«Στα μαχαίρια» («Knives out»)

Στα Φεστιβάλ του Κόσμου: Τορόντο 2019

Γράφει ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

Στις 15 Σεπτεμβρίου, το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ολοκλήρωσε τη δεκαήμερη γιορτή της 7ης Τέχνης με την ανακοίνωση των βραβείων. Με αφορμή τις περίπου 40 ταινίες που παρακολούθησα, μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις. Θα ήθελα να σας προκαταβάλω ότι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ -όπου βλέπεις ακόμα και πέντε ταινίες στη σειρά, κάνεις συνεντεύξεις, ενημερώνεσαι για την επικαιρότητα- ενδέχεται να έχεις αδικήσει κάποια ταινία. Όποιες από αυτές αξίζουν μια δεύτερη ανάγνωση, επιλέγω να την κάνω με την κυκλοφορία τους στη χώρα μας. Οι πρώτες σκέψεις όμως δίνουν ένα στίγμα πιο αυθόρμητο, λιγότερο φιλτραρισμένο και σίγουρα πιο άμεσο.

Η αγκαθακριστικής κοπής all-cast μαύρη κωμωδία Στα μαχαίρια (Knives Out), είναι απολαυστική περισσότερο για τη σύνθεση των δυναμικών μεταξύ των ηρώων, παρά για τις προβλέψιμες εκπλήξεις και τη σκηνοθετική αφήγηση (Rian Johnson), που σε σημεία στερείται έμπνευσης. Ένας θάνατος, πολλοί ύποπτοι, σποραδικά flash back, σε μια ιστορία μυθοπλασίας του είδους who-done-it που συναντά τη ντοκιμαντερίστικη ανάκριση και τις καταιγιστικές πληροφορίες.

Ο θάνατος του ηλικιωμένου πολυεκατομμυριούχου (Christopher Plummer), κάθε άλλο παρά ατύχημα δείχνει για τον ιδιωτικό ντετέκτιβ (Daniel Craig) που κλήθηκε να ερευνήσει την υπόθεση (από άγνωστο εργοδότη). Όλα τα μέλη της οικογένειάς του είχαν κίνητρο να τον βγάλουν από τη μέση – ποιος όμως το τόλμησε;

Το Πρόσκληση σε γεύμα από έναν υποψήφιο δολοφόνο συναντά το Έγκλημα στο Όριαντ Εξπρές, την Ποντικοπαγίδα και τους 10 μικρούς νέγρους. Η Jamie Lee Curtis και η Toni Collette κερδίζουν τις εντυπώσεις, όμως η απόλυτα κερδισμένη είναι η Ana de Armas – της οποίας η ομορφιά σε μαγνητίζει στην οθόνη, σαν ένας κλώνος της Thalia να βρήκε το DNA της Natalia Oreiro, και όλο αυτό στα δροσερά 20 και κάτι χρόνια της. Λιγότερο ευνοημένοι είναι οι Chris Evans και Don Johnson, οι οποίοι περισσότερο άγονται και φέρονται παρά αξιοποιούν υποκριτικά τις ανατροπές της ιστορίας προς όφελός τους.

Τα συστατικά είναι γνωστά σε αυτή την ταινία, οι δοσολογίες ορθά μετρημένες, η γαρνιτούρα πλούσια· σαν το αρνάκι του Πάσχα, που μερικές φορές ξαναζεσταμένο την επόμενη μέρα είναι καλύτερο – το ακριβώς αντίθετό από αυτό που πρεσβεύει η φράση «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο».

*Η κριτική της ταινίας γράφτηκε μετά την προβολή του φιλμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.

Φωτογραφίες: TIFF/Invision/AP
Βίντεο: TIFF/TIFF Talks