Ένα βιβλίο ξέχειλο από συναίσθημα («Για να δει τη Θάλασσα» της Ευγενίας Φακίνου) εμπνέει τη νέα ταινία της Αγγελικής Αντωνίου («Eduart», «Οι Άγνωστοι Αθηναίοι») που επαναπροσδιορίζει τη σχέση κινηματογράφου και μαγειρικής. Η «Πράσινη θάλασσα», ένα σεμνό ταξίδι στη μνήμη της γεύσης, στην αποτύπωση της οσμής, στον επαναπροσδιορισμό της νέας ταυτότητας, επιλέγει τη χαμηλότονη αφήγηση μικρών ιστοριών, «ορεκτικών» αν μου επιτραπεί η έκφραση, των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Δηλαδή, μακάρι να ήταν έτσι οι διπλανοί μας άνθρωποι, αφού οι ήρωες της «Πράσινης Θάλασσας», μέσα από τη γεύση, δακρύζουν τα μπαχάρια τους, απορροφούν το μαρινάρισμα της επικοινωνίας και κρύβουν τα μυστικά συστατικά τους που τους κάνουν να έχουν περισσότερο ενδιαφέρον.
Σε αυτό το σύμπαν, η Αγγελική Παπούλια («Κυνόδοντας», «Άλπεις») εμφανίζεται tabula rasa, μια γυναίκα που έχει χάσει τη μνήμη της αλλά όχι την ικανότητα της να μαγειρεύει· και μέσα από τα παραδοσιακά της μαγειρέματα, γίνεται το μέσο πρόσκρουσης της ανάμνησης και της επιθυμίας των συνδαιτημόνων πολλαπλών μικρογευμάτων. Μαζί της προθερμάναμε το φούρνο με τις ερωτήσεις που σας τις σερβίρουμε παρακάτω, χωρίς γαρνιτούρες.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΡΩΜΑΝΟ ΛΙΖΑΡΔΟ
-Αν κάτι σου μένει στο τέλος της ταινίας «Πράσινη Θάλασσα» είναι ότι «δε μυρίζεις τα φαγητά» -και αυτό είναι σπουδαίο-. Αντί να αναλωθεί στα εύκολα παιχνίδια ανάκλησης μιας γεύσης, εστιάζεις στην επανεκκίνηση από την απώλεια μνήμης. Αυτό που μου έμεινε σαν αίσθηση, ήταν εργαλειακό όχημα της σκηνοθεσίας;
Για μένα το τι πυροδοτεί τη μνήμη ενός ανθρώπου κάθε φορά είναι κάτι ανεξήγητο και θαυμαστό. Μέσα από μια συνήθεια ή από ορισμένες γευστικές επιλογές, κομμάτια μνήμης αποκαλύπτονται. Η Άννα αρχίζει να θυμάται ποια ήταν και συνειδητά αποφασίζει να αλλάξει την παλιά της ταυτότητα και να «επιστρέψει» σε κάτι καινούργιο. Η μνήμη επανέρχεται για να της δείξει μια άλλη κατεύθυνση.
-Η ηρωίδα σου, η Άννα, αποφεύγει τις δραματικές εξάρσεις και με αφηγηματική οικονομία επιτρέπει σε όσους την πλησιάζουν να αναδείξουν στο συχνά ανέκφραστο πρόσωπο της καθρεφτίσματα τού ποια τελικά είναι. Θα ήθελες να το σχολιάσεις;
Με την Αγγελική Αντωνίου δουλέψαμε συνειδητά προς αυτή την κατεύθυνση. Στόχος μας ήταν η Άννα να είναι μυστηριώδης και να μην αποκαλύπτει πολλά, ακόμα και στην τόσο ευάλωτη κατάσταση της αμνησίας της. Οπότε αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε σε μια ερμηνεία που θα έκρυβε, παρά θα αποκάλυπτε πτυχές του χαρακτήρα της. Αναφορές μας σε αυτή την κατεύθυνση ήταν οι ταινίες «Ο άνθρωπος χωρίς παρελθόν» του Άκι Καουρισμάκι και το «Η Ψυχή και το Σώμα» της Ίλντικο Ενιεντι. Μελετήσαμε τις ερμηνείες των ηθοποιών και στις δύο ταινίες -που έχουν αντίστοιχες ποιότητες-.
-Οι ελάχιστοι πελάτες αυτής της ταβέρνας που δουλεύει η Άννα, δεν είναι μικρογραφία της κοινωνίας αλλά μιας οικογένειας που όσα δύσκολα και αν έχει περάσει, είναι έτοιμη να συγχωρέσει και να προχωρήσει. Με ποιους από τους χαρακτήρες / συνδαιτημόνες αυτού του κινηματογραφικού τραπεζώματος ταυτίζεσαι περισσότερο;
Θα έλεγα ότι θαυμάζω τον Ρούλα (Γιάννης Τσορτέκης) που πετάει όλα τα αγαπημένα του αντικείμενα στην φωτιά και εγκαταλείπει το σπίτι του φεύγοντας για το άγνωστο. Η αναζήτηση μιας καινούργιας ταυτότητας, η δυνατότητα να επαναφέρει τον εαυτό του, η τόλμη να αφεθεί σε έναν νέο τρόπο ζωής -και σε άλλο περιβάλλον- είναι στοιχεία που με συγκινούν. Η δυνατότητα επανεγγραφής της καθημερινότητας, μου φαίνεται πολύτιμο πλεονέκτημα για όλους μας.
-Χωρίς να δώσω spoilers, οι αναμνήσεις και όχι η μνήμη τελικά έχει περισσότερη σημασία για την Άννα. Συμβαίνει το ίδιο και για εσένα;
Για μένα μεγαλύτερη σημασία έχει ο παρόντας χρόνος· το τώρα. Όπως λέει και η Sarah Kane στο Cleansed «Μόνο το τώρα υπάρχει. Μόνο αυτό υπήρχε πάντα».
-Σε αυτή την ταβέρνα, μια μεγάλη ζωγραφιά που εξελίσσεται, αποτυπώνει με αγάπη τα πρόσωπα που κινούν την ιστορία. Αν ζωγράφιζες κάτι ανάλογο, ποια πρόσωπα θα ήταν οπωσδήποτε σε αυτό το σχέδιο; Θα τα μεταμόρφωνες σε άλλες μορφές αφήνοντας τη φαντασία σου και το συναίσθημα σου να δημιουργήσει (ή και να μεγαλουργήσει);
Θα ζωγράφιζα σίγουρα όλες τις πνευματικές μορφές που με έχουν βοηθήσει στην πορεία μου στην γη· αγαπημένους τόπους που έχω βρεθεί· πάρα πολλά ζώα και φυτά· και μερικούς ανθρώπους κυρίως για αυτό που συμβολίζουν για μένα. Θα ήταν κάτι σαν προσωπικός χάρτης και επιπροσθέτως πολλούς αγαπημένους αποθανόντες ποιητές με τους οποίους επικοινωνώ μέσα από τα γραπτά τους.
-Μαγειρεύεις; Αν ναι, η μαγειρική είναι και αυτή εργαλείο που απογειώνει τη φαντασία; Μπορεί δηλαδή να σε βοηθήσει και στον τρόπο που θα προσέγγιζες ένα ρόλο;
Μια δασκάλα μου στην δραματική σχολή μας έλεγε ότι η υποκριτική έχει να κάνει με την μαγειρική, με τον τρόπο που φτιάχνεις ένα γεύμα. Με την έννοια ότι αναμιγνύεις πολλά διαφορετικά υλικά, ασχολείσαι με επιμονή, φροντίδα, προσοχή, δοκιμάζεις ξανά και ξανά μέχρι να ετοιμαστεί, προσθέτεις υλικά, αφαιρείς, χρειάζεται ακρίβεια και υπομονή. Συγκέντρωση, κέφι, προσοχή στην ανάμειξη υφών και ποιοτήτων, αντιθέσεις γεύσεων. Επίσης ενώ υπάρχει μια προκαθορισμένη συνταγή, μπορείς να φτιάξεις μια δική σου παραλλαγή, μια δική σου ερμηνεία, τη δική σου εκδοχή, χρησιμοποιώντας την φαντασία σου ή αυτοσχεδιάζοντας.
-Αν -υποθετικά πάντα- έχανες τη μνήμη μου, ποια ανάμνηση δεν θα ήθελες να αποχωριστείς;
Την ανάμνηση ενός πρωινού που ανοίγω τα μάτια μου, ξυπνάω σε μια παραλία σηκώνομαι και βουτάω κατευθείαν στην θάλασσα.
-Ο τρόπος που προσεγγίζεις συνήθως τους ρόλους σου στον κινηματογράφο δεν είναι ούτε μέσω δράσης, ούτε μέσω αντίδρασης· πηγάζει μέσα από την πολυπόθητη παρατήρηση, τις σωστές ανάσες, τα κενά χωρίς λόγο, τα οποία αρκετοί από τους σκηνοθέτες τα ενσωματώνουν στο τελικό μοντάζ. Αυτό το γνώρισμα συνδέεται με τη θεατρική σου εμπειρία ή είναι ενστικτώδης αντίδραση;
Το τί θα προεξέχεις κάθε φορά, έχει να κάνει με κάθε συγκεκριμένο ρολό, τις ειδικές ιδιότητες και αποχρώσεις του. Αναπόφευκτα -νομίζω- η πολύχρονη ενασχόληση μου με το θέατρο έχει επηρεάσει και την λειτουργία μου στον κινηματογράφο. Αυτή η λειτουργία βασικά είναι ίδια για μένα. Το θέατρο μου έχει δώσει την ελευθερία να μπορώ να δοκιμάζω διάφορες κατευθύνσεις και να μεγεθύνω τα εκφραστικά μου μέσα. Το ίδιο συμβαίνει και στον κινηματογράφο αλλά μέσα από ένα φίλτρο όπου οι αδιόρατες λεπτές αντιδράσεις, έχουν την μεγαλύτερη σημασία. Είναι πρωτογενούς σημασίας για μένα η δράση και η αντίδραση επίσης και πάντα χρησιμοποιούνται όταν προσεγγίζω ρόλους.
-Τέλος, η «Πράσινη Θάλασσα», βγαίνει αυτή την εβδομάδα μαζί με άλλες 4 ελληνικές ταινίες. Πιστεύεις ότι θα βρεθεί ο χώρος που της αναλογεί για να συναντήσει το κοινό της;
Δεν μπορώ να το ξέρω. Εύχομαι παρόλη την δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε να υπάρχει επιθυμία των ανθρώπων να παρακολουθούν ταινίες στις αίθουσες.
Η Ταινία «Πράσινη Θάλασσα» προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος