Το σπίτι του Γέρου του Μοριά

Στην ορεινή Αρκαδία, κοντά στην Δημητσάνα πάνω σε ένα ύψωμα του χωριού Λιμποβίσι στέκει το σπίτι, όπου μεγάλωσε ο Γέρος του Μοριά. Μέσα στις χαράδρες του Μαινάλου απέμειναν μόνον το ανακατασκευασμένο σπίτι των Κολοκοτρωναίων, η παλιά εκκλησία του Αϊ – Γιάννη και λιγοστά χαλάσματα. Το σπίτι του ήρωα, ένα λιθόκτιστο κτήριο βρίσκεται παραπλεύρως του αρχικού και λειτουργεί ως μουσείο. Ο γεννήτορας Τριαντάφυλλος Τσεργίνης έπειτα από την απελευθέρωση της Κορώνης και της Πάτρας από τους Γενουάτες, κυνηγημένος από τους Τούρκους και συγκρουόμενος με συντοπίτες του, έφυγε από το χωριό του Κότσικα το 1532 και εγκαταστάθηκε στο Λιμποβίσι. Εκεί έζησαν 12 γενιές. Κάποια στιγμή η οικογένεια πήρε το προσωνύμιο Κολοκοτρώνη. Κατά την επανάσταση των Πελλοπονησίων με  τα Ορλωφικά το 1770, γλύτωσαν από την σφαγή των τουρκαλβανών, αλλά το σπίτι τους καταστράφηκε. Η ανακατασκευή του είναι έργο δωρεάς ενός Πελοποννήσιου, του επιχειρηματία Αγγελόπουλου. Ο Κώστας Γεωργούλης ο τελευταίος κάτοικος στο χωριό δείχνει με υπερηφάνεια κειμήλια που ανήκαν ή αφορούν τον Γέρο του Μοριά. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε καλά την ιστορία του τόπου επισημαίνει, αναφέροντας τις θυσίες και τους αγώνες που προηγήθηκαν τις επανάστασης του 1821.

Πολλοί προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν, να υποτιμήσουν, να διαβάλουν τον  Κολοκοτρώνη, γιατί η δική τους τοποθέτηση στην ιστορία ήταν αμελητέα, ενίοτε και υπονομευτική για την απελευθέρωση τους έθνους. Με πληρωμένες πένες και από πολιτικούς θώκους πολέμησαν εναντίον του, πλήν όμως απέτυχαν.

Κάποιοι νεότεροι προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τον ξεσηκωμό σε κάτι διαφορετικό. Ξεχνούν ότι εκείνη την περίοδο κάποιοι στην Ευρώπη, φερόμενοι ως επαναστάτες στήριζαν τους Τούρκους και τον οθωμανικό ζυγό, θεωρώντας ότι η ελληνικός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας δεν εντασσόταν στα δικά τους επαναστατικά σχέδια. Είναι αυτοί που πλάθουν την ιστορία, αλλά δεν την συγγράφουν. Υπενθυμίζεται ότι από το 1461 έως το 1821 οι Πελοποννήσιοι ξεσηκώθηκαν κατά των Τούρκων περίπου 85 φορές. Σημειώνεται επίσης, ότι ο Κολοκοτρώνης δεν πολεμούσε μόνο τους Τούρκους. Κτυπούσε και εκείνους τους έλληνες, που έβλεπαν την επανάσταση να πλήττει τα συμφέροντά τους. Έτσι προσπαθούσαν να εμποδίσουν τον κόσμο να συνταχθεί μαζί του στον αγώνα. Όπως όμως έγραψε στα απομνημονεύματά του ο Γέρος του Μοριά: «το επόμενο φεγγάρι δεν βρήκε 100 από αυτούς» (τους προσκυνημένους).

Επ’ ευκαιρία της επετείου των 200 ετών από την χρονιά κηρύξεως του αγώνα, ο λόγος του Κολοκοτρώνη σε μαθητές στην Πνύκα το 1838 είναι μήνυμα στο διηνεκές: «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογιστήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πώς δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας».