«Πτώση»: Εάν φοβάσαι να πεθάνεις, μη φοβάσαι να ζήσεις

Δυο φίλες, για διαφορετικούς λόγους ή προσδοκίες, αποφασίζουν να αναρριχηθούν στην κορυφή μιας τηλεοπτικής κεραίας ύψους διπλάσιου από τον πύργο του Άιφελ. Όλα τα σημάδια της φύσης και της μεταφυσικής, προϊδεάζουν ότι αυτό είναι ένα βλακώδες (ή για λάθος λόγους) πείραμα. Όμως εκείνες θα συνεχίσουν. Αλλά όταν φτάσουν στην κορυφή, τα μπουλόνια της σκάλας θα σπάσουν, με αποτέλεσμα να απομονωθούν πιο κοντά στον ήλιο και πιο μακριά από την ελπίδα για ζωή.

Στις ταινίες επιβίωσης αγαπώ τον ρεαλισμό όχι μόνο στην κινηματογράφιση, αλλά και στην ευφυία που αναπτύσσουν οι ήρωες για να επιβιώσουν και τα όρια που υπερβαίνουν στη μάχη του ανθρώπου με το κτήνος και τανάπαλιν.

Μοιάζει με ανύψωση του είδους που υπηρετεί, με μια εξαιρετικά επιδέξια σεναριακά πρώτη πράξη, στην οποία όλα τα κομμάτια του παζλ χτίζουν την ιστορία. Και μοιάζει να έχει αγωνία, κοινωνικές προεκτάσεις για τη γενιά του like, εξομολογητική διάθεση και νεύρο.

Η «Πτώση» δυστυχώς στα μισά της δεύτερης πράξης επιβεβαιώνει τον τίτλο της, ξεχνώντας το άγχος και την αγωνία που συνεπάγεται η απομόνωση δυο αγριμιών στην κορυφή ενός υπερυψωμένου πύργου εκπομπής σήματος τηλεόρασης. Και πόσο εμπνευσμένα ειρωνικό: είναι δυο κορίτσια που δεν επικοινωνούν ουσιαστικά (η μία πενθεί και η άλλη θεωρεί ότι επικοινωνεί με τους ακόλουθούς της που υπερβαίνουν το μισό εκατομμύριο ανθρώπων). Όλα τα παράτολμα που κάνουν γίνονται με ευκολία και χωρις δεύτερη σκέψη με αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται η αγχωτική σκηνοθεσία, ενώ η υποκριτική δεινότητα των δύο πρωταγωνιστριών είναι περιορισμένη ή λειψής καθοδήγησης.

Είναι άνισες οι εναλλαγές των στιγμών αγωνιωδών προσπαθειών επιβίωσης και ρεαλιστικών λύσεων, καθώς τα εύκολα επιτεύγματα προδίδουν το κατασκευαστικό της αγωνίας που περικλείει αυτή η ιστορία. Ούτε μια στιγμή δεν αισθανόμαστε ότι η φύση εκδικείται τις ηρωίδες, καθώς δεν έχουν στοιχεία εξάντλησης η φυσικής φθοράς μέσα σε αυτά τα σχεδόν 2 εικοσιτετράωρα που κρατάει η αγωνία τους. Ο αέρας, ο ήλιος, η έλλειψη τροφής και νερού, η αφυδάτωση, η σωματική ταλαιπωρια, οι ψυχολογικές μεταπτώσεις, η συνολική κόπωση, το υπερβολικό ύψος, η υπεροξυγόνωση κλπ δεν συμμετέχουν ουσιαστικά στο ακραίο εγχείρημα τους.

Στα υπέρ της ταινίας, η αγωνία που αισθάνονται οι θεατές σε αυτό το ακραίο ύψος. Απαγορεύεται η θέαση σε λάτρεις του ρεαλισμού, σκεπτόμενους θεατές, αναρριχητές, ακροφοβικούς ή υψοφοβικούς που δεν έχουν ξεκινήσει ψυχοθεραπεία για να εξαλείψουν αυτόν τον φόβο. Παίζει με τα νεύρα σου, αλλά για τους λάθος λόγους, αφήνοντας ανοιχτά όλα τα θέματα που θα άξιζε να σχολιάσει. Χωρίς να δώσω σπόιλερς, για να κάνεις μια εκλαϊκευμένη «Ζωή του Πι», πρέπει να εστιάσεις στον άνθρωπο και τη ζωώδη φύση του. Η «Πτώση» το επιχειρεί αλλά άτσαλα, κρατώντας το περιτύλιγμα άθικτο σε ένα προϊόν που δεν έχει εγγύηση.