Ήρθαν στην Κομοτηνή για τρίτη φορά με την ίδια συγκίνηση. Ο Ιωάννης και ο Στέφανος Ορφανός του Εμμανουήλ παραβρέθηκαν και φέτος στις εορταστικές εκδηλώσεις της επετείου της μάχης του Οχυρού, αλλά και στην εκδήλωση που τιμήθηκε η μνήμη του πατέρα τους, του ανθρώπου που τραυματίστηκε βαριά, μαχόμενος στο οχυρό Νυμφαίας Κομοτηνής, με αποτέλεσμα να χάσει το φως του.
Η Κρητική Αδελφότητα Ν. Ροδόπης σε συνεργασία της 29ης Μ/Π Ταξιαρχίας Πεζικού “Πόγραδετς” και την υποστήριξη της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Πολιτισμού, Παιδείας, Αθλητισμού Δήμου Κομοτηνής, τιμώντας την Μάχη του Οχυρού Νυμφαίας, διοργάνωσε εκδήλωση με θέμα “Μνήμες ενός ήρωα”. Στην εκδήλωση παρόντες ήταν και τιμήθηκαν οι γιοί του ήρωα του οχυρού Εμμανουήλ Ορφανού, Ιωάννης και Στέφανος Ορφανός. Την ιστορία του τυφλού ήρωα παρουσίασε ο γιος του Ιωάννης. Ο Εμμανουήλ Ορφανός γεννήθηκε το 1917 στο Γεροντομουρί, (Σημερινός Άγιος Χαράλαμπος), του Οροπεδίου Λασιθίου Κρήτης, από μια φτωχή αγροτική οικογένεια, όπως εξάλλου ήταν όλες οι οικογένειες του χωριού την εποχή εκείνη. Λόγω των πολλών δυσκολιών της εποχής κατάφερε με χίλια βάσανα, να τελειώσει την πρώτη γυμνασίου, βοηθώντας παράλληλα τον πατέρα του στις αγροτικές εργασίες. Παρουσιάστηκε στο Ηράκλειο στα τέλη του 1938. Εκεί παίρνει τη βασική του εκπαίδευση ως πυροβολητής και το Δεκέμβριο του 1939 ως υπαξιωματικός φεύγει με 92 κρητικούς για το Οχυρό της Νυμφαίς. Η απόλυση του έπρεπε να πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο, αλλά ο διαφαινόμενος πόλεμος τον κράτησε στις τάξεις του στρατεύματος. Ζούσε τις αγωνίες του πολέμου με υψηλό πατριωτικό φρόνιμα και όπως έλεγε, αισθανόταν μεγάλη ασφάλεια μέσα στο οχυρό, όπως τόνισε ο γιος του.
Την ημέρα που μας επιτέθηκαν οι Γερμανοί, στις 6 Απριλίου το μεσημέρι, στο Οχυρό μια οβίδα έσκασε μπροστά στη θυρίδα του πολυβολείου του. Οι γύρω από αυτόν συμπολεμιστές του σκοτώθηκαν. «Τότε ο πατέρας μας έχασε πλήρως το φως του 100%. Το πρόσωπό του και το στήθος του είχε γεμίσει βλήματα, που μέχρι το τέλος της ζωής του τα είχε επάνω του. Η γλώσσα κόπηκε σχεδόν στα δύο και πολλές φορές μας έδειχνε τα ράμματα. Αρκετά δόντια έφυγαν και η κατάστασή του ήταν κρίσιμη. Η γλώσσα του είχε πρησθεί, αλλά και όλο του το στόμα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναπνεύσει και αρχίζει να σκέφτεται το τέλος του, μέχρι που πέρασε από το οχυρό ένας Γερμανός γιατρός να δει τους τραυματίες. Είδε λοιπόν και τον πατέρα μας και αμέσως έδωσε εντολή να του φέρουν μια ένεση, (πιθανόν κορτιζόνη) και του την έκανε στον αυχένα. Μετά από λίγο το πρήξιμο άρχισε να υποχωρεί, πήρε κουράγιο, έκανε το σταυρό του και είπε: θα ζήσω!»
Μετά από την παράδοση του Οχυρού μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στην Κομοτηνή. Εκεί η κατάστασή του άρχισε σιγά σιγά να βελτιώνεται. Μετά από δυο μήνες περίπου ξαναπέρασε ο ίδιος γιατρός από το νοσοκομείο της Κομοτηνής και ζήτησε να τον δει. «Όπως μας έλεγε, ο γερμανός γιατρός του είπε ότι, αν ήταν σύμμαχος, θα μπορούσε να τον στείλει στη Γερμανία, μήπως καταφέρει να κερδίσει ένα μέρος από το δεξιό του μάτι, αλλά τώρα αυτό είναι αδύνατο. Πολλές φορές μας έλεγε ότι οι Γερμανοί με τύφλωσαν αλλά και οι Γερμανοί με έσωσαν.»
«Τον μετέφεραν με σκάφος οι Ιταλοί στον Άγιο Νικόλαο στις 12 Δεκεμβρίου και από κει πήγε στο χωριό. Όταν έφθασε στο χωριό και πληροφορήθηκαν οι χωριανοί ότι γύρισε ο Μανόλης, έτρεξαν και χτυπούσαν την καμπάνα της εκκλησίας. Όλοι και όπως έλεγε ο ίδιος, «ουδενός εξαιρουμένου», ήρθαν να τον δουν και να τον αγκαλιάσουν! Να δουν τον τυφλό του Μπιμπιλογιάννη, (έτσι έλεγαν τον παππού), να δουν τον ήρωα τους, να δουν το Μανόλη τους.»
«Ήταν βαθιά θρησκευόμενος, κάθε πρωί και κάθε βράδυ έκανε την προσευχή του για να υμνήσει τον Θεό την Παναγία και τους Αγίους, αν δε ήταν και εορτή, δεν παρέλειπε να ψάλει και το απολυτίκιο του εορτάζοντος αγίου.» δήλωσε στην ΕΡΤ Κομοτηνής ο νεότερος αδερφός, ο κος Στέφανος Ορφανός σημειώνοντας με πίκρα πως η πολιτεία δεν τον θυμήθηκε όπως θα έπρεπε. «Πέρασε πολλές περιπέτειες υγείας, αλλά πάντοτε έβγαινε νικητής και αυτό οφείλεται εκτός από την ιδιαίτερη φροντίδα της οικογένειας του, στην πίστη του για την βοήθεια την Θεού που του έδινε δύναμη.»
Όπως ανέφερε στην εξαιρετική του ομιλία ο Ιωάννης Ορφανός «πολλές φορές έλεγε για την τύφλωσή του, ότι τον τύφλωσαν οι Γερμανοί αλλά, μήπως λέει και εγώ δεν άφησα πολλούς στο μέτωπο; Τι φταίγαμε εμείς, αλλά και τι έφταιγαν τα παιδιά αυτά, που και αυτά θυσιάστηκαν;»
“Εμμανουήλ Ορφανός, απόστρατος αξιωματικός, τυφλός ανάπηρος πολέμου”. Αυτή ήταν πάντα η φράση με την οποία συστηνόταν σε όσους δεν τον γνώριζαν, δεν ήταν όμως μια απλή φράση, ήταν μια παρουσίαση γεμάτη καμάρι και υπερηφάνεια που υποδήλωνε την φιλοπατρία του, το πάθος με το οποίο υπερασπίστηκε τις αξίες που πίστευε. «Το πολυτιμότερο αγαθό που του έδωσε ο Θεός, τα μάτια του, αυτά άφησε σ’ αυτήν την μάχη, όμως ποτέ δεν τον ακούσαμε να μετανιώνει που βρέθηκε σ’ αυτή τη θέση, να μετανιώνει που έκανε το καθήκον του στην πατρίδα, υπακούοντας στις διαταγές του διοικητού του, η έκθεση του οποίου, ήταν η αφορμή για την επ’ ανδραγαθία προαγωγή του σε Ανθυπολοχαγό και στη συνέχεια στην αυτεπάγγελτη αποστρατεία, συνεπεία πολεμικού τραύματος.»
Ο Εμμανουήλ Ορφανός έφυγε από τη ζωή το 2011 σε ηλικία 94 ετών, έχοντας ζήσει 70 χρόνια τυφλός. Τα δύο από τα τρία παιδιά του από την Κομοτηνή όπου βρέθηκαν δεν παρέλειψαν βαθιά συγκινημένοι να ευχαριστήσουν όλους και ιδιαιτέρως τους διοργανωτές αυτής της εκδήλωσης.
Φώτο: Τα δύο αδέρφια, Ιωάννης και Στέφανος Ορφανός Στιγμιότυπα από την εκδήλωση ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος