Στους λαϊκούς καφενέδες της Κομοτηνής

Ένα ευρώ ο καφές στους λαϊκούς καφενέδες. Χώροι απόκεντροι, «κρυμμένοι», «προφυλαγμένοι» από την κίνηση, την πολυκοσμία, αλλά και τις συχνές εναλλαγές στις μοντέρνες συνήθειες. Μακριά από fredo και Espresso. Εκείνοι εκεί “σταθεροί”, πιστοί στο μπρίκι, στο καμινέτο, στο μικρό φλιτζάνι, στον ελληνικό ή «τουρκικό» καφέ. Ένα ευρώ παρά τις ανατιμήσεις λένε και δίνουν παράδειγμα: «11,5 ευρώ η αγορά του ελληνικού καφέ πέρσι, 14,5 ευρώ το κιλό φέτος».

Πριν το άνοιγμα της αγοράς και τις παραγγελίες του κόσμου προλαβαίνουν να μοιραστούν τις συνήθειες μιας εποχής που αλλάζει με τους ίδιους να μένουν πεισματικά «κολλημένοι» στο μπρίκι.
Με τις οφειλές «στοίβα» λένε χαρακτηριστικά και σημειώνουν «το: «γράφτα» πέφτει βροχή, στοίβα τα φέσια». Λαϊκές κουβέντες στα στόματα επαγγελματιών που έχουν μάθει στο πόδι, στα «έφτασε», «στα πάρε και δώσε» της δικής τους καθημερινότητας, «Ο κόσμος ζορίζεται» παρατηρούν και ξέρουν πολλούς από τους πελάτες που τώρα πια «ψήνουν μόνοι τον καφέ τους ».Σπεύδουν να τους δικαιολογήσουν λέγοντας πως πολλά αλλάζει κανείς όταν είναι ανάγκη να εξοικονομήσει χρήματα. «Έτσι, τους βλέπουμε με το καμινέτο στους επαγγελματικούς τους χώρους να «ψήνουν» καφέ για τους ίδιους και τους συναδέλφους τους. Πέντε ευρώ την ημέρα που θα χρειαστεί να δώσουν για να πιουν καφέ αφεντικά και εργαζόμενοι είναι ένα κόστος που προσπαθούν να το αποφύγουν».

Έτοιμοι να ανταποκριθούν άμεσα στην πρώτη παραγγελία της ημέρας. Αλλά και να σημειώσουν επί τροχάδην τα έξοδα που τους περιμένουν: Ηλεκτρικό ρεύμα , 300 ευρώ πέρσι τέτοια εποχή, 800 φέτος. Ενοίκιο 220 ευρώ το μήνα. Ασφάλεια ΤΕΒΕ 230 ευρώ.

Ένα σβήσε γράψε ο λογαριασμός που τους περιμένει. Σαν τα σβήσε γράψε στο δικό τους τεφτέρι. Αυτό που μετά τις 15 του μηνός γεμίζει και ύστερα σβήνει με την επόμενη πληρωμή.
Η δουλειά στους λαϊκούς καφενέδες της Κομοτηνής ακουμπά πάνω στη δουλειά των γειτόνων επαγγελματιών «αν έχουν εκείνοι, θα έχουμε κι εμείς» λένε και παρατηρούν ότι «οι πρωινοί εργάτες που δούλευαν στις οικοδομές έχουν χαθεί» το ίδιο και οι συνταξιούχοι πελάτες τους «φοβούνται να βγουν έξω» οπότε αναγκαστικά δουλειά με λιγότερους, αλλά με την ίδια διάθεση: ψήσιμο καφέ στο μπρίκι και η δουλειά – δουλειά στο πόδι στους λαϊκούς καφενέδες της Κομοτηνής.