Η 11η Ιουνίου της ΕΡΤ 2+2 χρόνια μετά

Του Κώστα Καρίκη.

Η μέρα που άλλαξε την ιστορία της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στην Ελλάδα για πάντα, η μέρα που καθόρισε τη μοίρα μιας κυβέρνησης, η μέρα που όλοι όσοι δουλεύαμε στην ΕΡΤ θα θυμόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας, είναι και πάλι εδώ.

Μνήμες Αγώνα, στιγμές ενότητας και διχασμού, θρίαμβοι και ήττες, τραύματα που επουλώνονται σιγά-σιγά, βήματα προόδου αλλά και ευκαιρίες που χάνονται, τέσσερα χρόνια δύσκολα, όσο και πυκνά, και μια ύπουλη συζήτηση που σαν άταφο πτώμα επανέρχεται με κάθε αφορμή, κάθε αστοχία, κάθε παράπονο δίκαιο ή άδικο για λάθη, αδυναμίες ή παραλείψεις.

Και είναι «άταφο πτώμα» η παραφιλολογία περί «χρησιμότητας» της ΕΡΤ καθώς οι ίδιοι οι εμπνευστές του άθλιου λουκέτου δεν χρειάστηκαν παρά λίγες μέρες για να αρχίσουν να ομολογούν, άλλοτε ανοιχτά και άλλοτε με μισόλογα τους πραγματικούς λόγους πίσω από την αντιδημοκρατική απόφασή τους. Τις απαιτήσεις της τρόικας για απολύσεις «εδώ και τώρα», την αδυναμία φρονηματικού ελέγχου των Δημοσιογράφων, τις απεργίες που απέτρεψαν απευθείας μεταδόσεις πολιτικών γεγονότων κομβικής επικοινωνιακής αξίας για το «αφήγημα» προς την Κοινωνία.

Γιατί λοιπόν δεν «θάφτηκε» το πτώμα, γιατί κάποιοι το «σενιάρουν» και με κάθε ευκαιρία το περιφέρουν ελεεινολογώντας την ΕΡΤ; Προφανώς, επειδή ακόμη εξυπηρετεί ανάγκες και σκοπιμότητες. Προφανώς, επειδή κάποιοι, μετά την πλήρη αποτυχία του λουκέτου αναζητούν plan B συρρίκνωσης δομών, περιορισμού δραστηριοτήτων, απολύσεων και «αποχώρησης» της ΕΡΤ από συγκεκριμένους (και κερδοφόρους, τι σύμπτωση!..) τομείς δραστηριότητας.

Αν ανατρέξει κανείς στις πρώτες μέρες του αγώνα θα θυμηθεί ότι πολύ γρήγορα το κεντρικό σύνθημά του άλλαξε. Η απόλυση των 2500 περίπου εργαζόμενων δεν ήταν αστείο θέμα, εύκολα όμως έγινε αντιληπτό ότι σε μια κοινωνία που καταστρέφεται συνεχώς από τη μνημονιακή ύφεση την καλπάζουσα ανεργία οι απολύσεις είναι καθημερινότητα. Γιατί οι δικές μας απολύσεις να συγκινήσουν περισσότερο από τις απολύσεις σε εργοστάσια, νοσοκομεία, επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο; Το ζήτημα της ΕΡΤ, λοιπόν, δεν ήταν ζήτημα απολύσεων, ήταν, είναι και θα είναι πάντα Ζήτημα Δημοκρατίας.

Είναι ζήτημα Δημοκρατίας να υπάρχει μια Δημόσια Ραδιοτηλεόραση που μοιράζει αναλογικά το χρόνο που δίνει στα πολιτικά κόμματα, που δίνει μικρόφωνα σε φορείς, συλλογικότητες, ομάδες πολιτών που διεκδικούν ή δημιουργούν μακριά από τα «ραντάρ» των εμπορικών ΜΜΕ. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας να υπάρχει ένα θεσμικό αντίβαρο ψυχραιμίας στην αυθαιρεσία και το κοινωνικό bullying που γνώρισε στιγμές δόξας κατά την αλήστου μνήμης περίοδο πριν από το Δημοψήφισμα του 2015, όταν από κορυφαίο τηλε-δίαυλο εκπεμπόταν το μήνυμα για «όλες τις κοινωνικές τάξεις που είναι με το ΝΑΙ», την ώρα που η φρεσκο-επαναλειτουργούσα ΕΡΤ κράτησε υποδειγματική ουδετερότητα και ισορροπία, απέναντι σε εκείνους που έδιναν 112 λεπτά στο ΝΑΙ και 2 λεπτά στο ΟΧΙ…

Είναι ζήτημα Δημοκρατίας να υπάρχει ένας επαρκής και ικανός μηχανισμός κάλυψης και μετάδοσης της Δραστηριότητας των Κοινοβουλευτικών Κομμάτων και των αρχηγών τους, κι ας γκρινιάζουμε καμιά φορά εδώ στην ΕΡΤ για την συχνή αναστάτωση στο πρόγραμμα και τη δέσμευση πόρων που συνεπάγεται η υποχρέωση αυτή. Είναι δικαίωμα των πολιτών να έχουν πρόσβαση στον πολιτικό λόγο, είναι υποχρέωσή μας να το εξασφαλίζουμε με τεχνική επάρκεια, όσο κι αν επιβαρύνει τον ανεπαρκή, έτσι κι αλλιώς, προϋπολογισμό.

Είναι ζήτημα Δημοκρατίας να λειτουργούν οι 19 περιφερειακοί Ραδιοφωνικοί Σταθμοί σε όλη τη χώρα και να εκπέμπουν καθημερινά το σφυγμό της τοπικής επικαιρότητας χωρίς εξαρτήσεις από τοπικά μικροσυμφέροντα και διαπλοκές.

Είναι ζήτημα Δημοκρατίας οι πολίτες να διαθέτουν μια αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης, από τηλεόραση ραδιόφωνο και διαδίκτυο, για όσα συμβαίνουν εκτός Ελλάδας, με επαρκή μηχανισμό για να καλύψει κάθε έκτακτη ανάγκη, κάθε Φυσική Καταστροφή, Τρομοκρατική Ενέργεια, Εκλογική Διαδικασία, Πολεμική Σύρραξη ανά πάσα στιγμή.

Είναι ζήτημα Δημοκρατίας να παρέχεται στους πολίτες ένα ολοκληρωμένο τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό πρόγραμμα όπου ο πολιτισμός έχει ισότιμη θέση με την Ενημέρωση και την Ψυχαγωγία. Όπου κάθε έλληνας, που πληρώνει την υποχρεωτική συνδρομή του για τη λειτουργία της, βρίσκει κάτι να δει, να ακούσει ή να διαβάσει, κάτι που τον αφορά ή κάτι που ανοίγει τους ορίζοντες της σκέψης, της αισθητικής, κάτι που τον βοηθά να καταλάβει καλύτερα τον κόσμο.

Και τώρα, 2 χρόνια μετά την 2^η 11^η Ιουνίου, αυτήν την νεκρανάστασης, της νίκης, της ελπίδας πολλά μπορεί να πει ο καθένας από εμάς για ανεπάρκειες, λάθη, αστοχίες και χαίνουσες πληγές.

Περισσότερα όμως θα βρει να πει τα ξενύχτια που κράτησαν ενημερωμένους χιλιάδες συμπολίτες μας, σε ώρες που ο «ανταγωνισμός» είχε κατεβάσει ρολά.

Για τις προεκλογικές επιδόσεις ισορροπημένης κάλυψης.

Για τις κραυγές που απουσιάζουν από την ενημέρωση.

Για την φρενήρη εξωστρέφεια των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ που έχουν οργώσει τη χώρα προσφέροντας πολιτισμό, συγκίνηση και χαρά.

Για τις δεκάδες εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν επειδή η ΕΡΤ ήταν χορηγός αλλά και για τα χρήματα που δίνει για να υπάρχει Ελληνικό Σινεμά.

Για τις πρωτοβουλίες που στόχευαν στην ανακούφιση των προσφύγων.

Για την ενημέρωση των προσφύγων με το μοναδικό τηλεοπτικό δελτίο στην Ελλάδα.

Για τους Έλληνες της Διασποράς που σταδιακά αποκτούν και πάλι τη μοναδική τους γέφυρα με την πατρίδα των ίδιων ή των προγόνων τους.

Για την άρτια κάλυψη γεγονότων παγκόσμιας εμβέλειας, όπως οι επισκέψεις Πούτιν, Ομπάμα αλλά και του Πάπα Φραγκίσκου, γεγονότα στα οποία η ΕΡΤ τροφοδότησε με εικόνα δικής της παραγωγής τον πλανήτη.

Ας συνεχίσουν, λοιπόν, κάποιοι να περιφέρουν το άταφο πτώμα της Αντι-ΕΡΤικής ελεεινολογίας. Εμείς εδώ, θα μετράμε καθημερινά το μπόι μας, θα κάνουμε αυτοκριτική, θα διορθωνόμαστε, θα γινόμαστε πιο σοφοί, πιο επαρκείς, πιο επαγγελματίες.

Κι ίσως, κάποια μέρα καταφέρουμε να πλησιάσουμε περισσότερο στην ΕΡΤ που ονειρευτήκαμε. Μέχρι τότε όμως, ας υπερασπιστούμε την ΕΡΤ που όλη η Κοινωνία έχει ανάγκη, την ΕΡΤ που καταφέραμε να αναστήσουμε, την ΕΡΤ που όπως είναι η μοίρα κάθε Δημόσιας Τηλεόρασης στον κόσμο ό,τι κι αν κάνει… ενοχλεί.