Λέσβος: Με επιτυχία η 13η γιορτή ρητίνης στο Αμπελικό

Η 13η γιορτή ρητίνης  πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 20 Αυγούστου στο Αμπελικό από το σωματείο εθελοντισμού  «η Άμπελος» .  Η παραγωγή ρητίνης αποτελούσε στο παρελθόν σημαντική πλουτοπαραγωγική πηγή , το Αμπελικό διέθετε και συνεταιρισμό ρητινοπαραγωγών.

Στο Αμπελικό λειτουργεί το Μουσείο Ρητίνης όπου παρουσιάζονται τα παλιά εργαλεία που χρησιμοποιούσαν οι ρητινοπαραγωγοί για να συλλέξουν το πλούσιο κολλώδες υγρό από το σώμα του πεύκου .

Κατά την 13^η γιορτή ρητίνης, στην είσοδο του χώρου υπήρχε έκθεση ρητινοσυλλογής  , ακολούθησε ομιλία από την διεύθυνση του μουσείου σχετικά με την ιστορία του προϊόντος αυτού στο νησί  και  έγινε αναπαράσταση ρητίνευσης ενός τραυματισμένου πεύκου που βρίσκεται στον χώρο του Μουσείου Ρητίνης από τον τελευταίο ρετσίνα του χωριού. Χαιρετισμό απηύθυνε  ο Αρχιερατικός Επίτροπο Πλωμαρίου  Ευστάθιος Μεταξής  και γραπτό χαιρετισμό ο διευθυντής δασών Λέσβου  Φώτης Κράλλης.

Ακολούθησε ζωντανή μουσική, φαγητό και ρετσίνα προσφορά από το σωματείο εθελοντισμού “Άμπελος”.

Η ιστορία της ρητίνης στη Λέσβο

Για την ιστορία των ρετσινάδων του Αμπελικού και τη διαδικασία συλλογής ρητίνης στα πευκοδάση του νησιού , ιστορικά στοιχεία καταγράφει η ηλεκτρονική έκδοση «το Θήτα της Θερμής».

Όπως αναφέρει «το Αμπελικό είχε συνεταιρισμό ρετσίνης και από το 1920, νοίκιαζε το 80% των τσαμλικιών του νησιού. Είχε φτάσει να βγάζει πάνω από 2 τόνους ρητίνη την εβδομάδα. Το μάζεμα του ρετσινιού συνέφερε, αφού όπως έλεγαν; “Με δυο καλές χρονιές στο ρετσίνι αγοράζεις ένα σπίτι.  Στον αύλειο χώρο του Αγίου Νικολάου Αμπελικού, βρίσκεται το μουσείο ρητίνης . Σε αυτό διασώζονται όλα τα εργαλεία των ρετσινάδων, παλαιές σπάνιες φωτογραφίες από τη ρητινοσυλλογή καθώς και το αρχείο του Συνεταιρισμού Ρητίνης (1929-1967). Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το χωριό βρίσκεται το Πάρκο Ρητίνης, όπου ο επισκέπτης μπορεί να δει την καλύβα στην οποία έμεναν οι ρετσινάδες και την παλιά υπόγεια δεξαμενή ρητίνης.

Μέχρι το 1970 άκμαζε μέσα στο πευκοδάσος ο οικισμός των ρετσινάδων. Οι οικογένειες των ρετσινάδων ζούσαν μέσα σε καλύβες στα δάση από το Μάιο ως τον Οκτώβριο. Πριν το 1930 κάθε οικογένεια είχε δική της δεξαμενή σκαμμένη μέσα στο χώμα και επιχρισμένη με ειδικό κουρασάνι, για να κρατά τη ρητίνη σε υγρή μορφή.  Οι αγωγιάτες του συνεταιρισμού περνούσαν με τα μουλάρια και έβαζαν μέσα σε μεγάλα κασόνια τη ρετσίνι και την πήγαιναν στις μεγάλες δεξαμενές στον δρόμο Μυτιλήνης – Πολιχνίτου, απ’ όπου με φορτηγά μεταφερόταν προς μαζική πώληση. Στο δάσος υπήρχε ακόμη και παντοπωλείο.»