Στέκεται στη μέση της πλατείας για «ένα χαμόγελο», όπως λέει. Περιμένει, έχοντας τα μπαλόνια δίπλα του, τα μικρά παιδιά, τους δικούς του πελάτες, «να χαμογελάσουν, οι μέρες αυτές ανήκουν στα παιδιά» συμπληρώνει.
Ο Παναγιώτης είναι άνεργος. Η Πρωτοχρονιά αυτή δεν είναι η πρώτη που θα τον βρει στην ανεργία. Ίσα-ίσα που, όπως αποκαλύπτει, έχει αρχίσει να το συνηθίζει. «Τι να κάνω;Είναι δύσκολες οι εποχές, δεν είναι όπως παλιά. Είτε έχεις χρήματα, είτε δεν έχεις η χαρά λείπει. Το βλέπω στα πρόσωπα των ανθρώπων. Στέκουν μουντά, θλιμμένα, γεμάτα σκέψεις. Σπάνια, πού και που, βλέπεις κανένα χαμόγελο».
Οι μέρες για τον Παναγιώτη κυλούν με τα ίδια: «Πέρασε αύριο», «δεν έχουμε κάτι για σένα», «Τον άλλον μήνα ίσως…». Ανέβηκε και κατέβηκε αμέτρητα σκαλοπάτια, Χτύπησε πόρτες, αποτέλεσμα κανένα. Οι μέρες περνούν, τίποτα, όμως, δεν αλλάζει, έτσι, εκείνος παραμένει στην πλατεία, άλλοτε με ένα κασελάκι ως λούστρος κι άλλοτε με είκοσι παιδικά μπαλόνια «εναρμονισμένος» με το κλίμα των ημερών. «Είναι δύσκολες οι εποχές» ξαναλέει και σπεύδει να προσθέσει, σχεδόν μονολογώντας στον εαυτό του, «αγάπη χρειάζεται για να αλλάξεις, να νιώσεις καλύτερα. Μόνο η αγάπη μπορεί να ζεστάνει πια τις καρδιές μας.»
Φώτο:Ο Παναγιώτης περιμένοντας ένα χαμόγελο Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος