Με πρεμιέρα στις Κάννες και διανομή στη Γαλλία στις 27 Οκτώβρη, έρχεται μέσα στη νέα χρονιά και στις ελληνικές αίθουσες μια γαλλική ταινία που αξίζει να της δώσετε την προσοχή σας.
Τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα σε μια προ-κόβιντ εποχή, πολύ κοντά στο σήμερα. Κατά τη διάρκεια μιας πορείας κατά του Εμανουέλ Mακρόν και της πολιτικής του, οι ζωές αρκετών ανθρώπων κλονίζονται.
Η εικονογράφος Raphaëlle Catania dite Raf (Valeria Bruni Tedeschi) χωρίζει από την Julie Bataille (Marina Foïs). Η Julie έχει ήδη πάρει τις αποφάσεις της και είναι έτοιμη να μετακομίσει. Η Raphaëlle σε μια απέλπιδα προσπάθεια επανασύνδεσης γίνεται ασφυκτική, κυκλοθυμική και την κυνηγάει. Από ένα ατύχημα βρίσκεται με σπασμένο χέρι στο νοσοκομείο στο οποίο ήδη καταφθάνουν οι πρώτοι τραυματίες της πορείας. Το νοσοκομείο βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με υπερβολικούς τραυματίες που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν επιπροσθέτως λόγω της κατάστασης του ιατρικού συστήματος που -επί Mακρόν- οδηγήθηκε σταδιακά στην πλήρη κατάρρευση.
Ο οδηγός νταλίκας Yann Caron (Pio Marmaï) θα βρεθεί στον θάλαμο αναμονής με τη Raphaëlle που το μυαλό της είναι κολλημένο στο να εκμεταλλευτεί την κατάσταση της για να φέρει ξανά κοντά της τη Julie, μη δίνοντας την πρέπουσα σημασία ούτε στους υπόλοιπους ασθενείς, ούτε καν στον γιο τους, που βρίσκεται κοντά στα επεισόδια χωρίς να έχει επικοινωνήσει. Η ρίψη δακρυγόνων για να σπάσει η πορεία θα φέρει απρόσμενα ένα μεγάλο κύμα τραυματιών, ή άτομα με αναπνευστικές δυσκολίες.
Πολλαπλές μορφές θανάτου βρίσκονται αναμεμειγμένες στα ράντζα, τους θαλάμους και πίσω από τους τοίχους: το πένθος της γαλλικής δημοκρατίας με τη Λε Πεν να αποκτά όλο και περισσότερους θιασώτες, ο ακρωτηριασμός του γαλλικού συστήματος δημόσιας υγείας, οι ραγισμένες καρδιές των ζευγαριών που χωρίζουν, ετοιμοθάνατοι υπερήλικες που βιώνουν τις πρόσφατες ιστορικές αλλαγές, ψυχοπαθείς έτοιμοι να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν, ετοιμόγεννες που δεν ξέρουν τί παιδιά θα φέρουν στον κόσμο, παρατημένα μωρά που ίσως επιβιώσουν· και το αίσθημα της εργατικής ευθύνης όταν στενεύουν τα οικονομικά όρια.
Ακραία περιστατικά σαν να έχουν βγει από το νοσοκομείο της «Σοφίας Ορθής» ή το «από τα κόκκαλα βγαλμένα» με μια κάποια Γαλλική φινέτσα, συναισθηματικές αποστάσεις και καθωσπρεπισμό. Μοιάζει ελαφριά κωμωδία, αλλά δεν είναι, καθώς οδηγούμενη στην Τρίτη πράξη, η ασθενής ταινία ξυπνά απότομα από τη νάρκωση στο μέσο του χειρουργείου, χωρίς να κολλήσει φαρσικό ή μπουφονικό μικρόβιο από τα προηγούμενα επεισόδια. Πλέον, σε πρώτο πλάνο περνάνε οι υπεράνθρωπες προσπάθειες του ιατρικού προσωπικού, ως επί το πλείστον απαρτιζόμενο από διαφορετικές φυλές και κουλτούρες, με κοινό άξονα την -με αξιοπρέπεια- επιβίβαση τους, καθώς και των ασθενών. «Κανονικά κάνουμε 3 πλήρεις εφημερίες την εβδομάδα, εμένα με έχουν βάλει 6 μέρες» θα πει μια γιατρός, ενώ θα ζητάει την απαλλαγή του ψυχοπαθή που προσπάθησε λίγες στιγμές νωρίτερα να τη σκοτώσει.
Υπάρχει και ένας αφανής ήρωας, ο εργαζόμενος της δίπλα πόρτας, ο Yann, που οδηγείται ελλείψει γνώσης, κατανόησης και ελπίδας σε μια κρυφο-φασίζουσα συμπεριφορά, ενώ το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μη χάσει τη δουλειά του, με κάθε κόστος.
Μια όμορφα χτισμένη φάρσα πάνω στο δράμα ή ένα δράμα με στοιχεία παραλόγου συνθέτουν μια άκρως ενδιαφέρουσα ταινία με ήρωες εμάς και τους άλλους. Η απόδραση από το νοσοκομείο μοιάζει με επαναστατική πράξη, αν και η πραγματική επανάσταση βρίσκεται στα επείγοντα, τα εντός και εκτός νοσοκομείου.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος