Συνέντευξη εφ όλης της ύλης: Ο Πάπας Φραγκίσκος για πρώτη φορά σε talk show της RAI3 (video)

Ανταπόκριση από την Ιταλία για την ΕΡΤ: Κρίστιαν Μαυρής

O Πάπας Φραγκίσκος συμμετείχε για πρώτη φορά σε βιντεοσκοπημένη συνέντευξη στην τηλεοπτική εκπομπή Che Tempo Che Fa της RAI3 με παρουσιαστή τον Fabio Fazio. 

Ο Ποντίφικας συνδέθηκε από την κατοικία του στην Casa Santa Marta εντός του Βατικανού, προβλήθηκε στο Ιταλικό prime time (8:30 μ.μ. περίπου ώρα Ρώμης) και διήρκησε μια ώρα. 

Ήταν μια συνέντευξη με εναλλαγές σοβαρών θεμάτων και ειρωνείας, με πολύ ανθρώπινο χαρακτήρα, όπως άλλωστε γνωρίζουμε ότι ο Ποντίφικας Φραγκίσκος, είναι πολύ λιγότερο θεσμικός από τους προκατόχους του.

Από το μεταναστευτικό ως την αλληλεγγύη και την περιβαντολλογική κρίση: τα κύρια σημεία της συνέντευξης

Ακολουθούν αποσπάσματα από τις ερωτοαπαντήσεις:

Ιστορίες πόνου και βασάνων. “Πώς καταφέρνετε να αγκαλιάσετε τους πάντες και να σηκώσετε τόσο μεγάλο βάρος;”

“Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, που μέσα στην αδυναμία τους αντέχουν οικογενειακές και οικονομικές δυσκολίες, πατέρες οικογενειών, που βλέπουν ότι ο μισθός δεν φτάνει στο τέλος του μήνα, και μετά με την πανδημία (ακόμη περισσότερο) (…) νομίζω πως δεν θα ήμουν ειλικρινής αν έλεγα ότι αντέχω τόσα πολλά. Όχι, είμαι κάποιος που αντέχει όπως αντέχουν όλοι οι άνθρωποι. Και άλλωστε δεν είμαι μόνος, υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που με βοηθούν, όλη η Εκκλησία, οι Επίσκοποι, οι υπάλληλοι δίπλα μου, καλοί άντρες και γυναίκες που με βοηθούν…για αυτό, αλήθεια σας λέω, δεν είμαι πρωταθλητής αρσιβαρίστας που αντέχει τα πράγματα. Αντέχω όπως αντέχουν οι περισσότεροι.”

Αναφορά στους 19 μετανάστες που βρέθηκαν νεκροί στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας και στην κουλτούρα της αδιαφορίας 

“Αυτό είναι λίγο σημάδι της κουλτούρας της αδιαφορίας. Υπάρχει πρόβλημα κατηγοριοποίησης, υπάρχουν κατηγορίες, στην πρώτη και στη δεύτερη θέση: οι κατηγορίες στην πρώτη θέση αυτή τη στιγμή, λυπάμαι που το λέω, είναι οι πόλεμοι. Οι άνθρωποι κατέχουν την δεύτερη θέση (…) Υπάρχουν κατηγορίες που έχουν σημασία και άλλες που βρίσκονται στο βυθό: παιδιά, μετανάστες, φτωχοί, αυτοί που δεν έχουν τίποτα να φάνε.” 

Ο πόλεμος

“Ο πόλεμος είναι μια αντίφαση της δημιουργίας. Στη Βίβλο (…) ο Θεός δημιουργεί τον άνδρα και τη γυναίκα, (τους λέει) ‘πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο, δουλέψτε, κάντε παιδιά, κατέχετε τη γη’. Και αμέσως μετά, πόλεμος μεταξύ αδελφών. Ένας κακός εναντίον ενός αθώου, από φθόνο, και μετά ένας πολιτιστικός πόλεμος (…) με τον Πύργο της Βαβέλ… αμέσως έρχονται πόλεμοι. Υπάρχει μια αντι-αίσθηση της δημιουργίας, γι’ αυτό ο πόλεμος είναι πάντα καταστροφή”.

Η απώθηση των μεταναστών

“Αυτό που γίνεται με τους μετανάστες είναι εγκληματικό. Για να φτάσουν στη θάλασσα υποφέρουν πολύ. Υπάρχουν βίντεο για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη σοβαρά, στρατόπεδα συγκέντρωσης διακινητών, στη Λιβύη (…) Υποφέρουν (οι μετανάστες) και μετά κινδυνεύουν να διασχίσουν τη Μεσόγειο. Στη συνέχεια, μερικές φορές, απορρίπτονται, για κάποιον που με τοπική ευθύνη λέει «Όχι, δεν έρχονται εδώ». Υπάρχουν αυτά τα πλοία που τριγυρνούν αναζητώντας λιμάνι, που επιστρέφουν ή που πεθαίνουν στη θάλασσα.” 

Η μοιρασιά των μεταναστών στην ΕΕ

“Κάθε χώρα πρέπει να πει πόσους μετανάστες μπορεί να φιλοξενήσει. Αυτό είναι ένα πρόβλημα εσωτερικής πολιτικής που πρέπει να το σκεφτούμε και να πούμε «μπορώ μέχρι αυτόν τον αριθμό». Υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να καταλήξει σε συμφωνία, για να μπορέσει να ισορροπήσει. Τώρα υπάρχει αδικία: έρχονται στην Ισπανία και την Ιταλία, τις δύο πιο κοντινές χώρες, και δεν τους δέχονται αλλού.” 

Κοινωνική ένταξη και δημογραφικό

“Ο μετανάστης πρέπει πάντα να είναι ευπρόσδεκτος, να συνοδεύεται, να προωθείται και να εντάσσεται. Αποδεκτός γιατί υπάρχει δυσκολία, στη συνέχεια (πρέπει) να τον συνοδεύεις, να τον προωθήσεις και να τον εντάξεις στην κοινωνία. Αυτή η τελευταία πτυχή είναι πολύ σημαντική (γιατί στα γκέτα) οι ιδεολογίες μεγαλώνουν, πολύ. Υπάρχουν Χώρες που με τη δημογραφική παρακμή που ζουν, σκέφτομαι την Ισπανία, την Ιταλία και άλλες, χρειάζονται ανθρώπους. Ένας ενταγμένος μετανάστης βοηθά αυτή τη χώρα. Πρέπει να σκεφτούμε έξυπνα τη μεταναστευτική πολιτική, μια ηπειρωτική πολιτική. Είναι δική μας ευθύνη. Το γεγονός ότι η Μεσόγειος είναι σήμερα το μεγαλύτερο νεκροταφείο στην Ευρώπη (όπως είχε δηλώσει στο τελευταίο του ταξίδι στην Λέσβο τον Δεκέμβριο του 2021) πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Πιστεύω ότι αυτό είναι καθαρός ρεαλισμός.”

Τα προνόμια και ο πειρασμός του να κοιτάξουμε από την άλλη πλευρά 

“Όσοι γεννήθηκαν σε μια ανεπτυγμένη χώρα με δυνατότητα σχολείου, πανεπιστημίου, εργασίας πρέπει να είναι ευγνώμονες (…) βλέπουμε παιδιά να πεθαίνουν, πνιγμένους μετανάστες, βλέπουμε επίσης αδικίες στις Χώρες μας, αλλά υπάρχει πάντα ένας πολύ κακός πειρασμός, αυτός του να κοιτάζουμε από την άλλη πλευρά. Με τα ΜΜΕ βλέπουμε τα πάντα, αλλά αποστασιοποιούμαστε και κοιτάμε αλλού. Παραπονιόμαστε λίγο, «είναι τραγωδία!» Αλλά μετά είναι σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Δεν αρκεί να βλέπεις, είναι απαραίτητο να νιώθεις, είναι απαραίτητο να αγγίζεις. Εδώ έρχεται η ψυχολογία της αδιαφορίας, ‘βλέπω αλλά δεν μπλέκω, δεν αγγίζω και προχωρώ’ (…) Αγγίξτε, αναλάβετε την ευθύνη. Αλλά αν κοιτάξουμε χωρίς να αγγίξουμε με τα χέρια μας ποιος είναι ο πόνος των ανθρώπων, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε λύση σε αυτό.”

Περιβαλλοντικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης

“Αυτή την πραγματικότητα τη βλέπουμε λίγο παντού (…) Ο επικεφαλής Ιταλών επιστημόνων σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε εδώ στο Βατικανό πριν από λίγους μήνες είπε: «Η εγγονή μου, που γεννήθηκε πριν από λίγες μέρες, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, θα πρέπει να ζήσει σε έναν μη κατοικήσιμο κόσμο μέσα σε 30 χρόνια». (Πρέπει να) το έχουμε κατά νου να αναλάβουμε την ευθύνη της Μητέρας Γης (…) Το να πετάς πλαστικό στη θάλασσα είναι εγκληματικό, σκοτώνει τη βιοποικιλότητα, στη Γη, τα πάντα. Η φροντίδα της δημιουργίας είναι μια εκπαίδευση που πρέπει να μάθουμε.”

Η επίσκεψή του σε ένα δισκοπωλείο της Ρώμης 

“Πρώτα από όλα δεν πήγα να αγοράσω. Αυτοί οι άνθρωποι είναι φίλοι μου εδώ και χρόνια, ανακαίνισαν το μαγαζί. Πήγα να ευλογήσω το νέο μαγαζί. Τους αγαπώ, είμαστε φίλοι (…) Είναι αλήθεια ότι ακούω μουσική, μου αρέσουν τα κλασικά, πολύ. Μου αρέσει επίσης πολύ το ταγκό, άλλωστε ένας porteño (κάτοικος του Buenos Aires) που δεν χορεύει ταγκό δεν είναι porteño.”

Η κοινωνική επιθετικότητα 

“Έχει αυξηθεί ο αριθμός των αυτοκτονιών των νέων. Υπάρχει μια επιθετικότητα που ξεσπά, σκεφτείτε το bullying στο σχολείο. Όταν παίρνουν ένα αγόρι ή ένα κορίτσι και τον χτυπάνε, για να το καταστρέψουν. Αυτό είναι κρυφή επιθετικότητα (…) Η επιθετικότητα δεν είναι από μόνη της αρνητικό πράγμα γιατί χρειάζεται να είσαι επιθετικός για να κυριαρχήσεις στη φύση, για να προχωρήσεις μπροστά, να χτίσεις, υπάρχει μια θετική επιθετικότητα να το πω έτσι. Αλλά υπάρχει μια καταστροφική επιθετικότητα που ξεκινά ακόμα και με ένα πολύ μικρό πράγμα (…) ξεκινά με τη γλώσσα, τη φλυαρία (…) Η φλυαρία δεν είναι κάτι που γίνεται μόνο μεταξύ ηγεμόνων, συναντάται ανάμεσα σε οικογένειες. Για αυτό παίρνω το ελεύθερο να συμβουλεύσω: για να μην μας καταστραφούμε, όχι στη φλυαρία. Αν έχεις κάτι εναντίον του άλλου ή το κρατάς μέσα σου ή πήγαινε να του το πεις κατάματα, να είσαι γενναίος, θαρραλέος. Αλλά όχι, είναι ‘γλυκό’ να μιλάς για τους άλλους, και αυτό καταστρέφει. Ακούγεται σαν ηθικό κήρυγμα αλλά είναι πραγματικότητα: από εκεί αρχίζουν οι πόλεμοι και οι διχασμοί.”

Για τη σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών 

“Λέω πάντα μια λέξη: εγγύτητα. Εγγύτητα με τα παιδιά. Όταν τα νεαρά ζευγάρια πηγαίνουν να εξομολογηθούν ή όταν τους μιλάω, πάντα κάνω μια ερώτηση: «Παίζεις με τα παιδιά σου;» Μερικές φορές ακούω οδυνηρές απαντήσεις «Μα πατέρα, όταν φεύγω από το σπίτι για να δουλέψω κοιμούνται και όταν επιστρέφω το βράδυ ξανακοιμούνται». Είναι η σκληρή κοινωνία που αποσπά από τα παιδιά (…) να παίζετε με τα παιδιά σας και να μην τα φοβάστε, τα πράγματα που λένε ή ακόμα και όταν ένα παιδί, ήδη μεγαλύτερο, έφηβος, πέφτει σε κάποιο ολίσθημα, (ο γονιός) να είναι κοντά, να μιλά ως ένας πατέρας, ως μητέρα. Η εγγύτητα. Γονείς που δεν είναι κοντά στα παιδιά τους, που για να είναι ήσυχοι (λένε) «μα πάρε το κλειδί του αυτοκινήτου, πήγαινε» δεν είναι καλοί. Οι γονείς πρέπει να είναι, τολμώ να πω, σχεδόν συνένοχοι με τα παιδιά τους. Αυτή η γονική συνενοχή που κάνει πατεράδες και παιδιά να μεγαλώνουν μαζί. Και αυτό είναι τόσο όμορφο.”

Για την πρότασή του «Ένας άντρας μπορεί να κοιτάξει έναν άλλον άντρα από πάνω μέχρι κάτω μόνο όταν τον βοηθά να σηκωθεί» 

“Αυτό είναι αλήθεια. Στην κοινωνία βλέπουμε πόσες φορές να κοιτάμε τους άλλους από πάνω μέχρι κάτω για να τους κυριαρχήσουμε, να τους υποτάξουμε και όχι για να τους βοηθήσουμε να σηκωθούν. Απλώς σκεφτείτε – είναι μια θλιβερή ιστορία, αλλά καθημερινή – εκείνους τους υπαλλήλους που πρέπει να πληρώσουν για τη σταθερότητα της δουλειάς με το σώμα τους, επειδή το αφεντικό τους κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω, αλλά για να τους εξουσιάσει (…) Αντίθετα, αυτή η χειρονομία επιτρέπεται μόνο (για να βοηθήσω) τον άλλον (…) με κίνδυνο να πέσω κι εγώ, για να κάνω μια ευγενική χειρονομία: σήκω αδερφέ, σήκω αδερφή. Άλλα βλέμματα από πάνω μέχρι κάτω δεν είναι θεμιτά, ποτέ, γιατί θα ήταν βλέμματα κυριαρχίας, και αυτό δεν είναι καλό.”

Για το κακό και τη συγχώρεση

“Ο Θεός μας έκανε καλούς αλλά ελεύθερους. Και αυτή (…) η ελευθερία είναι ικανή να κάνει τόσο πολύ καλό και επίσης τόσο πολύ κακό (…) είμαστε κύριοι των αποφάσεών μας και επίσης στο να παίρνουμε κακές αποφάσεις. Αυτή είναι η ελευθερία που μας έδωσε ο Θεός.”

“Θα πω κάτι που ίσως σοκάρει κάποιον, αλλά θα πω την αλήθεια: η ικανότητα να συγχωρείς είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Όλοι έχουμε το δικαίωμα να μας συγχωρέσουν αν ζητήσουμε συγχώρεση. Είναι ένα δικαίωμα που πηγάζει ακριβώς από τη φύση του Θεού και έχει δοθεί ως κληρονομιά στους ανθρώπους. Έχουμε ξεχάσει ότι κάποιος που ζητά συγχώρεση έχει το δικαίωμα να συγχωρείται. Κάτι έκανες, το πληρώνεις. Οχι! Έχετε το δικαίωμα να σας συγχωρέσουν, και αν έχετε κάποιο χρέος με την κοινωνία, κανονίστε να το πληρώσετε, αλλά με συγχώρεση.” 

Η ανεξήγητη ταλαιπωρία των αθώων

“Μια ερώτηση που δεν μπόρεσα ποτέ να απαντήσω και που μερικές φορές με σκανδαλίζει λίγο είναι: «Γιατί υποφέρουν τα παιδιά; Γιατί υποφέρουν τα παιδιά;». Δεν βρίσκω εξήγηση για αυτό. Έχω πίστη, προσπαθώ να αγαπώ τον Θεό που είναι πατέρας μου, αλλά αναρωτιέμαι: «Μα γιατί υποφέρουν τα παιδιά;». Και απάντηση δεν υπάρχει. Είναι δυνατός, ναι, παντοδύναμος στην αγάπη. Αντίθετα, το μίσος, η καταστροφή, είναι στα χέρια ενός άλλου που έσπειρε το κακό στον κόσμο από φθόνο.” 

“Ο Θεός είναι δυνατός, είναι παντοδύναμος, ερωτευμένος. Σχετικά με τα λάθος πράγματα υπάρχει μια περιέργεια που πάντα μου ερχόταν: δεν μιλάς με το Κακό. Ο διάλογος με το Κακό είναι επικίνδυνος (…) δεν είναι καλός, αυτό ισχύει για όλους τους πειρασμούς. Και όταν σε έρχεται αυτός ο πειρασμός, “γιατί υποφέρουν τα παιδιά;” βρίσκω μόνο έναν τρόπο: να υποφέρω μαζί τους. Και για μένα ο Ντοστογιέφσκι ήταν μεγάλος δάσκαλος σε αυτό.”

#Papa #Migranti, guerre, vendita di armi, futuro della Chiesa, ma anche una riflessione più intima sulla vita privata. Tanti i temi che ieri sera il Pontefice ha affrontato nella sua ampia conversazione con @fabfazio a @chetempochefa su @RaiTre
Francesca Paltracca #Gr1 pic.twitter.com/KkBokVtlXI

— Rai Radio1 (@Radio1Rai) February 7, 2022

Για τις προτεραιότητες των κυβερνώντων της Γης

“Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με τους οποίους μιλάω και έχουν πολλά ιδανικά, ένας από τους τελευταίους αρχηγούς κρατών που συνάντησα ήταν τόσο υπέροχος όσο ένιωθε (τις δικές μου προτεραιότητες), αλλά υπάρχουν και οι πολιτικές, κοινωνικές συνθήκες, επίσης της παγκόσμιας πολιτικής, που σταματούν τις καλές προθέσεις, και μετά πρέπει να διαπραγματευτείς πολλά. Ωστόσο, έχω βρει πολλούς ανθρώπους που πιστεύουν ότι πρέπει να αλλάξουμε (…) Πολλοί άνθρωποι, πολλοί ηγέτες που είναι καλοί, που έχουν καλές προθέσεις, αλλά συχνά δεν είναι ελεύθεροι μπροστά σε αυτήν την πίεση των σκιών που υπάρχουν πολιτιστικά στον κόσμο σήμερα.” 

Το μέλλον και τα κρίσιμα ζητήματα της Εκκλησίας 

“Προσπάθησα να υποδείξω την πορεία της Εκκλησίας προς το μέλλον: μια Εκκλησία σε προσκύνημα. Και σήμερα το μεγαλύτερο κακό της Εκκλησίας είναι η πνευματική κοσμικότητα. Μια εγκόσμια Εκκλησία (…) Και αυτή η πνευματική κοσμικότητα εντός της Εκκλησίας προκαλεί να μεγαλώσει ένα άσχημο πράγμα, τον κληρικαλισμό, που είναι μια διαστροφή της Εκκλησίας.”

Τι εστί προσευχή 

“Η προσευχή είναι αυτό που κάνει ένα παιδί όταν αισθάνεται περιορισμένο, αβοήθητο, και (φωνάζει) «μπαμπά, μαμά». Αυτή είναι η πρώτη κραυγή προσευχής. Αλλά αν δεν πιστεύεις ότι έχεις μπαμπά, ότι έχεις μια μαμά κοντά σου, δεν ξέρεις να φωνάζεις, δεν ξέρεις να ρωτάς. Και να προσευχόμαστε σημαίνει να κοιτάμε τους περιορισμούς μας, τις ανάγκες μας, τις αμαρτίες μας και να λέμε: «Μπαμπά, κοίτα με. Το βλέμμα σου με εξαγνεί, μου δίνει δύναμη»”

O παρουσιαστής τον ρώτησε αν έχει φίλους 

“Ναι, έχω φίλους που με βοηθούν, ξέρουν τη ζωή μου ως κανονικό άντρα, όχι ότι είμαι φυσιολογικός, όχι. Έχω τις ιδιαιτερότητές μου ε, αλλά ως απλός άνθρωπος που έχει φίλους και μου αρέσει να είμαι με φίλους μερικές φορές για να λέω τα δικά μου, να ακούω τα δικά τους, αλλά αντίθετα χρειάζομαι φίλους. Γι’ αυτό, ένας από τους λόγους που δεν πήγα να ζήσω στο παπικό διαμέρισμα, είναι γιατί οι Ποντίφικες που ήταν εκεί πριν ήταν Άγιοι και εγώ δεν μπορώ να τα καταφέρω γιατί δεν είμαι τόσο άγιος. Χρειάζομαι ανθρώπινες σχέσεις.”

Για το πώς φανταζόταν το μέλλον του ως παιδί 

“Το πρώτο πράγμα που ήθελα να γίνω ήταν χασάπης (…) για τα λεφτά (…) Μετά προέκυψε η χημεία, μου άρεσε πολύ, δούλεψα στο εργαστήριο και εκεί ξεκίνησα την ιατρική. Ετοιμαζόμουν να μπω στην ιατρική σχολή όταν έφτασε η εκκλησιαστική κλίση μου σε ηλικία 19 ετών και μπήκα στη σχολή. Αλλά η μελέτη της χημείας ήταν κάτι που με γοήτευσε τόσο πολύ”.

Για το χιούμορ και το γεγονός ότι δεν βλέπει πλέον τηλεόραση από τις 16 Ιουλίου 1990  

“Την ημέρα της Παναγίας του Όρους Καρμέλ, ένιωσα ότι έπρεπε να το κάνω αυτό. Έχω παρακολουθήσει μόνο γεγονότα, την ανάληψη των Προέδρων, ένα αεροπορικό δυστύχημα, τους Δίδυμους Πύργους… αλλά μόνο αυτά. Ναι, δεν βλέπω τηλεόραση, όχι επειδή την καταδικάζω, αλλά είναι μια απόφαση που έδωσα στον Κύριο όταν με ρώτησε”.

“Η αίσθηση του χιούμορ, παρακαλώ, είναι φάρμακο (…) υπάρχει η προσευχή του Αγίου Θωμά Μορ (Thomas More) για την αίσθηση του χιούμορ για την οποία προσεύχομαι για πάνω από σαράντα χρόνια (…) η αίσθηση του χιούμορ σε κάνει να σχετικοποιείς τα πράγματα και επίσης σου δίνει μεγάλη χαρά, σε κάνει χαρούμενο. Αυτό είναι τόσο καλό, είναι τόσο καλό.”

Τα τελευταία λόγια που απευθύνονται στο κοινό 

“Ευχαριστώ για την υπομονή σας. Σας ζητώ να προσευχηθείτε για μένα, το χρειάζομαι, και αν κάποιος από εσάς δεν προσεύχεται επειδή δεν πιστεύει, δεν ξέρει ή δεν μπορεί, ας μου στείλει τουλάχιστον καλές σκέψεις, καλά ‘κύματα’. Χρειάζομαι την εγγύτητα των ανθρώπων. Σας ευχαριστώ. Και αυτό για να αποχαιρετήσω (το κοινό) μου θυμίζει μια σκηνή από μεταπολεμική ταινία που μου έκανε τόσο καλό… Για να ολοκληρώσω τον διάλογο, νομίζω ότι ήταν ο Βιτόριο Ντε Σίκα (στην ταινία “Θαύμα στο Μιλάνο‘) που ήταν μάντης, διάβασε τα χέρια (και έλεγε) “ευχαριστώ, 100 λίρες”, (και εγώ σας ζητώ) “100 προσευχές”. Σας ευχαριστώ”

Τα παρασκήνια

Πριν τη συνέντευξη ο παρουσιαστής Fabio Fazio είχε δηλώσει: “Είναι μεγάλη συγκίνηση, μεγάλη ευθύνη, μεγάλο δώρο αυτό που λαμβάνω από αυτόν τον εξαιρετικό Πάπα (ο οποίος) “επιλέγει ένα λαϊκό πλαίσιο σαν το δικό μας για να θέλει να είναι ανάμεσα σε όλους, κοντά σε όλους. Αυτό το δώρο ξεπερνά πολύ την τηλεόραση, γιατί κάθε φορά που μιλάει αυτός ο Πάπας μας αφήνει κάτι για το μέλλον”.

Στην αρχή της πανδημίας ο Πάπας Φραγκίσκος είχε εκφράσει δημόσια την εκτίμησή του για τον Fabio Fazio, ο οποίος τότε είχε γράψει πως “‘έγινε σαφές ότι όσοι δεν πληρώνουν φόρους δεν διαπράττουν απλώς ένα αδίκημα, αλλά ένα έγκλημα: αν δεν υπάρχουν κρεβάτια και αναπνευστήρες, φταίνε και αυτοί”. 

Ποικίλες αντιδράσεις

Η συνέντευξη του Πάπα Φραγκίσκου στην εκπομπή της RAI3 προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, κυρίως θετικές από το κοινό αλλά και την πολιτική.

Ανάμεσα στις πρώτες, θετικές αντιδράσεις ήταν αυτή του πολιτικού Matteo Salvini της Lega, πρώην Υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας και ο οποίος αναφέρθηκε ειδικά στο θέμα της μεταναστευτικής πολιτικής.

“Κάθε κράτος πρέπει να πει πόσους μετανάστες μπορεί να φιλοξενήσει, χρειάζεται ισορροπία, η Ιταλία τιμωρείται. Μετά είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση: ας καταλήξουν σε συμφωνία” τόνισε μέσω του Γραφείου Τύπου του. “Όσοι καλωσορίζουν τους μετανάστες πρέπει να μπορούν να τους ενσωματώσουν, διότι μόνο τότε αποτελούν πόρο. Συμφωνώ απόλυτα με τον Πάπα Φραγκίσκο, η Ευρώπη ας δώσει ένα σημάδι ενότητας, ας μην αφήσει το βάρος σε ένα μόνο έθνος που αντικειμενικά δεν μπορεί να αντέξει”.

Δεν έλλειψαν όμως και οι αρνητικές αντιδράσεις, ανάμεσα στις οποίες σημειώνουμε αυτή των παραδοσιακών καθολικών. Πρίν την εκπομπή Che Tempo Che Fa, το The New Compass Daily δημοσίευσε άρθρο όπου τονίζεται πως το γεγονός “είναι ένα σοβαρότερο ερώτημα από ό,τι φαίνεται (…) Στην πραγματικότητα, υποδηλώνει μια τονισμένη εκκοσμίκευση (ή αποκαθιέρωση) του παπισμού” και μάλιστα υπογραμμίστηκε πως “κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής επανάστασης στην Κίνα, ο Μάο έβαλε τους ‘μανδαρίνους’ να παρελαύνουν γυμνοί για να δείξουν την γελοία αδυναμία τους όταν πέταξαν τα επίσημα τελετουργικά άμφια και αφού τα κατέβασαν από τις καρέκλες της ιερατικής εξουσίας”.