Κομοτηνή – Γ. Τσερνικούδης: Οι πασχαλινές γιορτές των παιδικών μας χρόνων

Στα δέκα του χρόνια ο Γιάννης Τσερνικούδης, στο χωριό της Μεσούνης, στη Ροδόπη, έτρεχε κρατώντας ένα ταψί με κουλούρια έτοιμα για ψήσιμο στα χέρια από την κουζίνα της γιαγιάς στην αυλή, σε εκείνο το σημείο όπου βρισκόταν ο φούρνος. Από νωρίς ο παππούς του είχε φροντίσει να «κάψει» το φούρνο ετοιμάζοντας τον έτσι όπως πρέπει για το καλύτερο ψήσιμο των τσουρεκιών.

Ο Γιάννης Τσερνικούδης, ο χοροδιδάσκαλος – αντιπρόεδρος του Συλλόγου Θρακών, ακόμη και σήμερα, παρά το πέρασμα των δεκαετιών από τότε, θυμάται την αγωνία όλων και την προσπάθεια για το καλύτερο αποτέλεσμα στην παρασκευή των παραδοσιακών πασχαλιάτικων τσουρεκιών. «Μοσχομύριζε Πάσχα» είπε χαρακτηριστικά σημειώνοντας πως όλη η οικογένεια μικροί και μεγάλοι ήταν ένα μικρό «συνεργείο».

Όπως θυμάται ότι τη Μεγάλη Τετάρτη έβαφαν το αυγό της Παναγίας, αυγό που παραμένει για έναν ολόκληρο χρόνο στο εικονοστάσι. Και μια μέρα όπως η σημερινή, Μεγάλη Πέμπτη δηλαδή, τα υπόλοιπα αυγά κρατώντας την ίδια μπογιά για σαράντα μέρες μέχρι και μια ημέρα πριν της αναλήψεως. Μάλιστα η μπογιά τότε ήταν αποτέλεσμα της βράσεως χόρτων ή φλουδών από τα κρεμμύδια κι όχι η βιομηχανοποιημένη.

Ημέρες και ενθυμήσεις των νεκρών, σε άλλους οικισμούς η Μεγάλη Πέμπτη, σε άλλους η Μεγάλη Παρασκευή και σε άλλους το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου, όπως στο χωριό του κ. Τσερνικούδη, τότε φρόντιζαν για την καθαριότητα των μνημάτων και για το άναμμα των καντηλιών.

«Αρκετός κόσμος ξενυχτούσε το Χριστό πάντα τη Μεγάλη Πέμπτη» μας είπε και σημείωσε « Φρόντιζε για το στόλισμα του Επιταφίου. Ήταν υπέροχη βραδιά, τον επιτάφιο κατά βάση γυναίκες και νεαρά κορίτσια τον στόλιζαν όλη τη διάρκεια της νύχτας και συμπλήρωναν τα ανθοπωλεία κάποιες φορές».

Τι έχει χαθεί από εκείνη την εποχή; Τον ρωτήσαμε για να τον ακούσουμε να απαντά με νοσταλγία «η ίδια η εποχή» και να εξηγεί «γίναμε πιο απρόσωποι» σημειώνοντας «δεν έχουν τα παιδιά σήμερα αυτές τις εικόνες, είναι τυποποιημένο, άγευστο το Πάσχα αν εξαιρέσουμε τη θρησκευτική κατάνυξη που εξακολουθεί να υπάρχει, δεν έχουν τη χαρά της δημιουργίας και της προσμονής».