Αντόνιο Μπαντέρας: Είμαι δημοκράτης, σέβομαι την απόφαση της πλειοψηφίας. Αλλά μας κυβερνούν πολλές μειονότητες

Σε συνέντευξη που έδωσε στην El Pais και τον κοινοβουλευτικό ανταποκριτή Xosé Hermida, ο πλέον εγκατεστημένος μόνιμα στη Μάλαγα Αντόνιο Μπαντέρας, δεν έχει κρύψει ποτε τις πολιτικές του απόψεις, την αγάπη του για τον τόπο του και τις σκέψεις του για τον κύκλο ζωής.

Λίγο πριν το lockdown ο Μπαντέρας ανέβασε στη γενέτειρα του μια παραγωγή με όρους Broadway, το Chorus Line ενώ πιο πρόσφατα επέλεξε το Company του αείμνηστου Stephen Sondheim, μετατρέποντας το Soho Theatre στο Broadway της Ισπανίας. Πλέον, έχοντας ζήσει με πληρότητα το αμερικανικό όνειρο, το μόνο που τον καλύπτει είναι να επιστρέψει στο εφηβικό του όνειρο και να αφιερώσει τη ζωή του στο μουσικό θέατρο που τόσο αγαπάει.

Αν και το μουσικό θέατρο, όπως αναφέρει, αποτελεί ύβρη στην Ισπανία σε αντίθεση με την Αγγλία ή την Αμερική, εκείνος πλέον είναι ολότελα δοσμένος σε αυτό: «Χάνω χρήματα, αλλά (…) αν ήθελα να βγάλω χρήματα, δεν θα (…) μπορούσα να βάλω 26 μουσικούς στην ορχήστρα του θεάτρου· θα έβαζα μόλις επτά και θα προηχογραφούσα». Συμπληρώνει παρακάτω στη συνέντευξη του λέγοντας «Θέλω να φτιάξω [στη Μάλαγα] και ένα δεύτερο θέατρο, μια σχολή για τεχνικούς και θεατρική διαχείριση / παραγωγή, μια σχολή φωνητικής για τραγουδιστές όπερας ή τζαζ, ένα τεράστιο αμφιθέατρο για μεγάλα φεστιβάλ… Ο κόσμος τώρα βλέπει [την προσπάθεια μου] ως κάτι τοπικό, μικροσκοπικό, αλλά εγώ το οραματίζομαι μεγάλο, και πιστεύω ότι μπορεί να φύγει από τα στενά σύνορα της Μάλαγα σε εθνικό και να πάει σε διεθνές επίπεδο [επιτυχίας]. Για το Chorus Line είχαμε επαγγελματική πρόταση να το μεταφέρουμε στο Μπρόντγουεϊ για πρώτη φορά στα Ισπανικά, δυστυχώς μας πρόλαβε η πανδημία». Στη Μάλαγα ο Αντόνιο Μπαντέρας είχε σκηνοθετήσει και τη δεύτερη ταινία του (πρώτη ισπανόφωνη) με τίτλο «καλοκαιρινή βροχή», πριν από 17 χρόνια.

«Το έμφραγμα μου άλλαξε τη ζωή»

«Όταν έπαθα το έμφραγμα και συνειδητοποίησα ότι πρόκειται να πεθάνω πήρα αποφάσεις πως θέλω να κάνω πράγματα που μου δίνουν ευχαρίστηση. Αν πεθάνω, τι να τα κάνω τα χρήματα; (…) Οι άνθρωποι ζούμε σαν να μην επρόκειτο να πεθάνουμε. Κάθε μέρα μου γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο: αν πρόκειται να πεθάνεις, φίλε, τι στο διάολο κάνεις εκεί μαζεύοντας μαλακίες; Αλλά όμως συνεχίζουν να το κάνουν, μέχρι να πάθουν καρδιακή προσβολή εις διπλούν».

Και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, το έμφραγμα του άλλαξε τη ζωή. «Είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου. Εκείνες τις στιγμές σκέφτεσαι την κόρη σου, αλλά και παράλογα πράγματα, όπως το πώς θα είναι τα πάει Κυριακή η Μάλαγα. Όταν ξέρεις ότι πρόκειται να πεθάνεις, επαναπροσδιορίζεις τα πάντα με βάση τη σημαντικότητα».

«Μας κυβερνούν πολλές μειονότητες»

Επιστρέφοντας στην Ισπανία αντιμετώπισε μια άλλη πραγματικότητα. «Οι πολίτες έχουμε γίνει καχύποπτοι. Υπάρχουν πράγματα που τραγουδούν πολύ, η μεγάλη ευκολία που είχαμε να γίνουμε αυτό που κατακρίνουμε». Αναφερόμενος στις εντάσεις που υπάρχουν μεταξύ βορρά και νότου είπε «…θεωρώ τον εαυτό μου δημοκράτη που σέβεται βαθύτατα την απόφαση της πλειοψηφίας. Μας κυβερνούν όμως πολλές μειονότητες».

Ποτέ του δεν έκρυψε τις οικολογικές του ανησυχίες και συχνά στο λογαριασμό του στο twitter αναφέρεται στην κλιματική αλλαγή. «Είχα συνεργαστεί για πολλά χρόνια με τα Ηνωμένα Έθνη. Πολλά θα μπορούσαν να διορθωθούν, αλλά θα χρειαζόντουσαν 40 ή 50 χρόνια και οι πολιτικοί θέλουν απλώς γρήγορες απαντήσεις».

Η τέχνη και η τυραννία του πολιτικά ορθού

Αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στην τυραννία του πολιτικά ορθού. «Έχει δημιουργηθεί μια νέα λογοκρισία. Τι κάνουμε με τον Οθέλλο του Σαίξπηρ; Το καίμε στην πυρά σαν τους ναζί με τα βιβλία; Αυτό που συνέβη με το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» είναι πολύ περίεργο, γιατί ο κεντρικός χαρακτήρας είναι μια γυναίκα με τεράστια στήθη σε εποχές που οι γυναίκες δεν είχαν τέτοια μποστάνια. Και αυτό ξεχνιέται αυτοστιγμής, γιατί μας μένει η μαύρη υπηρέτρια. Όσα συμβαίνουν με τη μαύρη υπηρέτρια ζουν μέχρι σήμερα οι αφροαμερικάνοι (…)».