηστείας του Ραμαζανίου, διακόπτουμε για διάλλειμα με την δύση του ήλιου και τρώμε όλοι μαζί.

Μαντώ Παπαρρηγοπούλου: Ήταν πρακτικά συναρπαστική. Όταν θέτεις σε μια ομάδα ανθρώπων έναν κοινό στόχο -εν προκειμένη μια παράσταση- και τους δίνεις χώρο να εκφραστούν προσωπικά προσθέτοντας στο συνολικό οικοδόμημα, οι δυσκολίες εξαλείφονται. Αντιθέτως, η διαφορετικές κουλτούρες λειτούργησαν αποκαλυπτικά στην προσπάθεια μας, χωρίς αυτές απλώς θα ανακυκλώναμε όσα ήδη ξέρουμε…

Ελένη Άμπια Νζάνγκα: Αυτές οι προσωπικότητες με της διαφορετικές κουλτούρες συνυπάρχουν χρόνια τώρα, είναι αυτή η μικρή γειτονιά που έχει ένα μικρό ψηφιδωτό στη μέση και  αποτελείται από πολίτες του κόσμου που συναντιούνται, δημιουργούν, συνταξιδεύουν και κάνουν τον κόσμο λίγο τόσο δα καλύτερο.

Σάκης Πολύζος: Η συνύπαρξη με ανθρώπους με διαφορετικά βιώματα και ερεθίσματα δεν στάθηκε εμπόδιο στην συνεργασία μας. Αντιθέτως, θα έλεγα πως έδωσε μια άλλη διάσταση στα νοήματα και μηνύματα που θα περνούσαν μέσα από τις σκηνές της παράστασης. Μπορώ να πω πως είδα με μια άλλη ματιά τα πράγματα που θεωρούσα δεδομένα, και μπόρεσα να τα βιώσω ξανά και ξανά ως κάποιος άλλος.

• Μιλώντας για την απορία δεκάδων ηλικιωμένων από την Ελλάδα, από την οποία πήρε και τον τίτλο της η παράσταση, εντέλει πόσο σημαντική είναι η απάντηση στην ερώτηση «Τίνος είσαι εσύ;». Μήπως πρέπει να χαρούμε γιατί -σε έναν βαθμό- πλέον ίσως θεωρείται παρωχημένη; 

Αγγελική Γκιργκινούδη: Η απάντηση, σε αυτή την τόσο στερεοτυπική ερώτηση στηνελληνική κοινωνία, δεν περιέχει απλά την ικανοποίηση μιας απορίας αλλά και την τεράστια ανάγκη για εγγύτητα μεταξύ των ανθρώπων. Αν είσαι γιος ή κόρη κάποιου γνωστού σου αμέσως δημιουργείται κάποια οικειότητα και σίγουρα δεν θα απευθυνόταν πριν από χρόνια σε έναν Αφρικανό. Ήταν δεδομένο ότι ήταν «ξένος». Όμως στις μέρες μας αυτή η ερώτηση όταν απευθύνεται σε έναν Αφροέλληνα, Ασιάτη ή από οπουδήποτε, που μιλάει καλά ή πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, που ενδεχομένως έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, σπουδάζει, εργάζεται, συμμετέχει και συνδιαμορφώνει το κοινωνικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι, τότε αποκτάει άλλη βαρύτητα. Υπογραμμίζει πως δεν είμαστε πια μόνοι μας, οι
συγγενείς, οι συγχωριανοί, οι συντοπίτες. Είμαστε πολλοί, διαφορετικοί, και όλους μας γέννησε μια μάνα κι ένας πατέρας. Είμαστε η μεγάλη οικογένεια των ανθρώπων.

Γκρέις Νουόκε: Πολύ σημαντική. Στο τέλος της παράστασης που σηκωνόμαστε να πούμε όλοι τα ονόματα και τις καταγωγές μας απαντώντας στο «Τίνος είσαι εσύ;», προκύπτει πως, ο καθένας έχει κάνα δυο μακρινούς συγγενείς από τους τόπους καταγωγής του. Ακόμα και το κοινό. Όλοι σηκώνονται σταδιακά και λένε το όνομα και την καταγωγή τους. Όταν ηλικιωμένοι ρωτάνε ‘Τίνος είσαι εσύ;’ νιώθω πως προσπαθούν να στύψουν το κεφάλι τους να θυμηθούν από πού σε γνωρίζουν γιατί μπορεί κάποια χαρακτηριστικά σου να τους θυμίζουν κάποιο συγγενή ή απλά είναι περίεργοι από που κράτα η σκούφια σου οπότε είναι σαν να υπονοείται πως σίγουρα υπάρχει μια σχέση. Από κάπου θα γνωρίζουν, αν όχι εσένα, τους γονείς σου, αν όχι τους γονείς, τον γείτονα σου.

Μαντώ Παπαρρηγοπούλου: Είναι σημαντική όταν συνοδεύεται από πολλές διαφορετικές απαντήσεις. Η απορία αυτή λειτουργεί αντιστρέφοντας το νόημα και αποκαλύπτοντας την ποικιλία που κρύβεται στις ρίζες μας. Προκύπτει από μια καθαρά ελληνική – σχεδόν νοσταλγική- ερώτηση για να αναδείξει ταυτόχρονα την σύνδεση όσο και την απόκλιση. Στο τέλος της ημέρας, όλοι από κάπου ερχόμαστε αλλά αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να καθορίσει την ζωή μας. Δεν πιστεύω στο έθνος σαν κλειστό σύστημα αλλά σαν παρακαταθήκη για τα όσα έπονται.

Ελένη Άμπια Νζάνγκα: Το όνομα, «η ταυτότητα» είναι που μένει. Είναι αυτό που σε ταυτοποιεί στους άλλους. Το όνομα είναι αυτό που αναγράφεται στα περισσότερα έγραφα που σε ακολουθούν στη ζωή σου, ακόμα και στον τάφο σου. Το όνομα σου προσδιορίζει και τους προγόνους σου. Το να ανήκεις κάπου είναι κατα βάθος μια ανάγκη ανθρώπινη. Ακόμα και αν δεν είναι πραγματικοί συγγενείς σου οι άνθρωποι που σε μεγάλωσαν, το “τίνος είσαι εσύ;” δημιουργεί εικόνες και τοποθετεί πρόσωπα στο γενεαλογικό σου δέντρο. Παρωχημένο ναι όντως θεωρείται αλλά σαν έκφραση ο κόσμος συνεχίζει να ρωτάει ποιος είναι ο πατέρας σου ή η μητέρα σου, η γιαγιά σου ή ο παππούς και σου συνεχίζει να ρωτάει που μεγάλωσες και τι κανείς εδώ. Το θέμα είναι τι απαντάς εσύ σε αυτήν την συχνή και παρωχημένη ερώτηση.

Σάκης Πολύζος: Η συγκεκριμένη, πλέον γραφική ατάκα των ηλικιωμένων πάντοτε έφερε τον ερωτώμενο σε δύσκολη θέση καθώς απευθύνεται στο ποιοί είναι οι γονείς του, πράγμα που σημαίνει πως αν η γιαγιά που σε ρωτάει δεν υπάρχει περίπτωση να γνωρίζει τους γονείς σου πρέπει να προετοιμαστείς για εξακρίβωση στοιχείων. Πραγματικά είναι ενοχλητικά αστείο όταν βρίσκεσαι σε ένα χωριό μακριά από εκεί που μένεις και μια γιαγιά που σε βλέπει πρώτη φορά στον δρόμο σε ρωτάει "τίνος είσαι εσύ;" λες και θα καταλάβει.

Έχει να κάνει με τον παλιό τρόπο ζωής και την ζωή στο χωριό που όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Παρόλα αυτά αν και η χρήση της φράσης έχει γίνει ρετρό, μπορεί κανείς ακόμα και σήμερα εκεί που δεν το περιμένει να τον ρωτήσει μια γιαγιά «τίνος είσαι εσύ;»;

• Μιλήστε μας για τη λειτουργία της μουσικής εδώ, ως ενωτικό στοιχείο ενός ετερόκλητου μείγματος ανθρώπων. 

Αγγελική Γκιργκινούδη: Η μουσική της παράστασης αποτελεί ένα ψηφιδωτό διαφορετικών ηχοχρωμάτων και προέκυψε από την ερεύνα της ομάδας. Το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής σύνθεσης παίζεται ζωντανά επί σκηνής. Η μουσική ως τέχνη και ως τρόπος επικοινωνίας ικανοποιεί τις ίδιες ανάγκες παγκοσμίως. Έκφραση συναισθημάτων, τελετουργία, αγωγή ψυχής. Μέσω της μουσικής γινόμαστε κοινωνοί όσων δύσκολα εκφράζονται με λόγια. Είναι μία γλώσσα με την οποία ο καθένας μπορεί να συνδεθεί και να καταλάβει. Στο πέρασμα των αιώνων δεν γνώρισε σύνορα και διαφορές και ως πολιτισμικό στοιχείο ταξίδευε και αναμιγνύονταν, το ένα είδος της έμπαινε μέσα στο άλλο και με τόλμη και οργανικότητα δημιουργούσε κάτι καινούργιο, όμορφο. Στην παράσταση έχουν ενταχθεί παραδοσιακά σμυρναίικα και αφρικάνικα τραγούδια αλλά και κομμάτια jazz, ακόμα και τραγούδι Eurovision.

Γκρέις Νουόκε: Η μουσική είναι τα πάντα σε αυτήν την παράσταση. Κατά την διάρκεια της παράστασης μπλέκονται μεταξύ τους αγγλικά τραγούδια, ελληνικά παραδοσιακά, μικρασιάτικα και αφρικανικά παραδοσιακά με φοβερή φυσικότητα. Μέσω της μουσικής αναδεικνύονται οι διάφοροι αυτοί πολιτισμοί και μπλέκονται με τους πολιτισμούς που φέρουμε εμείς οι ηθοποιοί ως ερμηνευτές. Η μουσική αποτελεί μία κορυφαία έκφραση της ανθρώπινης ψυχής και μόνο με δύο όργανα, ένα κοντραμπάσο και ένα λαούτο να συνοδεύουν τις φωνές μας, δημιουργείται μια μαγική ατμόσφαιρα πάνω στην σκηνή. Εικόνες που ταξιδεύουν τους θεατές στις εποχές που γράφτηκαν τα τραγούδια. Στο τέλος καταλαβαίνει κανείς και γιατί τα επιλέξαμε.

Μαντώ Παπαρρηγοπούλου: Η μουσική είναι ο πιο γρήγορος δρόμος για την επικοινωνία. Υπερβαίνει τα όρια της γλώσσας, ταξιδεύει τον νου και την ψυχή χωρίς να ζητάει αντάλλαγμα. Είναι ένας κώδικας εύληπτος όσο και υπερβατικός στη συνάντηση διαφορετικών πολιτισμών. Χτυπάει στο κόκκαλο, δεν περιμένει ούτε κρίνει απλώς κάνει, είναι απολύτως δραστική.

Ελένη Άμπια Νζάνγκα: Τις μουσικές τις περνούμε μαζί μας. Τις φέραν οι τότε και μείνανε εδώ όπως και από εδώ φεύγωντας θα συντροφέψουν άλλους. Έρχονται και μας βρίσκουν κάπως αυτοί οι ήχοι. Είναι τα τραγούδια που σιγομουρμουράμε όταν μας έρχεται μια ανάμνηση.

Σάκης Πολύζος: Η μουσική ως μια παγκόσμια γλώσσα έχει την τάση να ενώνει κουλτούρες και πολιτισμούς. Η συνύπαρξη και διάδραση στο ίδιο μουσικό περιβάλλον μας έφερε πιο κοντά δίνοντάς μας την ευκαιρία να εκφραστούμε με πολλούς τρόπους και να μετουσιώσουμε μέσω αυτής την σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία. Η επιλογή των κομματιών είναι πολυδιάστατη με μουσικές που μας ταξιδεύουν στην Αφρική, την Μυτιλήνη, την Ιταλία, το Λίβανο, την Αμερική κουβαλώντας ταυτότητες και βιώματα από διάφορες μεριές του κόσμου όπως και οι συντελεστές της παράστασης.

Πού παίζεται

• • στο θερινό σινεμά Ατενέ, Λευκωσίας 43, Πατήσια για οκτώ παραστάσεις:  22, 23, 27, 28 Ιουνίου και 1,2,3,4 Ιουλίου
  • στον εξωτερικό χώρο στη Δημοτική βιβλιοθήκη Σταθμού Λαρίσης στις 30 Ιουνίου 

Ώρα έναρξης  21:00

Διάρκεια: 60 λεπτά 

Είσοδος: Ελεύθερη συνεισφορά (προτεινόμενη δωρεά: 5 ευρώ).

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Αγγελική Γκιργκινούδη

Επιμέλεια Κίνησης: Αγγελική Στελλάτου

Μουσική Διδασκαλία-Ενορχήστρωση: Χρίστος Θεοδώρου

Επιμέλεια Μουσικής: Τα μέλη της ομάδας

Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Ζορμπάς

Βίντεο – εγκατάσταση live camera: Λέανδρος Γεροντάκης Ρωμανός

Δημοσιογραφική Έρευνα: Γιάννης Ασδραχάς

Σχεδιασμός Αφίσας/Προγράμματος Ελένη Κατσιαβού

Φωτογραφίες: Δημήτρης Τζαμτζής, Σοφίνα Λαζαράκη

Επικοινωνία – τρέιλερ: Ντίνος Ψυχογιός

Το τραγούδι του Tarpon Springs έγραψε ο Άγγελος Αγγέλου

ΗΘΟΠΟΙΟΙ (αλφαβητικά):

• Άγγελος Αγγέλου
• Κύριλλος Γομπριάλ
• Ελένη Άμπια Νζάνγκα
• Γκρέις Νουόκε
• Μαντώ Παπαρρηγοπούλου
• Σάκης Πολύζος