«Εισιτήριο για τον Παράδεισο»: Η κριτική μας για την ταινία

Ψάχνουν ανελέητα ευκαιρίες για να τσακωθούν. Τα πέντε χρόνια αποτυχημένου γάμου ακολούθησαν 14 χρονια αποκατάστασης… ή έστω αυτό δηλώνει η μία πλευρά. Μετά την αποφοίτηση της κόρης τους, της νεαρής δικηγορίνας, θα ταξιδέψουν στο Μπαλί για να παρευρεθούν στον απρόσμενο coup de force έρωτα και αρραβώνα της με ντόπιο καλλιεργητή και έμπορο φυκιών… ή απλά για να τον σταματήσουν. Αυτή θα είναι η πρώτη φορά που θα πρέπει να ενωθούν ξανά, με ειλικρίνεια και αγάπη.

Ο «Δούρειος Ίππος», μια παλιά ιστορία, γίνεται η αφορμή της ανατροπής και εξιστόρησης αυτού του ροζ παραμυθιού. Όπως όμως και στην αρχαία Ελλάδα, έτσι και εδώ, η μάχη δεν κρίνεται στη στρατηγική ευφυΐα του πλάνου, αλλά στην πρόθεση ειρηνικής λύσης ενός παγωμένου προβλήματος. Η σχέση των τέως γονέων δεν συνεπάγεται πως θα αποτελέσει αντανάκλαση στη ζωή της κόρης τους.

Το «Εισιτήριο για τον Παράδεισο» ανήκει σε μια κατηγορία ταινιών που μεσουρανούσε το ’50, αναβίωσε δυναμικά στα τέλη του ’90 και ξεχάστηκε όταν πληθώρα από υβρίδια εμπνευσμένα από το είδος κατέκλυσαν την αγορά με φθηνές τηλεπαραγωγές. Ίσως το τελευταίο αξιοπρεπές δείγμα τέτοιας ταινίας ήταν το family retreat στα μέσα του 2000. (Ίσως και το mamma mia σε musical διάθεση). Το είδος, ή η σκιά του, εξαμερικανοποιημένο περνάει επιτυχώς στον Ισπανικό κινηματογράφο και λιγότερο πετυχημένα στον Γαλλικό και Ιταλικό.

Το ζευγάρι Κλούνεϊ – Ρόμπερτς που ήδη στο παρελθόν έχουν χαρίσει μοναδικές στιγμές στις rom com και τα υποείδη τους, φέρνουν με άνεση τη λάμψη αλλά όχι τον ερωτισμό ή τη φυσική ένταση που θα έκανε την κωμωδία να αναπτύσσεται με φυσική δράση. Λαμπεροί στα 50 τους διεκπεραιώνουν συμπαθητικά τις δράσεις των ηρώων, αφήνοντας αναξιοποίητο όμως το σημαντικότερο στοιχείο τους, την ηλικία και όσα αυτή φέρει: γνώση, ωριμότητα, σωστή στρατηγική, φυσικές αδυναμίες. Αναπαράγουν μια σκιά από τους ήρωες που στα 20 και τα 30 τους προσπαθούσαν να αλλάξουν το πεπρωμένο («ο γάμος του καλύτερού μου φίλου», «out of sight» κλπ).

Με εξαίρεση τη σκηνή αυτοκριτικής της ηρωίδας που υποδύεται η Τζούλια Ρόμπερτς (Τζόρτζια) στο τέλος της ταινίας και τις συμπιεσμένες και βεβιασμένες αναφορές για την ηλικία και τη νεότητα, το «Εισιτήριο για τον παράδεισο» είναι μια τσάρτερ πτήση στη διασκέδαση που δεν προσφέρει μίλια ικανοποίησης ισάξια των προσδοκιών. Οι κεντρικοί χαρακτήρες -που δεν είναι το νεαρό ζευγάρι-, προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους να μην κάνουν τα ίδια λάθη, ενώ παίρνουν την ευθύνη για τις ζωές των αγαπημένων τους σαν θεοί και παντοκράτορες. Το ρομάντζο μυρίζει κονσέρβα με συντηρητικά και λίγα Ε: ευκολίες, ευκολίες και… ευκολίες, το γνωστό καρκίνωμα των επιτυχημένων συνταγών.

Δεν υπάρχει λογική κλιμάκωση στην επαναφορά του έρωτα τους, γιατί δεν είναι ούτε vicious στο μίσος τους, ούτε με κρυφό καρδιοχτύπι στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Δύο λιοντάρια σε επιλεκτική νάρκη θα έλεγα. Ούτε όμως ο κεραυνοβόλος έρωτας της κόρης μας πείθει.

Ο μεσογειακός γονιός όμως αντιλαμβάνεται αυτές τις κλιμακώσεις, καθώς κάνει τα πάντα που θεωρεί καλά για το παιδί του, εκτός από το να σκέφτεται τις επιθυμίες του παιδιού.

Το βασικό σφάλμα της ταινίας είναι η επιλογή του ζεύγους που θα μας απασχολήσει, αλλά και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες που μοιάζουν με προσχέδια. Συγκεκριμένα: απαράδεκτη προσέγγιση του Γάλλου χαρακτήρα που αποτελεί τη νέα σχέση της Ρόμπερτς. Βρίθει καρικατούρων που μόνο χαριτωμένο δεν τον κάνουν, πόσο μάλλον γοητευτικό. Ο ατσαλάκωτος Πολ (Λούκας Μπράβο) όταν κάνει physical comedy, κάθε προσπάθειά του δείχνει άτσαλη. Ανεκμετάλλευτη η φίλη της νύφης ερμηνευτικά και ως ηρωίδα (Μπίλι Λουρντ) καταλήγει μια διασκεδαστική comic relief απόπειρα. Όσο για τη μέλλουσα νύφη (Κατρίν Ντέβερ) δεν δικαιολογείται πώς από δικηγορίνα τα παρατά όλα για έναν έρωτα… που δεν δείχνει έρωτας.

Το «Εισιτήριο για τον Παράδεισο» δεν έχει ούτε πραγματικά δράματα, ούτε κομβικές κορυφώσεις και φυσικά οι παρεξηγήσεις είναι ελάχιστες για να αποτελέσουν δραματουργικό εργαλείο.

Δυο διαφορετικά χαμόγελα, τέλεια το καθένα για τις συνθήκες του, όταν είναι μαζί δείχνουν τη διαφορετικότητά τους και δεν κολλάνε. Το σνομπ γέλιο του Τζορτζ Κλούνεϊ (Ντέιβιντ) δεν συνομιλεί πονηρά με το αυθόρμητο, αλλά κουρασμένο, της Τζούλια.

Το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου αρραβώνα και μιας επανένωσης μας θυμίζει πως το να σε αγαπούν δεν είναι ίδιο με το να αγαπάς. Συμπέρασμα: Μην αφήνεις δυο ταύρους αρένας να αλωνίζουν σε υαλοπωλείο (ο Κλούνεϊ είναι και ταύρος στο ζώδιο).