Από αυτή την εβδομάδα προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους η νέα ταινία του Γουές Άντερσον «Η Γαλλική Αποστολή», μια άκρως ελιτίστικη και εμμονική με τη φόρμα δημιουργία που όμως εμπνέεται και υμνεί αόρατα το New Yorker. To New Yorker ανταποδίδει την κολακεία χαρίζοντας στην ταινία την πρώτη θέση στη λίστα με τις 35 καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
«Σκανάροντας» την λίστα, σχολιάζουμε τις επιλογές τους.
Πρώτη Θέση:
«Η Γαλλική Αποστολή» όπως προείπαμε είναι η επιτομή της γραμμικής αρχιτεκτονικής σε ένα επίπλαστο σκηνικό περιβάλλον. Εκεί η ζωή αποδίδεται μέσα από εύστοχη, ατακαδόρικη, ευφυή πλην ελιτίστικη κριτική στη δημοσιογραφία και τους αστούς αναγνώστες της. Το New Yorker φημίζεται για την ευγενική αποστροφή του στο λαουτζίκο και το κοινό της μαζικής κουλτούρας. Σίγουρα θα ήταν γοητευμένο ιδιαίτερα από το σχόλιο του σκηνοθέτη που σε συνεντεύξεις του αναφέρθηκε ξεκάθαρα στο περιοδικό που τον ενέπνευσε για να γράψει το σενάριο.
Σύντομη κριτική της ταινίας εδώ
Δεύτερη θέση:
Η «Πίτσα Γλυκόριζα» κέρδισε βραβείο καλύτερης ταινίας από το National Board of Review. Η coming of age ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον δείχνει να πρωταγωνιστεί στις επιλογές του κινηματογραφόφιλου κοινού, για το χιούμορ, το βάθος και την απλότητά της. Ο σκηνοθέτης έχοντας στο βιογραφικό του ταινίες με προσωπική σκηνοθετική ταυτότητα, ήταν αδύνατο να λείπει από τις πρώτες θέσεις των επιλογών του. Εμεις θα δούμε και θα κρίνουμε στις αρχές του νέου έτους.
Διαβάστε το κείμενο μας για τα βραβεία του National board of review εδώ
Τρίτη, τέταρτη και πέμπτη θέση:
Το ταξίδι μιας στρίπερ στην ταινία «Ζολά» φιγουράρει στην τρίτη θέση με μόλις μια βράβευση στο Palm Springs International Film festival.
Με ένα μόλις βραβείο και η ταινία στην τέταρτη θέση, το «I was a simple man», στο VC FilmFest, στο Los Anegeles. Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας από τη Χαβάη που θεωρούν ότι τα φαντάσματα του παρελθόντος έρχονται και παίρνουν τις ψυχές των μεγαλυτέρων συγγενών τους.
Στην επόμενη θέση είναι το ντοκιμαντέρ του HBO που ερμηνεύει πως η κινεζική κυβέρνηση χρησιμοποίησε την κρίση της πανδημίας ως μέσο ενίσχυσης του κομμουνισμού στη Wuhan. Και φανταστείτε: και για αυτή την ταινία μόνο ένα βραβείο, στο SXSW.
Έκτη Θέση:
Για αυτήν την ταινία θα επανέλθουμε με εκτενή κριτική αυτήν την Πέμπτη που κάνει πρεμιέρα στις Ελληνικές αίθουσες. Πρόκειται για τον πρώτο μεγάλο ρόλο μετά την κατάκτηση του Όσκαρ για τον Τζόκερ από τον Χοακίν Φίνιξ. Μια φαινομενικά χαλαρών ρυθμών ταινία που υμνεί την πόλη της Νέας Υόρκης και κατανοεί βαθύτατα την αποχή από το πρότυπο οικογένειας με παιδιά σε ένα δημοσιογράφο/ραδιοφωνικό ντοκιμαντερίστα που παίρνει πολύ στα σοβαρά τη δουλειά του. Όπως αναφέραμε και σε εκτενές κείμενο από το Φεστιβάλ της Ρώμης, είναι μια ταινία που ελπίζουμε να ακούσουμε στις υποψηφιότητες των Όσκαρ φέτος.
Έβδομη Θέση:
Στην έβδομη θέση φιγουράρει άλλη μια ταινία που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ της Ρώμης. Το Passing (που ήδη προβάλλεται από το Netflix) αναφέρεται σε μια σκοτεινή περίοδο της Αμερικανικής ιστορίας που ο φυλετικός ρατσισμός ήταν απόλυτα νομιμοποιημένος. Η ηθοποιός Rebecca Hall μεταφέρει τηλεοπτικο-κινηματογραφικά το βιβλίο της Nella Larsen με ευαισθησία και συναισθηματική αποστασιοποίηση περιγράφοντας τη σχέση των Irene (Tessa Thompson) και Clare (Ruth Negga), δύο αφρο-αμερικανίδων που φροντίζουν να περνάνε ως λευκές. Η μία έχει αποδεχτεί την ψευτο-καυκάσια καταγωγή της ως προνόμιο του επιτυχημένου γάμου της και της υψηλής κοινωνίας που φιλοδοξεί να ανήκει. Η άλλη είναι αισθητά θυμωμένη που χρειάζεται να κρύβεται από τα αδιάκριτα βλέμματα στις ελάχιστες επισκέψεις της στην πόλη. Η υποφωτισμένη ιστορική στιγμή, δείχνει μέσα από τα έντονα ασπρόμαυρα κοντράστ της, την επαναληπτικότητα της ιστορίας, υποστηρίζοντας ότι η αλήθεια βρίσκεται όχι στο μαύρο ή το άσπρο, αλλά στις προσμίξεις και τις αποχρώσεις του.
Ένατη θέση:
Σε λίγες εβδομάδες βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες η ταινία Petite Maman. Με πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βερολίνου και μεγάλη φεστιβαλική πορεία, η ταινία με ευαισθησία περιγράφει την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που όταν πάει στο σπίτι των παππούδων της για την κηδεία της γιαγιάς της, θα ανακαλύψει μια συνομήλικη της που φτιάχνει ένα σπίτι στα κλαδιά ενός δέντρου. Πρεμιέρα σε λίγες μέρες και στις ελληνικές αίθουσες.
Ενδέκατη θέση:
Πριν λίγες εβδομάδες έκανε πρεμιέρα η ενδιαφέρουσα ταινία «Η Γυναίκα που Έφυγε». Η κορεάτικη ταινία καταγράφει τρεις συναντήσεις της πρωταγωνίστριας με κοντινά πρόσωπα όσο ο άνδρας της είναι σε ταξίδι για δουλειές. Απογυμνωμένη από δήθεν καθωσπρεπισμούς, βλέπει για πρώτη φορά τους ανθρώπους χωρίς προσωπεία.
Δέκατη τέταρτη θέση:
Στη δέκατη τέταρτη θέση βρίσκεται η πιο πολιτική ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Με πρόφαση τις σχέσεις δύο γυναικών που θα γεννήσουν την ίδια μέρα, υποκινεί μια εκ βαθέων μελέτη για τη σημασία της ιστορικής μνήμης στο πολιτικό γίγνεσθαι. Δύο γυναίκες που στις ζωές των παιδιών τους θα καθρεπτίσουν στιγμές του εμφυλίου, είναι έτοιμες να αγαπηθούν, να χωρίσουν και να αποδεχτούν την τρανσ-τζέντερ μετάβαση της ιστορίας από τις ανασκαφές στα θεμέλια.
Δέκατη έβδομή θέση:
Πάλι στην πλατφόρμα του Netflix θα βρείτε την ταινία που φιγουράρει στη θέση 17. Πρόκειται για ένα εμπνευσμένο, μοντέρνο, δραματουργικά δομημένο ντοκιμαντέρ που παρόμοιο του δεν έχετε δει ποτέ. Στο «Μια Αστυνομική Ταινία», επαναδραματοποιημένες σκηνές ντύνουν τις αφηγήσεις αστυνομικών και της καθημερινότητας τους. Ρεαλιστικό όσο τίποτα άλλο στην κατηγορία του. Πρεμιέρα στη Μπερλινάλε και τιμητική προβολή στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.
Εικοστή Θέση:
Η ένωση κριτικών της Νέας Υόρκης ψηφίζει το «DrivemyCar» ως καλύτερη ταινία της χρονιάς, για ποιο λόγο να μην είναι και στις καλύτερες ταινίες του περιοδικού που ταυτίζεται λοιπόν με την ελίτ της σκέψης της Νέας Υόρκης; Η ταινία του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι, γίνεται η 6η ταινία στην ιστορία του θεσμού που δεν είναι αγγλόφωνη και κερδίζει τέτοια διάκριση. Αναλυτικό κείμενο για τα βραβεία της ένωσης κριτικών της Νέας Υόρκης, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Εικοστή τέταρτη θέση:
Θα ήταν αδύνατο ο μέγας Κλιντ Ίστγουντ να είναι εκτός από τις 35 καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Με το «Cry Macho» που έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στο τέλος του καλοκαιριού (και λίγο καιρό αργότερα προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Τόκυο ως ταινία έναρξης), είναι ένα ταξίδι ενός υπερήλικα προστάτη του νόμου με έναν ανήλικο μεξικανό που αποπειράθηκε να περάσει τα σύνορα. Όχι η καλύτερη ταινία του αλλά… κακά τα ψέματα, μια μέτρια ταινία του Κλιντ Ίστγουντ είναι καλύτερη από οποιαδήποτε ταινία ενός άλλου σκηνοθέτη.
Εικοστή Ένατη Θέση:
Η ταινία «France» δεν μιλάει για τη Γαλλία, αλλά στην ουσία σε αυτήν απευθύνεται. Ρεπόρτερ και τηλεοπτική περσόνα που αγνοεί τη βαθύτατη ουσία της δημοσιογραφίας. Όταν ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα αναποδογυρίσει την καθημερινότητα της, θα έρθει αντιμέτωπη με τον επίπλαστο κόσμο ομορφιάς και μίσους των social media. Ο Μπρούνο Ντιμοντ σκηνοθετεί αριστοτεχνικά τη Λέα Σεϊντού, ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της μέχρι στιγμής καριέρας της. Η προβολή της στο Φεστιβάλ του Τορόντο ενθουσίασε το κοινό και έδωσε μεγαλύτερη ώθηση στην Καναδική και Αμερικάνικη αγορά.
Τριακοστή θέση:
Στην τριακοστή θέση, και τελευταία από τις ταινίες που θα αναφέρουμε, βρίσκεται το βραβευμένο με χρυσό φοίνικα «Titane», η άβολη εκ προθέσεως ταινία με την προβοκατόρικη σκηνοθετική -και σεναριακή- εμπλοκή από τη σκηνοθέτη Ζούλια Ντικουρνό. Η ταινία είναι η πρόταση της χώρας της για τα Όσκαρ. Στην Ελλάδα μετά από μια σύντομη κινηματογραφική πορεία, διατίθεται προς θέαση από πλατφόρμα που κυρίως προβάλλει ευρωπαϊκές καλλιτεχνικές ταινίες, υπογραμμίζοντας ότι σε εποχές με αίθουσες covid–free και υπερπληθώρα προβολών, οι ανεξάρτητες ταινίες δεν έχουν βάθος χρόνου ζωής.
Ένα γενικό σχόλιο
Η λίστα ταινιών του New Yorker συνδέεται συνήθως με μια δεύτερη ευκαιρία για τις καλλιτεχνικές ταινίες που ακόμα προβάλλονται στους κινηματογράφους. Αρκετές από τις επιλογές τους φέτος, ήδη διανέμονται από παγκόσμιες πλατφόρμες και η κινηματογραφική τους πορεία έχει σβήσει. Στις πρώτες θέσεις υπάρχουν μερικές ταινίες με Οσκαρικό μπαζ και καλλιτεχνική αύρα («Η Γαλλική Αποστολή», «Πίτσα Γλυκόριζα», «Παράλληλες Μητέρες», «Η Ζωή συνεχίζεται»).
Ανάμεσα τους ταινίες μικρότερες που απευθύνονται σε ειδήμονες, κονοσέρς της 7ης τέχνης. Η δημοσιογραφία, η ζωή στην πόλη αλλά και κοινωνικά θέματα υπερκαλύπτουν τις ελάχιστες κωμωδίες ή έστω ταινίες με χιούμορ.
Ίσως αυτό είναι ένα γενικότερο κακό της εποχής· η υπερανάλυση· ο πόνος· το πρόβλημα κόντρα στη λύση.
Ολόκληρη η λίστα του New Yorker
1. The French Dispatch (Η Γαλλική Αποστολή)
2. Licorice Pizza (Πίτσα Γλυκόριζα)
3. Zola
4. I Was a Simple Man
5. In the Same Breath
6. C’mon C’mon (Η Ζωή Συνεχίζεται)
7. Passing
8. Pebbles (Koozhangal)
9. Petite Maman
10. Procession
11. The Woman Who Ran (Η Γυναίκα που Έφυγε)
12. The Disciple
13. Being the Ricardos
14. Parallel Mothers (Παράλληλες Μητέρες)
15. The American Sector
16. All Light, Everywhere
17. A Cop Movie (Μια Αστυνομική ταινία)
18. Swimming Out Till the Sea Turns Blue
19. Listening to Kenny G
20. Drive My Car
21. The Card Counter
22. Uppercase Print
23. Little Girl
24. Cry Macho
25. Exterminate All the Brutes
26. Paris Calligrammes
27. The Year of the Everlasting Storm
28. You Will Die at Twenty
29. France
30. Titane
31. Test Pattern
32. No Ordinary Man
33. Isabella
34. There Is No Evil
35. Wojnarowicz
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος