Ο ράπερ ΜΒ14 που πρωταγωνιστεί στην ταινία «Ο Τενόρος» μιλά αποκλειστικά στην ΕΡΤ

Θα μπορούσε να είναι μια απάντηση στο «8 Mile», αλλά έρχεται καθυστερημένα. «Ο Τενόρος» είναι μια μετρημένη, εμπορικών προδιαγραφών ταινία από τη Γαλλία που καταπιάνεται με τις δεύτερες ευκαιρίες, τη δύναμη της μουσικής και την κοινωνική διαστρωμάτωση που μόνο η τέχνη μπορεί να την εξισώσει.

Ο ΜΒ14 είναι ένας ράπερ με ταλέντο στο beatbox που έφτασε μια ανάσα πριν τη μεγάλη νίκη στο γαλλικό The Voice. Έχοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας, μας μιλάει για αυτά που αγαπάει, τις νέες εμπειρίες του αλλά και τα μαθήματα ζωής του.

Έχετε ένα καταπληκτικό κανάλι στο youtube με πολλά κλιπ που δείχνουν τα πολλαπλά ταλέντα που έχετε. Παρακολουθώντας τον «τενόρο», βλέπουμε επίσης τον οργανικό και φυσικό τρόπο που ερμηνεύετε. Ποιο ήταν το πιο δύσκολο πράγμα μέσα από την ενεργητική σας εμπειρία στον κινηματογράφο;

«Πρώτα από όλα  σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Εκτιμώ πραγματικά την υποστήριξή σας. Επίσης, χαίρομαι πολύ που σας άρεσε η υποκριτική μου και νομίζετε ότι ήταν φυσική, αυτό πραγματικά ήταν κάτι που ήθέλα να μεταφέρω με το παίξιμο μου. Μου αρέσει όταν κάτι βγαίνει αβίαστα ρεαλιστικό και αυθόρμητο και όταν αισθάνεται ο θεατής πως ο ηθοποιός σχεδόν αυτοσχεδιάζει. Όταν βλέπω μια σκηνή, θέλω να ξεχνάω ότι δεν είναι πραγματικότητα και να βλέπω σαν πραγματικούς χαρακτήρες στο εκάστοτε καλλιτεχικό έργο. Ουσιατικά, το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτή την ταινία δεν ήταν το ενεργητικό μέρος (αν και εξακολουθεί να χρειάζεται πολλή δουλειά και αφοσίωση, ειδικά όταν πρόκειται να παίξεις με ακρίβεια, να δείξεις συναισθήματα και να πεις τους διαλόγους σαν να μην γράφτηκαν ποτέ)· το πιο δύσκολο πράγμα ήταν να μάθω πώς να τραγουδάω όπερα σαν πραγματικός τενόρος. Έπρεπε να κάνω μαθήματα τραγουδιού με την καταπληκτική Caroline Fèvre, η οποία είναι τραγουδίστρια της όπερας. Μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες και με αρκετά μαθήματα την εβδομάδα, καταφέραμε να δουλέψουμε στα βασικά της τεχνικής bel canto, ώστε να μπορέσω να ερμηνεύσω αυτά τα τραγούδια του ρεπερτορίου της όπερας, όπως το «Nessun Dorma», «La Donna É Mobile», «La Traviata» κ.ά.».

Η απόδοσή σας στην έκδοση Beatbox/rap του «Believer» και του «gangsta’s paradise» είναι άξια προσοχής. Πώς νιώθετε δίνοντας μια νέα πνοή ζωής σε ένα τραγούδι που προϋπάρχει;

«Σας ευχαριστώ και πάλι. Νομίζω ότι τα covers ή η επανερμηνεία τραγουδιών (είτε πρόκειται για cover τραγούδι, είτε για απόδοση σε beatbox) είναι ένα από τα πράγματα που μου αρέσει περισσότερο στη μουσική. Η αναδημιουργία τραγουδιών και οργάνων με μόνο φωνητικούς ήχους είναι για εμένα καθαρή μαγεία! Πάντα μου άρεσαν οι αναπαραστάσεις από τότε που ήμουν παιδί. Μου άρεσε να μιμούμαι τους «δασκάλους» μου, άλλους τραγουδιστές, φωνές κινουμένων σχεδίων, ήχους από βιντεοπαιχνίδια, οπότε όταν ανακάλυψα πραγματικά το beatboxing και όλα τα πράγματα που μπορεί κανείς να κάνει με τη φωνή του, εθίστηκα για τα καλά».

Για έναν τραγουδιστή και ερμηνευτή, είναι η τεχνική πιο σημαντική ή το συναίσθημα;

«Να μια καλή φιλοσοφική ερώτηση! Νομίζω ότι τόσο τα συναισθήματα όσο και η τεχνική συνεργάζονται και πραγματικά ολοκληρώνουν το ένα το άλλο. Είναι σαν τη σχέση χρόνου και χώρου, ή ύλης και ενέργειας. Θέλω να πω ότι το συναίσθημα είναι το νερό και η τεχνική είναι το μπουκάλι. Κάθε δράση στο σύμπαν χρειάζεται μια συγκεκριμένη τεχνική ή μηχανισμό για να λάβει χώρα. Και όταν πρόκειται για μουσική, εξαρτάται απλώς από το τι κάνεις, ποιο στυλ ή τραγούδι ερμηνεύεις. Για παράδειγμα, εάν ερμηνεύεις μια άρια σε μια όπερα, χωρίς μικρόφωνο, θα πρέπει τεχνικά να δουλεύεις τη φωνή και τον συντονισμό για να γεμίσει η φωνή σου το δωμάτιο, έτσι ώστε κάθε άτομο να μπορεί να σε ακούσει και να καταλάβει όλα τα συναισθήματα, τις λεπτομέρειες και τις αποχρώσεις στην ερμηνεία. Ωστόσο, εάν τραγουδάς μια θλιβερή μπαλάντα με μια κιθάρα σε ένα μικρό πλήθος, χρειάζεστε πολλά συναισθήματα αλλά όχι απαραίτητα μια απίστευτη τεχνική με εξωστρεφή δυναμική. Η τεχνική είναι ο τρόπος, το συναίσθημα είναι το νόημα. Μια σπουδαία τεχνική χωρίς νόημα, συγκίνηση ή πάθος μπορεί να μοιάζει μεγάλη αλλά είναι κενή. Ένα μεγάλο συναίσθημα χωρίς φωνητική ή μουσική τεχνική είναι ανεξέλεγκτο και δεν μπορεί να παρουσιαστεί με αρμονικό και όμορφο τρόπο. Αυτό που έχει σημασία είναι το πλαίσιο και η αρμονία μεταξύ συναισθημάτων και τεχνικής. Όσο περισσότερο ελέγχετε κάθε ένα από αυτά, τόσο πιο ανοιχτές προσλαμβάνουσες έχετε».

Οι ταινίες “Les Choristes”,” La famille Belier ” δείχνουν πως ο γαλλικός κινηματογράφος βρίσκει τρόπο να αναβαθμίσει μια μουσική εμπειρία για το κοινό. Κατά τη γνώμη σας υπάρχει τρόπος, ώστε η μουσική και ο κινηματογράφος να αλληλοπροωθούνται;

«Η απάντησή μου προσομοιάζει το παραπάνω ερώτημά σας. Εξαρτάται από την ιστορία. Το να τραγουδάς απλά για χάρη της δημιουργίας μιας μουσικής ταινίας δεν είναι αρκετό, πρέπει να υπάρχει νόημα. Εάν και οι δύο ταινίες ή οποιεσδήποτε άλλες ταινίες (π.χ.la la land, κλπ…) δεν είχαν μια σπουδαία ιστορία να αφηγηθούν, νομίζω ότι δεν θα είχαν τέτοια επιτυχία. Και πάλι, η μουσική είναι σημαντική, αλλά είναι μόνο ένα κομμάτι ενός παζλ. Φυσικά, ένα υπέροχο soundtrack μπορεί να προσθέσει δύναμη σε μια ταινία ή μια σειρά. Για παράδειγμα, πρόσφατα άρχισα να παρακολουθώ Narcos και μου αρέσει τόσο η ιστορία όσο και το soundtrack (ιδιαίτερα το «Tuyo» του Rodrigo Amarante). Σειρά και τραγούδι είναι ξεχωριστά απίστευτα ωραία, αλλά επίσης συμπληρώνουν το ένα το άλλο τόσο καλά· αυτό είναι η αρμονία. Ωστόσο πράγματι, υπάρχουν ακόμα τόσες πολλές έξυπνες ιδέες για εξερεύνηση σε αυτόν τον τομέα. Θα ήθελα κάποτε να κάνω μια άλλη ταινία που να περιλαμβάνει όπερα, όπως έκανε και ο Mario Lanza με τόση επιτυχία στο παρελθόν».

«Αν ο εχθρός πεινάει, δώστε του φαγητό», λέει ο ανταγωνιστής σας στην ταινία. Είναι ένα σύνθημα που υποστηρίζετε; Εάν όχι, η στάση του χαρακτήρα σας να μην παραιτείστε ποτέ, σας ταιριάζει καλύτερα;

«Λοιπόν υποθέτω ότι μπορεί να λειτουργήσει για μερικούς ανθρώπους, αλλά όχι για μένα. Δεν έχω εχθρούς ούτως ή άλλως και προσπαθώ να μην δημιουργώ. Προσπαθώ να είμαι η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού μου. Ωστόσο, η στάση «ποτέ δεν παραιτείσαι» είναι πραγματικά κάτι που προσπαθώ να καλλιεργήσω όσο το δυνατόν περισσότερο στη ζωή μου. Όπως όλοι, έχω περάσει πολλές δύσκολες στιγμές στη ζωή μου και πάντα προσπαθώ να βρω λύσεις για να επιλύσω τα προβλήματά μου, τις αποτυχίες μου, τις ανασφάλειές μου, τις αμφιβολίες μου, τα λάθη μου και να περιβάλλω τον εαυτό και το περιβάλλον μου με θετική ενέργεια. Δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά όταν το πάθος και η δουλειά μου περιλαμβάνουν, πράγματι, πολλές υπέροχες στιγμές, αλλά και πολλές προκλήσεις, ακόμα και αν πρόκειται για τη δημόσια εικόνα. Μεγάλες διαδρομές, πολλές αμφιβολίες, έλλειψη σταθερότητας, έλλειψη χρόνου για να απολαύσω πραγματικά τη ζωή μόνος ή με τους κοντινούς μου, αλλά υποθέτω ότι αυτό είναι μέρος του ταξιδιού και όσο μπορώ να τα κουβαλήσω όλα αυτά στους ώμους μου, θα συνεχίσω».

Ο ήρωας στην ταινία βρίσκει αγάπη και εκφράζει το ταλέντο του σε χρόνο μηδέν. Ο χαρακτήρας που υποδύεστε φαίνεται τυχερός… τι συμβαίνει με εσάς; Πιστεύετε στην τύχη;

«Ναι, ο χαρακτήρας μου είναι σίγουρα τυχερός, αλλά υποθέτω ότι προκάλεσε και αυτή την τύχη. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι πιστεύω ακριβώς, ούτε πού βρίσκεται η αλήθεια ανάμεσα στην τύχη, την πίστη, το πεπρωμένο, τη μοίρα, την έλξη κλπ… Αλλά υποθέτω ότι είναι ένας συνδυασμός όλων. Όλα είναι ενέργεια και δόνηση στο σύμπαν, οπότε υποθέτω ότι αν εφαρμόζετε κάποιες αρχές στη ζωή, όπως νους υγιής και σώματι υγιές, να είστε ταπεινοί και υπομονετικοί, να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε, να είστε τουλάχιστον ευγενικοί με τους άλλους, να είστε ρεαλιστές και ειλικρινείς με τον εαυτό σας και τους άλλους για το τι θέλετε και δεν θέλετε, να απολαμβάνετε απλές στιγμές, να ελέγχετε τα συναισθήματά σας, τελικά ίσως θα φέρετε τα σωστά πράγματα και τα σωστά πρόσωπα στη ζωή σας».

Η δασκάλα σας στην ταινία δεν θέλει να αγωνιστεί για τη ζωή της, γι ‘ αυτό αγωνίζεται για το μέλλον των άλλων ανθρώπων. Εάν – χτυπήστε ξύλο- ξέρατε ότι υπήρχε περιορισμένος χρόνος στη ζωή σας, τι θα κάνατε ως “επιθυμίες για το τέλος”;

«Αυτή είναι μια υπέροχη ερώτηση. Νομίζω ότι πρώτα θα έτρωγα νόστιμο φαγητό κάθε μέρα μέχρι να πεθάνω, θα περνούσα περισσότερο χρόνο με τους κοντινούς μου ανθρώπους, θα ταξίδευα και θα απολάμβανα τη φύση, θα βοηθούσα μερικούς ανθρώπους και πιθανότατα θα έγραφα μουσική».

«Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ζουν τη ζωή τους». Θα μπορούσατε να σχολιάσετε αυτή την ατάκα που ακούγεται στην ταινία;

«Ακόμα μια άλλη μεγάλη ερώτηση. Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στην ερώτηση. Νομίζω για να βρουν την αληθινή τους ζωή ότι πρέπει να εργαστούνε για να ανακαλύψουν τον αληθινό εαυτό τους. Και αυτό απαιτεί, χρόνο, φροντίδα, θετικότητα, ειλικρίνεια, αυτο-αμφισβήτηση, προσπάθειες, ταπεινότητα και πολλά άλλα πράγματα… ούτως ή άλλως πρέπει να προσπαθούμε να διορθώσουμε όλα τα αρνητικά στοιχεία του εαυτού μας και να αγαπάμε να ενισχύουμε τα θετικά. Νομίζω ότι ένα άλλο σημαντικό πράγμα είναι να θυμόμαστε ότι όλοι θα πεθάνουμε κάποια μέρα και ότι είναι καλύτερο να απολαμβάνουμε πριν «φύγουμε». Και πάλι, αναζητώντας αρμονία, αγάπη και ειρήνη».

Ο χαρακτήρας που υποδύεστε μαθαίνει πολλά από τον Victor Hugo. Υπάρχει κάποιος συγγραφέας, τραγουδιστής ή ηθοποιός που σας έδωσε ένα καλό μάθημα για τη ζωή μέχρι στιγμής;

«Σας συγχαίρω και για αυτή σας την ερώτηση! Υπάρχουν πολλές συμβουλές ή μαθήματα που έχω πάρει από ανθρώπους, καλλιτέχνες, ακόμη και από τις δικές μου εμπειρίες. Οι περισσότεροι από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες (και επιτυχημένοι άνθρωποι σε γενικές γραμμές) είτε είναι ο Τομ Χανκς, ο Αλ Πατσίνο, Jean Dujardin, φυσικά, και οι 7, Nekfeu, Gims, Κριστιάνο Ρονάλντο, ακόμη και Pavarotty, Alagna, Mario Lanza, και πολλοί άλλοι τείνουν να έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά, όπως ότι υποστηρίζουν με θέρμη τη στάση του να «μην τα παρατάνε ποτέ», παραμένοντας ταπεινοί και δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό. Η επιτυχία δεν έρχεται εν μία νυκτί, και κάποιος πρέπει να είναι έτοιμος για την περιπέτεια που συνεπάγεται, γιατί αξίζει τον κόπο».

Ακούμε το «Το τραγούδι του μεθυσιού» από την Traviatta και το «Nessun dorma» από το Turandot. Αυτές οι άριες μιλούν πέρα από τα λόγια στην ψυχή του κοινού. Είναι σαν να εξαλείφεται το εμπόδιο της γλώσσας. Μπορείτε να σχολιάσετε αυτό;

«Το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τα λόγια αλλά εξακολουθούν να απολαμβάνουν τη μουσική [της όπερας] σημαίνει ότι αυτή η μουσική υπερβαίνει τα λόγια. Αυτό που έχει σημασία είναι τα συναισθήματα, τα νοήματα, η ομορφιά των μελωδιών, η τεράστια τεχνική. Η κατανόηση της γλώσσας είναι μια ανθρώπινη δημιουργία. Οι ήχοι υπήρχαν πριν από τη γλώσσα, οπότε δεν χρειάζεστε συγκεκριμένες λέξεις για να ζήσετε αυτή την εμπειρία».

«Οι καλές θέσεις της όπερας είναι για την ελίτ. Τα θεωρεία για τους τουρίστες. Και η κορυφή -ο θόλος/το ταβάνι- είναι ο παράδεισος». Είναι η όπερα μια αλληγορία της κοινωνίας μας;

«Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό, αλλά θα έλεγα πως δείχνει ότι όσο περισσότερη δύναμη και χρήματα έχετε, τόσο περισσότερες επιλογές έχετε και τόσο περισσότερες πιθανότητες να είστε εκεί που θέλετε να είστε. Αλλά τώρα το να κερδίζεις χρήματα είναι μια άλλη ερώτηση».

Ο Antoine ονομάζεται «Sushi» υποτιμητικά από τον ανταγωνιστή του, αλλά μετατρέπεται σε «The Wasabi» στη Μάχη του κλασικού και του μοντέρνου. Αισθάνεστε περισσότερο σαν «σούσι» ή «wasabi» στην καθημερινή σας ζωή;

«Νομίζω ότι είμαι το wasabi. Πάντα ένιωθα σαν να ήμουν διαφορετικός, στη μέση διαφορετικών πραγμάτων, διαφορετικών πολιτισμών, διαφορετικών κόσμων, διαφορετικών ομάδων, διαφορετικών προσωπικοτήτων. Αισθάνομαι πραγματικά κοντά στον χαρακτήρα με αυτή την έννοια. Η εύρεση του σωστού μέρους είναι μια δύσκολη αναζήτηση».

Τι είδους πολιτισμικό διάλειμμα μπορεί να κάνει η κλασική μουσική στη νέα γενιά που εκφράζεται μέσω ραπ/τραπ;

«Νομίζω ότι η όπερα και η κλασική μουσική είναι πολύ πιο δημοφιλή από ότι φαίνεται. Όλοι ακούμε κλασσικό μιούζικαλ σε ταινίες, τηλεοπτικές διαφημίσεις, όλοι έχουμε ακούσει κλασσικές μελωδίες από το «la donna e mobile», ίσως λίγο Μπετόβεν και την 5η Συμφωνία. Η κλασική μουσική είναι πολύ παρούσα στο χιπ χοπ και την κουλτούρα της ραπ. Ακόμα και στη ραπ είναι πολύ πιθανό να ακούσετε μερικά βιολιά, πιάνο, τσέλο, χορωδίες. Οπότε η κλασσική μουσική έχει ήδη εμπνεύσει πολλούς ανθρώπους και θα συνεχίσει να κάνει το ίδιο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Νομίζω ότι η όπερα μπορεί να φέρει ακόμα περισσότερη ομορφιά στη μουσική».

Ταυτίζεστε με τη μικτή μουσική κουλτούρα που έχει ο χαρακτήρας που υποδύεστε στην ταινία;

«Ταυτίζομαι απόλυτα με αυτήν την πλευρά του χαρακτήρα. Πρώτον, εγώ ο ίδιος έτυχε να μελετήσω πράγματα που δεν μου άρεσαν πριν αρχίσω να βγάζω τα προς το ζην από τη μουσική. Πήρα επίσης κάποια μαθήματα στο τοπικό Ωδείο της πόλης μου. Άλλωστε ο πατέρας μου έχει αραβικές ρίζες, η μητέρα μου έχει πορτογαλικές, ζω σε μια χώρα όπου ζουν μαζί τόσες πολλές εθνικότητες και πολιτισμοί, ασκώ διαφορετικά στυλ μουσικής, το διαδίκτυο μας έδωσε ένα ανοιχτό παράθυρο σε ένα άπειρο πληροφοριών και παραδειγμάτων, και σήμερα ακόμη και η «χιπ χοπ» ή η Urban μουσική είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα διαφορετικότητας. Μου αρέσει η ραπ, μου αρέσει η όπερα, μου αρέσει η μουσική reggae, μου αρέσει η ποπ, μου αρέσει η κλασική μουσική, μου αρέσει η αραβική μουσική, και δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ έτοιμος να επιλέξω ανάμεσα σε όλες αυτές».