«Το Δάσος»: είδαμε το νέο θεατρικό έργο του Φλοριάν Ζελέρ στο Λονδίνο

O Zeller επιστρέφει με Οσκαρικό αέρα στο σανίδι. Το νέο του θεατρικό με τίτλο «The Forrest» (το δάσος) έκανε την αγγλική του πρεμιέρα μόλις λίγες μέρες πριν. Αντί όμως για δάσος, είδαμε έναν βοτανικό κήπο με καλλιεργημένη άγρια βλάστηση, κατηγοριοποιημένα βλαστάρια που εκπροσωπούσαν κάθε είδος, τάξη και γεωμετρία που κάθε άλλο από την αρχική του πρόθεση υποστήριζαν.

Κρατώντας τις τεχνικές παρουσίασης πολλών προσώπων σε ένα, εύρημα που ανέδειξε στον «Πατέρα» (ο κεντρικός χαρακτήρας στον «Πατέρα», πάσχων από Αλτσχάιμερ, έχει πολλές αντιφατικές στιγμές που αποτελούν το όλον του, στο «The Forrest» μορφές του ιδίου χαρακτήρα αποδίδονται σε παραπάνω από έναν ηθοποιό) έρχεται αντιμέτωπος με τα μυστικά του κεντρικού του ήρωα, τον οποίο ονομάζει Man 2 (Άνδρας 2), τις επιλογές του και το τίμημα αυτών των δύο.

Ο δεύτερος άντρας (Πολ Μαγκάν), συνάπτει ερωτική σχέση με μια κατά πολύ νεότερη γυναίκα. Όλα δείχνουν ξεκάθαρα, έως ότου εκείνη αρχίσει να αισθάνεται παραπάνω συναισθήματα και εμμονικά να τον καταδιώκει. Καλεί στο τηλέφωνο τη γυναίκα του εραστή της χωρίς να της μιλήσει, προκαλώντας οικογενειακή αναστάτωση η οποία φτάνει στο αποκορύφωμά της όταν αρχίζουν να καταφθάνουν ανθοδέσμες που όλοι εικάζουμε πως είναι από εκείνη. Το σπίτι σιγά σιγά θα μετατραπεί σε δάσος από λουλούδια ανθοπωλείου που ξεχειλίζουν από τα ντουλάπια, τα τραπέζια, το σαλόνι, ακόμα και το κάδρο που δεσπόζει στο σαλόνι (αναφερόμαστε σε αυτό παρακάτω). Σε εκείνο τον χώρο φιλοξενούνται πρόσωπα και ιστορίες. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η κόρη του (Μίλυ Μπρέιντυ) έχει επιστρέψει στο πατρικό ξεμπροστιάζοντας τον δικό της σύντροφο που είχε παράλληλη σχέση για 6 μήνες ενώ προσπαθούσαν να πιάσουν παιδί.

Ο Φλόριαν Ζελέρ ξέρει ουσιαστικά πώς να πλάσει με λέξεις σκηνικούς χώρους, όπου οι ασυνέπειες επεκτείνουν τα νοήματα της δράσης: ένα σύμπλεγμα τριών χώρων αποτελούμενο από το σαλόνι του κεντρικού ζεύγους, την κρεβατοκάμαρα της ερωμένης του συζύγου και τον χώρο υποδοχής ασθενών μιας ιδιωτικής κλινικής. Το σαλόνι του κοσμεί ένας πίνακας στον οποίον απεικονίζεται προοικονομικά η ερωμένη του πνιγμένη από τα λουλούδια. Στον χώρο του γραφείου παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις. Στο δωμάτιο της ερωμένης θα τελεστεί ένας φόνος. Ο τρίτος χώρος, εργασίας, είναι ένα εξομολογητήριο όπου αντί να πέφτουν οι μάσκες, θα φορεθούν καινούριες, ανεξίτηλες, κολλημένες στο δέρμα.

Ένα κείμενο για τα ανθρώπινα προσωπεία που με τον καιρό γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι του προσώπου… «Δεν μπορούσα πια να τη βγάλω» θα πει ο άνδρας 2, όσο εξηγεί στον τρίτο χώρο πώς η προδοσία γίνεται μάσκα και εικόνα από την οποία τρέφεται το ψέμα.

Η παράσταση ενώ έχει όλα τα φόντα να είναι ξεχωριστή, σκηνοθετείται με βρετανικής καθαρότητας απλότητα αλλά και έναν παγιωμένο ναρκισισμό που περιορίζει κατά πολύ στο δάσος να ανθίσει η άγρια φύση του ανθρώπου. Πιο αδύναμος όλων είναι ο Πολ Μαγκάν που κλαίει ψεύτικα στα σημεία όπου ο ρόλος απαιτεί αλήθεια, δεν πείθει για το πώς κατάφερε να γοητεύσει την ερωμένη και σαφέστατα αντί να σε αποσβολώνει το υποτιθέμενο νατουραλιστικό του παίξιμο, σου θυμίζει τηλεταινίες του BBC της δεκαετίας του 80.

Το λεπτό χιούμορ του κειμένου (σίγουρα όχι η καλύτερη δουλειά του Ζέλερ) υποσκάπτεται από τα σκηνοθετικά τεχνάσματα: το νεκρό ζώο στο κρεβάτι, τα φαντάσματα των χαρακτήρων, τον μεφιστοφελή (σε μορφή Κλάους Νόμι/Νοσφεράτου τον οποίο υποδύεται ο Φίνμπαρ Λιντς) που προσπαθεί να κατευθύνει την ιστορία και όλα τα μπιχλιμπίδια που -υποτίθεται- αναδεικνύουν το δισυπόστατο σύμπαν του κειμένου.

Αλώβητες και δραματουργικά ανολοκλήρωτες οι άλλες 3 γυναίκες, η σύζυγος (Τζίνα Μακί), η κόρη (Μίλυ Μπρέιντυ) και η επισκέπτης (Σακουντάλα Ραμανί), που δίνουν μια κάποια κανονικότητα στο επιδερμικά γραμμένο σύμπαν τους. Η ερωμένη (Έιντζελ Κούλμπι) παίζοντας υπερβολικά μια ήδη μονοδιάστατη εμμονική ηρωίδα χάνει τη συμπάθεια από το κοινό που θα οδηγούσε σε πιθανή ταύτιση όσων έχουμε απατηθεί ή απατήσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας.

«Το δάσος» μπορεί να έχει χαρτογραφηθεί ως άγριο, ακαλλιέργητο ή ακόμα και ανεξερεύνητο, στην παράσταση όμως παραμένει ένα έντονο αλληγορικό μέσο, που δεν κρύβει την καταγωγή του.

Το κείμενο μπορεί να ποτίζεται από την άνυδρη βροχή της ντροπής, το έδαφος όμως δυστυχώς δεν ήταν καλά σκαλισμένο, για να καρποφορήσει σε βρετανικό έδαφος. Όσο καλός και αν είναι ο κηπουρός, το «Δάσος» ανθίζει καλύτερα χωρίς λίπασμα. Παρ’ όλη την εντυπωσιακή σκηνική οικονομία, κυρίως εξαιτίας της καθοδήγησης, ακούγεται -και βλέπεται- σαν άχρωμα διαβασμένο e-book που οι συντελεστές το έβγαλαν Prima-vista.