Τι κοινό έχουν ένας πυγμάχος, μια υψίφωνος, ένας ηθοποιός και μια χορεύτρια του κλασικού μπαλέτου; Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Γιώργος Παντελεάκης τους τοποθέτησε στην σκηνή του Αμφιθεάτρου του Ίδρυματος Μιχάλης Κακογιάννης. Αποκλειστική συνέντευξη του σκηνοθέτη στη “Ραδιοτηλεόραση” και στην Τζένη Χαραλαμπίδου.
Συνέντευξη στην Τζένη Χαραλαμπίδου
Τελικά, τι κοινό έχουν ένας πυγμάχος, μια υψίφωνος, ένας ηθοποιός και μια χορεύτρια του κλασικού μπαλέτου και πώς προέκυψε η θεατρική συνεύρεσή τους;
Πίσω από την όποια απόπειρα σε αυτό που λέγεται Τέχνη υπάρχει το αίνιγμα. Θα μπορούσα να απαντήσω εκλογικεύοντας μια διαδικασία η οποία από μόνη της δεν εκλογικεύεται. Παρ΄όλα αυτά στο δικό μου πεδίο αναζήτησης ενυπάρχουν οι φόρμες, τα ακούσματα, οι έννοιες και οι οντότητες αυτές με απόλυτη σαφήνεια. Είναι προϊόν έμπνευσης παρά σκέψης θα έλεγα. Η θεματική είναι ο κοινός παρονομαστής σε μια επινοημένη συνάντηση τεσσάρων μορφών τέχνης, στις οποίες η εμπλοκή, είναι παρόμοιας φύσης με την ασκητική. Είναι μορφές έκφρασης οι οποίες απαιτούν μια εμμονική σχέση με τον ασκούμενο.
Από τι, από πού και πώς γεννήθηκε η έμπνευση για την ιδιαίτερη, θα έλεγα εγώ, παράσταση;
Η παράσταση γεννήθηκε σαν άκουσμα του τίτλου της, ένα βράδυ μετά από ένα ηχητικό αυτοσχεδιασμό κατά τη διάρκεια εξάσκησης, του οργάνου του ανθρώπινου λόγου, σε αγγλική φόρμα…θα μπορούσε να πει κανείς. Από την άλλη σίγουρα έχει να κάνει με τα ερεθίσματα και όλα εκείνα τα στοιχεία που ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω και κατά καιρούς κολλάω με αυτά. Εννοώ την ανθρώπινη έκφραση, το μεγαλείο και την καταστροφή. Την κυρίαρχη κουλτούρα και την αυτοκαταστοφή της. Το παραμύθι και τη μάζα. Το γεγονός και τη χειραγώγηση της μάζας. Το ανθρώπινο δυναμικό. Το τέλος της αθωότητας κι όλα αυτά “Μετά την Τέχνη”.
Κλασικό, μοντέρνο, ποίηση… όλα τα ενώνει η Jazz. Είναι η συγκεκριμένη μουσική που “δένει” τις Τέχνες ή είναι η Τέχνη που ενώνει μέσα της όλα τα είδη;
Αν η Τέχνη είναι προέκταση της ζωής, όπου αντλεί το περιεχόμενο της από αυτήν, υπάρχει και το «Μετά τη Τέχνη» πεδίο όπου τα πάντα είναι ρευστά και δεν χαρίζονται.
H παράσταση είναι σίγουρα Jazz και μάλιστα FreeJazz υπό την ουσιαστική έννοια του όρου. Πολύ σωστά επισημαίνεται πως η ένωση αυτή γίνεται μέσα από την Jazz, ειδικότερα την Jazz ποίηση. Ποίηση στην οποία ο ποιητής ανταποκρίνεται σε μια ποικιλία μορφών, ρυθμών και ήχων. Ένα λογοτεχνικό είδος που αντλεί την ενημέρωσή του από την ίδια τη μουσική.
Μια περφόρμανς με σολίστ από διαφορετικούς χώρους με κοινό παρονομαστή την εμμονική σχέση του καθενός με το είδος του, οι οποίοι συναντώνται στην πυγμαχική αρένα. Σε αυτή τη μουσική τα όργανα μιμούνται τον ανθρώπινο ήχο σε πολλές περιπτώσεις, στοιχείο που υπάρχει έντονα στον λόγο του ηθοποιού. Στη Freejazz οι συμμετέχοντες ξεφεύγουν φορμαλιστικά αυτοσχεδιάχοντας δομημένα, αλλά με εναλλαγές σε ρυθμό και μέτρο. Σε ένα μεγάλο βαθμό αυτό συμβαίνει σε όλη τη διάρκεια ενός πυγμαχικού αγώνα, όπου ο ρυθμός και η εναλλαγή των χτυπημάτων όσο και των μορφών ανάγει το θέαμα σε ένα δομημένο αυτοσχεδιασμό. Αν κλείσεις τα μάτια και ακούσεις είναι jazz. Πτι παπ, πιτί παπ, πα…πα παπαπ! Στην πραγματικότητα και στην κλασική μουσική η ανάγκη για αυτοσχεδιασμό υπήρξε και εκδηλωνόταν. Η Καντέντσα για παράδειγμα, παύση της ορχήστρας, όπου ο μουσικός αναλάμβανε να παίξει ένα δύσκολο και εντυπωσιακό μέρος επιδεικνύοντας ταυτόχρονα τις δεξιοτεχνικές ικανότητές του, ήταν εξ ολοκλήρου αυτοσχεδιασμένη. Στοιχείο που υπάρχει στην παράσταση κυρίαρχα.
Το τρέιλερ της παράστασης
Λίγα λόγια την παράσταση
Ένας πυγμάχος, μια Υψίφωνος, ένας ηθοποιός και μια χορεύτρια του κλασικού μπαλέτου, ερμηνεύοντας ένα Freejazz δοκίμιο γύρω από την εσωστρεφή φύση και τον μοναχικό δρόμο ενός Πυγμάχου. Μια avant guard παράσταση με μοναδικότητες, οι οποίες διαδέχονται ή μια την άλλη και συνευρίσκονται δραματουργικά, όπως αυτό προκύπτει κατά τη διάρκεια ενός πραγματικού Πυγμαχικού αγώνα επί σκηνής.
Μια επινοημένη συνάντηση τεσσάρων μορφών τέχνης με καμβά το στερεοσκοπικό ήχο από τύμπανα και θεματική την απομόνωση και εσωτερική διεργασία της φύσης της αναμέτρησης.
Ελεγεία πάνω στη Πυγμαχία και το Αμερικάνικο όνειρο της «Jazz age» εποχής 
κατά τον 20ο αιώνα.
Μία παράσταση φεστιβαλικού παγκόσμιου χαρακτήρα που ενώνει το κλασικό, το μοντέρνο, την ποίηση, με την Jazz και τις δυναμικές τέχνες, όραμα-ακρόαμα σε ένα φυγοκεντρικό jazz σόλο για Τύμπανα.
Μια εμμονική freejazz οπτικοακουστική περφόρμανς, πρεμιέρα του ομώνυμου θεατρικού πρωτότυπου έργου του Γιώργου Παντελεάκη σε σκηνοθεσία του ιδίου.
Παίζεται στην Αγγλική με ελληνικούς υπέρτιτλους.
Συνεργούν οι Μάïρα Μηλολιδάκη (Υψίφωνος), Πωλίνα Χαλά (Χορός κλασικό, μοντέρνο), Γιώργος Παντελεάκης (Ηθοποιός), Ντίνος Μουτσιούλης (Πυγμάχος),
Κωνσταντίνος Μυρικλής (Πυγμάχος).
Φωτογραφία/Διεύθυνση Παραγωγής: Έλενα Τσόκα
Μια παραγωγή της Independent Greek Cinema Productions.
«A Boxer, a Singer, an Actor and a Dancer” written by Yiorgοs Panteleakis
(Original Play. All rights reserved, copyright protected, registered with Writers Guild of America East)
Για δύο μόνο παραστάσεις στο Αμφιθέατρο του Ίδρυματος Μιχάλης Κακογιάννης, Τετάρτη και Πέμπτη, 22 και 23 Ιουνίου 2016, και ώρα 21:00.
info
Διεύθυνση: Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος, Τ.Κ. 177 78
Τηλ.: 210 341 8550
Τιμές Εισιτηρίων: 10 ευρώ γενική είσοδος, 8 ευρώ ειδική τιμή (Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας ΟΑΕΔ/ ΑμΕΑ/Ατέλειες Ηθοποιών και Σκηνοθετών/ Μαθητικό/Φοιτητικό. Η επίδειξη της αντίστοιχης για κάθε περίπτωση ταυτότητας είναι απαραίτητη).
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος