Τρίκαλα: Άσυλο καλύτερης ζωής

H Σαντά, ο Μωχάμεντ, η Σαβά και ο μικρούλης αδερφός τους ζουν στα Τρίκαλα από το 2017. Τα τρία μεγαλύτερα αδέρφια της τετραμελούς οικογένειας γεννήθηκαν στο Κουρδιστάν, στο Βόρειο Ιράκ. Από εκεί έφυγαν για την Τουρκία. Από την Τουρκία με βάρκα για την Σάμο, όπου έμειναν 6 μήνες, από εκεί στις Θερμοπύλες σε καμπ για 40 μέρες.

Τόσο στις Θερμοπύλες όσο και στην Σάμο η Σαντά πήγαινε στο σχολείο. Έτσι λέει η ίδια. Και όταν το λέει τα μάτια της φωτίζονται. Γιατί η Σαντά αγαπά πολύ το σχολείο.

Στη Σάμο, βέβαια, το σχολείο ήταν μόνο για παιδιά προσφύγων και μάθαιναν μόνο την αγγλική γλώσσα. Καλύτερα ήταν τα πράγματα στις Θερμοπύλες, όπου πήγαινε η ίδια και ο Μωχάμεντ σε κανονικό σχολείο και παράλληλα παρακολουθούσαν ενισχυτική διδασκαλία για να μάθουν την Ελληνική γλώσσα.

Στα Τρίκαλα πια το 2017 η Σαντά και ο Μωχάμεντ, τα παιδιά με τα κόκκινα μαλλιά, ξεκίνησαν να φοιτούν στο 33^ο δημοτικό σχολείο. Από τότε και μέχρι σήμερα πίστεψε όλη η οικογένεια ότι βρήκαν στα Τρίκαλα την πατρίδα που έχασαν. Η Σαντά είναι επιμελής στο σχολείο της, αγαπά τα γράμματα, αγαπά την Ελληνική γλώσσα. Θέλει να τη σπουδάσει. Έτσι λέει η ίδια.

Ο «διάσημος» της οικογένειας βέβαια είναι ο Μωχάμεντ. Όχι τόσο γιατί ήταν το παιδάκι που συγκέντρωσε το ενδιαφέρον του πρωθυπουργού, όταν το ίδιο σταμάτησε την πορεία του στον κεντρικό πεζόδρομο των Τρικάλων ένα Σάββατο στα τέλη Γενάρη, για να του δώσει ένα γράμμα με το οποίο ζητούσε βοήθεια για τον ίδιο και την οικογένειά του, όσο γιατί είναι ένα παιδί γνωστό στην κοινωνία των Τρικάλων, χαμογελαστό, αγαπητό. Στον Μωχάμεντ αρέσει πολύ η μπάλα, το ποδόσφαιρο. Το 2018 στον αγώνα που έπαιξαν τα παιδιά των προσφύγων με τους Τρικαλινούς συμμαθητές τους στην κεντρική πλατεία μπορεί να έχασαν, ο Μωχάμεντ όμως είχε παίξει με πάθος. Την μπάλα που είχε κερδίσει τότε την έχει ακόμα.

Εκείνο που δεν έχει πια, τόσο ο ίδιος όσο και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας είναι η ασφάλεια και το χαμόγελο. Οι αιτήσεις, για άσυλο και παραμονή στη χώρα από την οικογένεια του Μωχάμεντ και της Σαντά δεν έγιναν δεκτές. Η αίτηση απορρίφθηκε σε επίσκεψή τους στην Αθήνα.

Έκαναν ένσταση κατά της απόρριψης η οποία επρόκειτο να συζητηθεί την 1^η Ιουλίου. Ωστόσο τους ειδοποίησαν ότι το θέμα τους θα συζητηθεί πολύ νωρίτερα και συγκεκριμένα την Τετάρτη 9 Ιουνίου.

Η οικογένεια δεν είναι από εκείνες που θέλουν να φύγουν για άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα. Θέλουν να μείνουν στα Τρίκαλα. Τα παιδιά δεν θέλουν να αφήσουν το σχολείο τους. Και το σχολείο, η αλήθεια είναι ότι στηρίζει αυτά τα παιδιά.

«Να δώσουμε καλύτερο

μέλλον στα παιδιά»

Η υποδιευθύντρια του 2^ου γυμνασίου και αντιπρόεδρος της ΕΛΜΕ Τρικάλων, Ουρανία Παπαζεύκου, μίλησε στην εκπομπή στο «Θεσσαλικό Περισκόπιο» του δικτύου Θεσσαλίας της ΕΡΤ.

Το 2^ο γυμνάσιο ήταν εξαρχής το σχολείο που δέχθηκε τον μεγαλύτερο αριθμό παιδιών προσφύγων, λόγω της εγγύτητάς του στο «Ατλάντικ», όπου λειτουργούσε το καμπ των προσφύγων πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα «Εστία», που στα Τρίκαλα διαχειρίζεται η αναπτυξιακή εταιρία του δήμου Τρικκαίων «e-trikala Α.Ε.». Σήμερα στο 2^ο γυμνάσιο φοιτούν 23 προσφυγόπουλα. «Παιδιά – θα πει η κ. Παπαζεύκου – που έχουν πλήρως ενσωματωθεί στην σχολική πραγματικότητα. Παιδιά που αγαπούν το σχολείο γιατί γι’ αυτά το σχολείο είναι το μέσον της κοινωνικοποίησής τους. Μάλιστα, για παιδιά όπως ο Μωχάμεντ και η Σαντά, που ξεκίνησαν από το δημοτικό σχολείο η πρόοδός τους είναι θεαματική. Θεαματική ήταν και η ενσωμάτωσή τους αλλά και η αποδοχή τους από τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου. Οπότε, άσχετα με τις άσχημες εμπειρίες του παρελθόντος, αυτά τα παιδιά βρήκαν στην τοπική κοινωνία την «Ιθάκη» τους».

Όπως λέει η κ. Παπαζεύκου τα δύο αδέρφια αλλά και οι υπόλοιποι πρόσφυγες μαθητές του γυμνασίου δεν θέλουν να φύγουν από την πόλη. Θέλουν εδώ να μείνουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους.

«Αυτό που μπορώ να πω, ως εκπαιδευτικός – συνεχίζει η κ. Παπαζεύκου – είναι ότι πίσω από κάθε χαρτί, πίσω από κάθε γραφειοκρατική διαδικασία υπάρχουν οικογένειες που έχουν ζήσει τραυματικές καταστάσεις. Πρέπει για τις οικογένειες που έχουν βρει έναν δρόμο για τα παιδιά, τους μικρούς πρόσφυγες μαθητές που έχουν βρει έναν δρόμο, να σταθούμε όλοι ανάλογα. Όταν λοιπόν, έρχεται ένας μαθητής σου με δάκρυα στα μάτια και σου λέει ότι «θα μας διώξουν», ως σχολείο οφείλεις να υπερασπιστείς το δικαίωμα αυτών των παιδιών στη μάθηση. Το δικαίωμά τους σε μία καλύτερη ζωή».