Ο κύριος Μιχάλης Αρχοντίδης όταν ήταν μαθητής στο Δημοτικό Σχολείο της Κίρκης έπαιρνε κι εκείνος και οι συμμαθητές του τα ξύλα από το σπίτι για τη σόμπα του σχολείου, έτσι εξασφάλιζαν τη θέρμανση της αίθουσας. Σήμερα σκυμμένος πάνω από ένα αυτοκίνητο, λαμαρινάς στο επάγγελμα, αναπολεί νοσταλγικά τις μέρες εκείνες. Παρά τις δυσκολίες, όπως λέει, είχαν μια τρυφερότητα, μια αλήθεια, ένα νιάσιμο για τον διπλανό που τώρα έχει χαθεί.
«Θυμάμαι ακόμη το συσσίτιο που μας έδιναν δίπλα στην εκκλησία. Πηγαίναμε πρωί και μεσημέρι και τρώγαμε.» δηλώνει και σημειώνει ότι τα χωριά τότε ήταν γεμάτα από παιδιά. «Οι δάσκαλοι τότε ήταν αυστηροί. Επέμεναν. Τώρα τα παιδιά δεν θέλουν να τα ζορίσουν. Τότε ήταν διαφορετικά. Νιώθαμε και σεβασμό και φόβο. Τον χαιρετούσαμε από μακριά όταν τον συναντούσαμε εκτός σχολείου.»
Στο συνεργείο του για πολλές δεκαετίες τώρα, μένοντας σε μια πόλη, όπως η Κομοτηνή μιλά για μια αγνότητα κι ένα δέσιμο μεταξύ των ανθρώπων που τώρα απουσιάζει. «Το χωριό ήταν μια οικογένεια. Τις δουλειές τις έκαναν όλοι μαζί. Το χρήμα δυστυχώς χάλασε τον άνθρωπο. Εκείνη η ζεστασιά δεν υπάρχει.»
Στην Κομοτηνή πήγαινε στο 5ο Δημοτικό Σχολείου που τότε ήταν μέσα στην αυλή του Αγίου Γεωργίου και μετά στο Γυμνάσιο Αρρένων. « Όταν είχαμε μάθημα Σαββάτο απόγευμα και μετά Δευτέρα πρωί, μας έπιανε μελαγχολία γιατί η Κυριακή ήταν μικρή και δεν μας έφτανε για το παιχνίδι. Τότε πηγαίναμε πρωί – απόγευμα και Σαββάτο.»
Και από τα θρανία στο συνεργείο του. Το μετανιώσατε; ρωτάμε τον κ. Μιχάλη. « Κάτι έπρεπε να μάθω κι έμαθα αυτή την τέχνη. Τον χρόνο δεν μπορούμε να τον γυρίσουμε πίσω. Αρκεί να κάνει κανείς τη δουλειά του με αγάπη και τιμιότητα. Αν δεν την αγαπάς, μην την κάνεις.» απαντά και εύχεται για το σημερινό ξεκίνημα της νέας χρονιάς « Να έχουν υγεία οι γονείς, τα παιδιά, οι δάσκαλοι. Τα γράμματα θα τα μάθουν. Τώρα υπάρχουν όλες οι βοήθειες. Άλλαξαν τα χρόνια.» Μπορεί τα χρόνια να κύλησαν, εκείνος, όμως, θυμάται ακόμη μια από τις μεγαλύτερες απεργίες στην εκπαίδευση. 20 και μέρες κάθε πρωί όλοι οι μαθητές περνούσαν το χρόνο τους στο μικρό Πάρκο της περιφέρειας. «Όλη μέρα παίζαμε.» Όπως θυμάται τις εκδρομές… «Εκδρομές πηγαίναμε με τα πόδια. Στον Ραδιοφωνικό Σταθμό. Όταν γυρνούσαμε πεινασμένοι τρώγαμε τα μούρα από τα βάτα, που συναντούσαμε στο δρόμο. Ημερήσιες πηγαίναμε στη Μαρώνεια και στη Στρύμη.»
Ωραία χρόνια πού ναι τα χρόνια; Τον ρωτάμε « Ναι, αν γυρνούσαν ξανά ήθελα να τα περάσω.» απαντά συγκινημένος χωρίς δεύτερη σκέψη…
Φώτο: Μιχάλης Αρχοντίδης Ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος