Podcast: Γιατί η αθεράπευτη και άκριτη ρωσοφιλία από κάποιους;

Warning: Undefined array key "width" in /var/www/ertnewsdev.oryx.gr/wp-content/themes/generatepress_child/functions/shortcodes.php on line 86

Warning: Undefined array key "height" in /var/www/ertnewsdev.oryx.gr/wp-content/themes/generatepress_child/functions/shortcodes.php on line 86

Στην καθημερινή θεματική ενότητα της εκπομπής «Καθρέφτης» με τον Χρήστο Μιχαηλίδη, στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8, ξεδίπλωσε η Ρένα Χόπλαρου, εκπαιδευτικός, ακτιβίστρια, αρθογράφος στην κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης» την δική της «Σκέψη» της ημέρας, με θέμα «Η αθεράπευτη ρωσοφιλία του κυπριακού πολιτικού συστήματος».

«Δεν ασχολούμαι με την ουσία της ουκρανικής κρίσης αλλά με τις δικές μας ρητορικές σε σχέση με αυτήν. Το θέμα δεν αφορά μόνο την Κύπρο αλλά και την Ελλάδα.

Αν αυτό που κάνει σήμερα η Ρωσία στην Ουκρανία, το έκαναν οι ΗΠΑ, θα είχαμε κραυγές και πορείες. Τώρα, άκρα του τάφου σιωπή ή «ναι μεν αλλά». Επίσης, δεν έλειψαν και οι εξομολογήσεις απροϋπόθετης ρωσοφιλίας από τους συνήθεις ύποπτους κάθε ανορθολογισμού, από τους αεροψεκασμούς, στον Σώρρας και τις προφητείες του Παΐσιου. Δεν υπάρχει ούτε μία πρόταση ξεκάθαρης καταδίκης της Ρωσίας. Δεν υπάρχει η λέξη Ρωσία μέσα στις πρώτες ανακοινώσεις των κυπριακών κομμάτων, πλην ΔΗΣΥ. Σκεφτείτε την αντίστοιχη ανακοίνωση για κάτι που κάνει σε εμάς η Τουρκία. Θα βγάζαμε ποτέ ανακοίνωση η οποία δεν θα κατονόμαζε τον θύτη;

Η Τουρκία κατέχει παράνομα το 36% του νησιού βασιζόμενη σε αντίστοιχα επιχειρήματα και πρακτικές σαν αυτά της Ρωσίας. Κι όμως η συντριπτική πλειονότητα των Ελληνοκυπρίων εθελοτυφλεί απέναντι στην προφανή αναλογία και υποστηρίζει ότι η Ρωσία έχει “πολιτική αρχών” και έχει κάθε δικαίωμα να προσαρτήσει την Κριμαία ή να αναγνωρίσει το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ και να προχωρήσει σε όποια άλλη κίνηση θέλει για να «προστατεύσει» τον ρωσόφωνο πληθυσμό. Η Ουκρανία αλλά και οι χώρες της Βαλτικής μετά την ανεξαρτησία τους ζήτησαν οι ίδιες τη συνδρομή του ΝΑΤΟ, δεν τους επιβλήθηκε η σύσφιξη με τον αμερικάνικο παράγοντα ή την Ε.Ε.. Και το έκαναν γιατί ακριβώς είχαν ιστορικούς λόγους να φοβούνται την επεκτατικότητα της Ρωσίας. Ακριβώς ό,τι έκανε η Κυπριακή Δημοκρατία με την ένταξή της στην Ε.Ε το 2004. Ωρυόταν η Τουρκία τότε πως κάτι τέτοιο θα ήταν αιτία πολέμου. Δεν τα κατάφερε. Όταν λοιπόν οι Ελληνοκύπριοι δικαιολογούν την εισβολή και κατοχή ουκρανικού εδάφους από τη Ρωσία νομιμοποιούν άθελά τους την τουρκική εισβολή, την κατοχή και την επιθετικότητα στα μάτια των Ευρωπαίων (αλλά και της κοινής λογικής).

Γιατί έχουμε μια τόσο εδραιωμένη και άκριτη ρωσοφιλία; Είναι τόσο η οικονομική διαπλοκή και εξάρτηση (ειδικά στη Λεμεσό) αλλά και η ιδεολογική/θρησκευτική εμπλοκή. Από τη μια μεριά, από τα Αριστερά, η αντιαμερικανική πώρωση μεταμορφώνει και αναβαπτίζει τον σημερινό στυγνό ρώσικο καπιταλισμό σε ένα είδος φαντασιακού συνεχιστή της Σοβιετικής Ένωσης. Από την άλλη, από τα Δεξιά, το ομόδοξο «ξανθό γένος» των προφητειών είναι αυτό που κάποτε (και για αδιευκρίνιστους λόγους, ποτέ ως τώρα) θα υπερασπίσει τα εθνικά μας δίκαια και θα στηρίξει τον Ελληνισμό σε έναν τελικό πόλεμο ενάντια στη Τουρκία (που σαφέστατα θα έχει ως συνέπεια την ανακατάληψη της Πόλης και τη συνέχιση της ιστορίας του Βυζαντίου από εκεί που σταμάτησε).

Το ενδιαφέρον όμως, παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, οι δυο αυτές δοξολογήσεις της ρωσικής στάσης στην Ουκρανία συναντιόνται στον κοινό αντιδυτικισμό τους, στην κοινή τους αλλεργία στον φιλελευθερισμό και τη δημοκρατία.

Πριν τελειώσω την ανάλυσή μου, θέλω να σημειώσω ότι τιμώ και σέβομαι τους Ρώσους και τον πολιτισμό τους σε πολύ μεγάλο βαθμό, ίσως μεγαλύτερο από αυτούς που φαντασιώνονται αντιαμερικανικά ή ορθόδοξα τόξα. Αμφιβάλλω αν διάβασαν τους Ρώσους κλασικούς της λογοτεχνίας, αν έκλαψαν για τις κακουχίες των μοντερνιστών καλλιτεχνών και των επιστημόνων που προδόθηκαν από την επανάσταση στην οποία πίστεψαν με τρομακτική ένταση, αν πέρασαν μαγικές νύχτες σε φεστιβάλ ρώσικου κινηματογράφου, αν δούλεψαν με ρωσόφωνα παιδιά ζητώντας τους να φέρουν οικογενειακό υλικό έτσι ώστε να γιορτάσουν την 28η Οκτώβρη στην Κύπρο με ιστορίες από την ηρωική ρωσική αντίσταση στη γερμανική προέλαση. Επίσης, έχω συναίσθηση ότι πάρα πολλοί συμπολίτες και συμπολίτισσές μας έχουν συνδέσει τη ζωή τους με Ρώσους, συνάπτοντας μικτούς γάμους, μια εξέλιξη που θεωρώ κέρδος και πλούτο για την κοινωνία μας. Οι παραπάνω όμως θετικές μου στάσεις απέναντι στους Ρώσους και τον πολιτισμό τους δεν με εμποδίζουν από το να αντιλαμβάνομαι το έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει το καθεστώς Πούτιν, τη θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στη μεγάλη αυτή χώρα σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και βέβαια το σκληρό γεωπολιτικό «παιχνίδι» που διαδραματίζεται στην Ουκρανία.

Κι εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημά μου με τις δύο ρητορικές που περιέγραψα παραπάνω: αντί να ερμηνεύουν την κρίση στην Ουκρανία αποστασιοποιημένα και κριτικά, εισάγουν στον δημόσιο διάλογο προκαταλήψεις, στερεότυπα και προπαγάνδα. Η Ρωσία δεν κινείται με βάση το συμφέρον της αλλά «προασπίζοντας αρχές και αξίες», «η επέμβαση στην Ουκρανία είναι νομιμοποιημένη γιατί τα γυναικόπαιδα επευφημούν τους κατακτητές», «ο Πούτιν είναι ένας σοβαρός διεθνής ηγέτης και όχι ένας τυχάρπαστος όπως οι αμερικάνοι πρόεδροι», και άλλα εξίσου τραγελαφικά . Οι ίδιοι άνθρωποι που εξεγείρονταν (δικαίως) με την εγκληματική εξωτερική πολιτική του παγκόσμιου σερίφη Τζορτζ Μπους, τώρα ειρωνεύονται τον Μπάιντεν για την αδυναμία του να προχωρήσει πέρα από τη διπλωματική οδό.

Δεν έχω να προτείνω κάτι ρηξικέλευθο επί του θέματος, κάτι πολύ έξω από αυτό που υπαγορεύει η κοινή λογική: Η κυβέρνησή μας οφείλει να προνοήσει για τα συμφέροντά μας (τουριστικά, τραπεζικά) που πιθανόν να πληγούν λόγω των κυρώσεων της Ε.Ε. προς τη Ρωσία. Η προτεραιότητά μας όμως δεν μπορεί να είναι άλλη από την τήρηση των δεσμεύσεών μας εντός της πολιτικής συμμαχίας μέσα στην οποία βρισκόμαστε. Έχουμε δεινοπαθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν λόγω της ανορθολογικής μας εξωτερικής πολιτικής, μιας πολιτικής που αντιλαμβανόταν ως πραγματικό αυτό που υπήρχε μόνο στις φαντασιώσεις και στη ρητορική μας. Δυστυχώς δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι σήμερα έχουμε ξεπεράσει ανάλογες πελαγοδρομήσεις και πως αυτές θα ακούγονται μόνο από τους ακραίους της Δεξιάς και της Αριστεράς».